Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 17

Jenna og Hreiðar Stefánsson og synirnir tveir,
Astráður Benedikt og Stefán Jóhann.
ingu, sem erfiðara er að svara. Líklega þætti sú spurn-
ing nokkuð nærgöngul og persónuleg, ef hún væri lögð
fyrir ung hjónaefni. En spurning þessi gæti hljóðað
þannig: Hvernig kynntuzt þið, og hvenær varð ykkur
það ljóst að þið vilduð verða hjón? Ég tel það víst,
að hjá sumum ungum hjónum eða hjónaefnum yrði
fátt um svör, og myndi þetta talið til einkamála, sem
fáir ræddu um. En ef svör væru gefin, þá yrðu þau
ólík og fjölbreytt, og varla alveg eins hjá neinum
hjónum eða hjónaefnum. Þetta er þó rnjög eftirsótt
umræðuefni, og söguskáldin segja mikið frá kynningu
ungs fólks og hlífa engum, og þykja stundum all ber-
orð. Vafalaust væri það ágætt efni fyrir ungan rithöf-
und að safna sögum urn fyrstu kynningu stúlkna og
pilta, sem síðar verða hjón. Gæti það orðið efni í
doktorsritgerð! Eins mætti skipa nefnd í málið með
þingmanni sem formanni nefndarinnar! En á meðan
þetta er ekki framkvæmt, verða menn að láta sér nægja
hugmyndaflug skáldanna.
Jón Thoroddsen skáld lýsir kynningu ungmenna
skemmtilega í sögunni Piltur og stúlka. Sigríður í
Tungu og Indriði á Hóli sitja yfir kvíaám inn í gróð-
ursælum fjalladal. Eftir dalnum rann straumþung á í
gljúfrum. Þau Indriði og Sigríður komust ekki yfir
ána, en þau gátu gengið sitt út á hvora klettasnös og
talazt við yfir ána. Þetta gerðu þau daglega allt sum-
arið og urðu ágætir vinir. Veturinn eftir sáust þau
aldrei og næsta sumar sátu þau ekki hjá ánum. Þau
hittust því ekki fyrr en í réttunum um haustið. Þegar
þau þekktu hvort annað, urðu þau himniglöð, hlupu
hvort í fangið á öðru og kysstust. Seinna urðu þau
hjón eftir margþætta erfiðleika.------
Þannig lætur Jón Thoroddsen unglinga kynnast fyr-
ir nær því hunrað árum. — Að skáldið lætur þau
Indriða og Sigríði kyssast, er þau heilsast í fyrsta sinni,
kemur eingöngu til af því, að á þeirn tímurn, sem sag-
an er látin gerast, kysstust allir, ungir og gamlir, er
þeir heilsuðust, þótt nú séu kveðjukossar að mestu
niður lagðir.
En hvers vegna datt mér í hug að ræða þessi kynn-
ingarmál í sambandi við þessi ágætu hjón, sem ég vildi
kynna lesendum?
Ekki get ég gefið ákveðið svar við því, hvers vegna
mér datt þetta í hug. Það er stundum erfitt að rekja
hugsanatengslin. En í sambandi við þetta, vil ég geta
þess, að ég þykist hafa fregnað eftir nokkurn veginn
öruggum heimildum, hvernig hófst fyrsta kynning
hjónanna Jennu og Hreiðars. Ekki vil ég leggja eið
út á það, að sagan sé sönn, en aftur á móti má færa
rök fyrir því, að svona hefði sagan getað gerzt.
Þau hittust fyrst í Kennaraskólanum að haustnótt-
um. Þegar skólinn hafði staðið í viku eða hálfan mán-
uð, skyldi dansleikur haldinn í skólanum á laugardags-
kvöldi. Fólkið hafði sézt daglega, en lítið kynnzt eða
rætt saman, nema það sem þekktist frá fyrra skólaári.
I hópi nýsveina var ungur piltur, fríður og föngu-
legur, sem stúlkunum leizt fremur vel á. Þegar dans-
að hafði verið nokkra stund, af miklu fjöri, var gefið
hlé og einhver stjórnandinn var svo Ijónhugaður, að
kalla hátt og snjallt: „Nú er dömufrí.“ Ungu stúlk-
urnar voru þá ekkert hlédrægar, og þutu allar út á
gólfið að ná sér í herra. Jenna, hinn tilvonandi rithöf-
undur, stefndi beint í áttina að hinum unga, eftirsótta
skólapilti, en önnur stúlka var aðeins fljótari að grípa
hann. Þá tók Jenna þann næsta, sem laus var, og hann
sagðist heita Hreiðar, — og kann ég ekki þessa sögu
lengri.
Við kennsluna.
Heima er bezt 89