Vorið - 01.10.1974, Page 69

hvort á annað af ægilegri grirnmd. Nú
lenti þeim saman. Folarnir risu báðir
upp á afturfæturna og börðu frá sér með
framfótunum. Fað skein í tennurnar og
nú bitust þeir af mikilli grimmd.
Kolskeggur hjó tönnunum í þann
jarpa, herti á og sleppti ekki takinu. Þeir
spörkuðu og slógu. Nú gat Jarpur losað
sig og varð þá hlé á átökunum stundar-
korn. Ekki stóð það lengi og áður en
varði réðust þeir enn til atlögu.
Alek gat ekki horft á þetta — og
hann gat heldur ekki litið undan. Hest-
arnir lömdu hófunum hvor í annan og
ægileg öskur kváðu við, þegar þessi
óðu villidýr börðust þarna upp á líf og
dauða. Sá svarti öskraði hærra en
nokkru sinni áður — aldrei hafði Alek
heyrt annað eins. Það varð brátt ljóst,
að Kolskeggur var sterkari, hann var að
yfirbuga Jarp, og nú sló hann hófunum
með heljarafli, svo að Jarpur missti
skyndilega fótanna og þarna lá þetta
sigraða dýr á jörðinni, en Kolskeggur
prjónaði yfir honum. Svo beygði hann
sig niður að Jarpi — Alek lokaði aug-
unum. Hann heyrði siguröskur ótemj-
unnar — hvað skyldi gerast næst?
Þegar hann þorði að líta við aftur,
sá hann, hvernig Kolskeggur stóð yfir
hinum sigraða andstæðingi sínum, blóð-
ugur og froðufellandi. Þá leit Kolskegg-
ur upp og var sem eldur brynni úr blóð-
hlaupnum augunum, þegar hann hvessti
þau á stóðið, sem hímdi skammt frá í
hnapp. Sigri hrósandi gekk hann að stóð-
inu. Hestarnir frísuðu, en enginn hreyfði
sig. Sigurvegarinn gekk hringinn í kring-
um stóðið og leit á það ógnandi og skip-
andi.
Alek nálgaðist hestinn. Menn kölluðu
aðvörunarorð til hans. „Láttu hann jafna
sig,“ sögðu þeir, en hann sinnti því engu.
Nú kom Kolskeggur auga á drenginn og
stansaði þegar í stað. Alek var kominn
að honum. Kolskgegur var blóðugur og
rifinn, en sigurgleðin skein úr augum
hans og öllum hreyfingum. Hann bar
höfuðið hátt og fliparnir titruðu. Alek
talaði rólega við hann.
Það leið nú nokkur stund, svo tók Al-
ek upp reipi, sem enn hékk fast við
múlinn á hestinum og kippti hægt í það.
Folinn sneri við og leit til stóðsins. Alek
beið rólegur og lofaði folanum að líta
yfir hjörð sína. Aftur leit folinn við og
Alek fannst eins og hann væri að gera
það upp við sig, hverjum hann ætti að
fylgja, hestunum eða drengnum. Kol-
skeggur færði sig nær hestunum, en sneri
svo skyndilega við og gekk nú í hægðum
sínum til drengsins.
Mennirnir ráku upp undrunaróp. Al-
ek fór nú að reyna að teyma hestinn að
skipinu, sem þeir áttu að fara með, en
þá sneri sá svarti aftur undan og starði
lengi á hina hestana. Nú kvað við í skips-
flautunni. Alek tók fast í reipið. „Komdu
nú Kolskeggur!“ sagði hann skipandi
Enn þrjóskaðist hesturinn en svo sneri
hann við.
Skipsmennirnir véku til hliðar, þegar
drengurinn nálgaðist með hestinn í taumi.
Þegar þeir komu að landgöngubrúnni,
varð Alek litið um öxl og sá þá, að fólk-
ið hafði safnast saman utan um graðhest-
inn, sem enn lá á hafnarbakkanum, en
VORIÐ
69