Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 36

GUÐRtJN FRA LUNDI
NIDURLAG
„Ég get nú ekki kallað það því nafni. En hann getur
ekkert gert í þessu máli. Kristján er svo stífur að það
þýðir ekkert að ætla að siða hann til, enda eru þau
bæði frjáls hann og Óla. Hún var bara trúlofuð
og....“
„Já, honum hefur nú farizt heldur lélega við hann,
þennan kærasta hennar. Tók af honum allar skepnum-
ar og kærustuna. Ég get nú varla trúað að þú finnir
ekki einhverjar misfellur á svona framferði,“ sagði
Karen og gekk til baðstofu.
Rósa kom á eftir henni. „En fyrst þú hefur heyrt
þetta hlýturðu að hafa heyrt hvernig álitið er að Jói
hafi skilið við Kristján. Sýnt honum banatilræði,“
sagði Rósa.
„Það er nú víst eitt af því, sem ekki er gott að
sanna.“
„Kristján gerði vel að kæra hann ekki,“ sagði Rósa
áköf.
„Hann hefði sjálfsagt gert það ef hann hefði ekki
fundið hvað hans málstaður var slæmur. Ég er nú svona
harðlynd, Rósa mín, að mér finnst að Jói hefði átt að
slá fastara,“ sagði Karen.
„Mamma! Hvernig geturðu talað svona,“ sagði Rósa
óstyrkri röddu.
„Mér finnst að svona menn, sem gera margar mann-
eskjur óhamingjusamar, eigi enga vægð skilið. Og í
þínum sporum hefði ég aldrei leyft drengnum að heim-
sækja hann.“
„En honum þótti vænt um hann og var honum góð-
ur,“ sagði Rósa.
„Ekki spyr ég að gæðunum við börnin sín. Hann
hefur víst sýnt það á þessum króga, sem hann átti með
Ásdísi frá Giljum, hversu elskulegur faðir hann er.
Líklega fer Jón að heimta að fá að færa honum bolta
og eitthvað fleira.“
„Ég vona, að enginn fari að segja honum frá því
barni,“ kjökraði Rósa.
Kristján Hartmannsson hafði lengi átt tvær óskir og
þrár í huga sér. Sú fyrri var að rætast. Drengurinn
hans var farinn að heimsækja hann, umgangast hann
sem föður. Þó var eitt við það, sem honum var ekki
að skapi. Hann hefði viljað láta hann koma í óleyfi
foreldra sinna og ömmu. Láta þau loga af gremju yfir
óþekkt hans og stífni. En nú kom stjúpi hans með hon-
um, sat og beið, ánægjulegur á svip, meðan drengurinn
lék sér við systur sína, hvolpinn og heimaganginn. Það
voru hennar leikfélagar. Bróðirinn var ekld farinn að
ganga enn þá. Hann fyrirvarð sig fyrir þessar hugs-
anir, þegar hann heyrði Valborgu segja þegar stjúp-
feðgarnir riðu úr hlaði: „Mikið hefur drengurinn verið
lánsamur að eignast þennan indæla mann fyrir stjúp-
föður.“
Kristján fann að það var satt. Presturinn var einstakt
góðmenni. Samt þótti honum innilega vænt um að Jón
litli kallaði hann ekki pabba.
Hin óskin var að öllu leyti sprottin upp af gremju
og hatri yfir því að þurfa að flytja sárnauðugur frá
Hofi eftir að hafa borið hjónarúmið á bál. Hann von-
aði að eiga eftir að sjá og heyra að Hof væri illa setin
jörð. Túnið í órækt og búpeningurinn illa framgenginn.
Slíkt myndi gleðja hann mikið. Hann þóttist heyra það
á flestum, að séra Gísli væri heldur lítill búmaður. En
það var þá kannske maddama Karen, sem ekki var
búin að gleyma hvernig átti að búa. Þúfumar, sem
eftir voru í túninu, hurfu fljótlega og það var farið að
taka sléttur utantúns. Ásgeir var hennar önnur hönd,
sagði Leifi í Gatði. Presturinn væri bara eins og hver
annar þægur vikadrengur, gerði það sem honum væri
bent á. Karen var eins og meykonungur þar á Strönd-
inni en Ásdís frammi í afréttinni. Það var síst minna,
sem eftir hana lá, einyrkjakonuna. Reyndar voru syst-
ur hennar víkingar til vinnu og hjálpuðu henni mikið.
Ásdís gat alltaf tönnlazt á þessari nafngift, sem Leifi
hafði gefið henni. Systur hennar stríddu henni á því,
að hún væri nú svo sem ekki konungleg til fara, þegar
hún brá sér vestur yfir fjallið til að fá sér fisk í soðið.
Hartmann gamli komst upp í bátinn sinn enn þá og gat
dregið fisk. En Kristján sást aldrei þá daga. Annað
hvort var hann á rekanum eða hann svaf inni í rúmi,
því aldrei kom hún nema á sunnudögum. Það gerði
þeim ekkert til. Þau gátu ýtt bátskelinni á flot tvö ein.
Þegar að landi kom og búið var að losa bátinn kom
Valborg vanalega ofan á bakkann með kaffikönnuna
104 Heima er bezt