Vorið - 01.10.1974, Qupperneq 71

KEÐJAN
Pað var bíll að renna af stað áleiðis til
hegningarhússins. (Meðal þeirra sem í
vagninum sátu var ungur maður, dæmd-
ur fyrir þjófnað í margra ára betrunar-
hússvist).
Þá kemur smávaxin kona ,dökkklædd
og raunamædd á svip. Hún gægðist inn
um dyrnar á bifreiðinni og horfði á þessa
ungu menn, sem nú voru sviptir frelsi.
Allt í einu flögraði vottur af brosi yf-
ir andlit hennar og hún fór inn í vagn-
inn og staðnæmdist hjá einum mannanna
stórum, grófgerðum manni, með þykk-
um, rauðum skegglubba. Konan studdi
hönd sinni á öxl þessa manns, án þess
að segja neitt.
Maðurin nsneri sér við og leit á kon-
una.
„Mamma,“ sagði hann. Svo var eins
og röddin brygðist og stór tár gægðust
fram í augu þessa stórvaxna manns.
Hann virtist ekki geta við þau ráðið.
En gamla konan grét ekki. Ef til vill
voru táralindar hennar þrotnar.
„Hvað ertu að gera hingað, mamma?“
Hann næstum hreytti orðunum út úr
sér.
„Ég kem ðaeins til að kveðja þig.“
svaraði konan.
„fá, einmitt það,“ svraaði hann.
Röddin bar blæ þess, hve mjög hann
reyndi að vera kæruleysislegur.
„Vinur minn, þegar þú varst lítill,“
hélt konan áfram, „fór ég með þér út
fyrir garðshliðið í fyrsta sinni sem þú
fórst í sendiferð. Ég fylgdi þér með aug-
unum, þangað til ég sá litlu fæturna trítla
yfir þröskuldinn í búðinni, sem þú varst
sendur í. Svo þegar þú varst sjö ára og
áttir að fara í skólann, fór ég aftur með
þér út að hliðinu og minnti þig á, hvernig
þú ættir að vera í skólanum. Og þegar þú
varst tíu ára, áttirðu að fara í sveit. Pá
fylgdi ég þér á stöðina og kyssti þig, áð-
ur ene bíllinn fór.“
Aftur gægðust tárin fram í augu manns-
ins, en hann reyndi að láta, sem ekkert
væri.
„Já, þegar þú varst 16 ára og áttir
að fara í fyrsta sinn til höfuðborgarinn-
ar, þá var þungt að kveðjast. En við vild-
u mþó láta það eftir þér, ég og pabbi
þinn. Og ég fylgdi þér af stað, eins og
alltaf, manstu það?“
Hinir fangarnir fylgdust með af ó-
skiptri athygli, meira að segja vörðurinn
var farinn að hlusta.
„Svo giftist þú Maríu, manstu hvað
hún var blíð og falleg, en nú er hún —“
„Hættu, hættu,“ stundi veslings mað-
urinn.
„Já, hélt konan áfrain. Nú ertu að fara
VORIÐ
71