Vorið - 01.10.1974, Side 66

drengur minn,“ sagði Pat aðvarandi.
„Mundu, hvað læknirinn sagði.“
Pegar Alek kom niður í lestina, heyrði
hann, að hávaðinn og lætin í þeim svarta
yfirgnæfðu allan annan hávaða þar
niðri. Hann gekk að básnum og sá svart-
an hausinn hátt upp yfir dyrunum. Pað
var tryllingur í augunum. Alek kallaði
til hans. Hesturinn rykkti til hausnum,
þegar hann heyrði rödd drengsins og nú
sá hann, hver kominn var. Titringur fór
um nasirnar og hann hneggjaði. Alek
rétti fram höndina. „Hérna er ég kom-
inn aftur, Kolskeggur minn,“ sagði hann
„Hefur þú saknað mín?“ Folinn hristi
hausinn og rak snoppuna á móti honum.
Alek strauk honum af mikilli blíðu. Svo
tók hann epli upp úr vasa sínum, sem
hann hafði fengið með morgunmatnum
og geymt. Hann rétti það fram og fol-
inn greip það í kjaftinn úr lófa hans.
Alek tók kambinn og bursta af gólfinu,
opnaði dyrnar á básnum og fór til hests-
ins. „Petta er búið að vera erfitt fyrir
þig, karl minn, en það var nú ekki
hægt að bafa það öðruvísi með þig,“
sagði hann og fór svo að bursta Kol-
skegg. Pað leið ekki á löngu, uns folinn
var orðinn spegilgljáandi og hinn ró-
legasti.
Dagarnir liðu fljótt. Alek var oftast
nær niðri í lestinni hjá folanum. Hon-
um batnaði vel í fætinum, og hann var
nú alveg að verða góður. Læknirinn og
skipstjórinn reyndu fyrst að vekja á-
huga drengsins fyrir skipinu, vélunum
og ferðalaginu, en þeir gáfust að lokum
alveg upp við það. Peir gátu hreint og
66
beint ekki skilið, hvað hesturinn og
drengurinn voru samrýmdir.
Skipstjórinn og Pat horfðu undrandi
á, þegar Alek var inni í básnum hjá
hestinum. „Pað er næstum því óhugnan-
legt, hvað þeim kemur vel saman, Pat.“
sagði skipstjórinn. „Villidýr eins og
þessi graðhestur eru stórhættuleg, en
þegar drengurinn er hjá honum, er hann
gæfur eins og kettlingur.“
Pat kinkaði kolli. „já,“ sagði hann,
„þetta er eitt af því merkilegasta, sem
ég hef nokkurntíma séð. Guð veit,
hvernig þetta fer allt saman.“
Fimm dögum seinna sigldi skipið inn
í höfnina í Rio de Janeiro. Skipstjórinn
skipaði Pat að fara með Alek upp í sím-
stöðina til að sækja með honum pening-
ana, sem foreldrar hans höfðu símsent
og aðstoða hann við undirbúning ferðar-
innar til Bandaríkjanna.
Pegar Alek gekk með Pat um götur
þessarar miklu borgar fannst honum
hann vera kominn langleiðina heim —
þetta var síðasti áfanginn! Parna var
þá símstöðin. Pat sneri sér að manninum
þarna í lúgunni — þeir ræddust við á
spænksu. Svo rétti maðurinn honum
skriffæri og þegar Alek hafði ritað nafn-
ið sitt á viðurkenninguna, fékk hann
peningana sína.
Næst héldu þeir til skipaafgreiðslunn-
ar og þar var þeim sagt, að næsta skips-
ferð til New York félli daginn eftir.
Peningarnir hrukku rétt fyrir farmiðan-
um og kostnaðinum við flutninginn á
Kolskeggi. Alek leit áhygjufullur á Pat.
„Pað er ekkert eftir til að borga skip-
stjóranum og ykkur öllum hinum.“
VORIÐ