Vorið - 01.10.1974, Qupperneq 63

skal ekki gefast upp,“ tautaði hann við
sjálfan sig, sté út fyrir borðstokkinn og
lét sig síga niður í sjóinn.
Pat varð svo undrandi, að hann gat
ekki komið upp nokkru orði.
Alek synti nú nokkra faðma aftur
fyrir bátinn til hestsins og dró stroffuna
á eftir sér .Hann kallaði lágt, og hest-
urinn kom þá alveg til hans. Parna
tróðu báðir marvaðann. Alek gat nú
snert hann, en gætti þess vandlega að
koma ekki nærri fótunum á honum, sem
börðust þarna fram og aftur í sjónum.
Hvernig átti hann að fara að þessu?
Pat var alltaf að hrópa til hans ráðlegg-
ingar, en Alek gat ekki séð nema eitt
úrræði. Hann lét sig síga dýpra og dýpra,
en studdi um leið annarri hendinni nið-
ur með hálsinum á hestinum, én með
hinni hélt hann í stroffuna. Hann tók
nú djúpt andann og stakk sér svo á kaf.
Hann reyndi að komast svo djúpt, að
engin hætta væri á því, að hann yrði
fyrir hófum hestsins. Hann fann hvern-
ig sjórinn skvampaði yfir höfði sínu und-
an hestshófunum. Nú hlaut hann að vera
kominn nógu djúpt með hinni hliðinni
á folanum og hélt nú dauðahaldi í stroff-
una og dró gjörðina á eftir sér.
Pegar Alek kom upp á yfirborðið, sá
hann, að hesturinn hafði ekki fært sig
úr stað og hafði nú komið auga á hann.
Stroffan var undir hestinum! Hann gaf
Pat merki um að draga lausa endann
upp á milli hestsins og bátsins. Nú var
ekki annað eftir en að krækja stroff-
unni utan um hestinn. Alek synti nú al-
veg að hestinum. Hann átti það nú á
hætti að Kolskeggur sparkaði í hann.
Hann lá nú alveg upp við síðuna á hest-
inum og fann, hvernig fæturnir lömdu
sjóinn. Nú herti á stroffunni.
Kolskeggur varð órólegur. Alek teygði
handleggina yfir bakið á honum og var
að hagræða strofunni, þegar hann fékk
þungt högg á fótinn og fann til ægilegs
sársauka. Fóturinn varð máttlaus og
hékk nú eins og lamaður undir honum
Hann varð að harka af sér og ljúka við
síðustu handtökin. Nú þurfti hann að
herða á stroffunni. Þegar hesturinn fann,
að hún hertist um kviðinn á honum, ætl
aði hann að tryllast. Alek herti nú af
öllu afli og aftur sparkaði hesturinn hóf-
unum í fótinn á honum, en nú fann hann
ekkert til. Nú var þessu lokið. Hann
gekk úr skugga um, að tryggilega var
frá öllu gengið og synti með erfiðismun-
um frá hestinum.
Pegar hann var kominn nógu langt
frá þeim svarta, gaf hann mönnunum
merki um að verkinu væri lokið. Hann
heyrði, að vél var ræst og þá hertist á öll-
um taugum og sá svarti tók að lyftast
upp úr sjónum. Hærra og hærra sveif
hann o gsparkaði nú fótunum í allar átt-
ir!
Alek synti að bátshliðinni. Fóturinn
var alveg máttlaus. Pat tók á móti hon-
um og dró hann upp í bátinn. „Þú ert
karl í krapinu. . .“ sagði hann og því
var ekki að leyna, að drengurinn hafði
vakið aðdáun þessa harðgera sjómanns.
Nú fór hann að verkja í fótinn og sárs-
aukinn óx, uns hann var orðinn viðþols:
laus. Honum fannst dimma skyndilega
— hann hristi höfuðið. Hann fann, að
VORIÐ
63