Vorið - 01.10.1974, Síða 53

DVERGAR
Svo langt sem sögur ná aftur í forn-
eskju er talað um dverga, það er að segja
menn, sem voru langtum smávaxnari en
allur almenningur. Sumar af þessum sög-
um eru ævintýri ög skáldskapur, svo sem
eins og gamla, gríska sögnin um það, þeg-
ar Herakles hafði sigrað risann Antaeus,
einhvers staðar í norðanverðri Afríku, að
þá réðust að honum örsmáir dvergar, sem
skutu á hann örvahríð. Minnir þessi saga
á aðra, sem miklu síðar var sögð, söguna
um ferðir Gullivers í Putalandi.
En þetta eru þjóðsögur og ævintýri.
Hitt er satt, og flestum kunnugt, að ein-
stöku sinnum verða börn, sem fæðast af
heilbrigðum og fullvaxta foreldrum, ör-
lítil vexti alla ævi, og eru kölluð dvergar.
Nú vita læknar, af hverju þetta stafar, en
gengur illa að gera við því.
Sem betur fer, eru dvergvaxnir menn
mjög sjaldgæfir. En einmitt þess vegna
voru þeir mjög eftirsóttir, líkt og torfengin
verslunarvara, áður fyrr, meðan einvaldir
þjóðhöfðingjar réðu lofum og lögum í
mörgum löndum. Pess vegna voru þessir
litlu vesalingar oft nefndir „konungsger-
semi“.
Gömul sögn segir, að Filietas nokkur,
sem var bæði kennari og hirðskáld eins
hinna egypsku faraóa hafi verið svo smá-
vaxinn, að hann varð að ganga í blýskóm
til þess að golan feykti honum ekki um
koll. Frænka Ágústusar keisara, sem get-
ið er um í biblíusögunum, komst yfir tvo
VORIÐ
53