Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 26

andi. „En þér er illa við þau, og ekki lái ég þér það.
Gleymdu þeim bara, láttu fortíðina eiga sig. Þú munt
sjá, að þetta er ekki svo voðalegt. Verra hefði verið, ef
þú hefðir gifzt honum, og þau svo öll litið niður á
þig. Og þó get ég ekki séð, hvaða ástæðu þau hefðu
til þess.“
Asta þagði lengi.
„Karlsen,“ sagði hún loks. „Segðu mér nú eitthvað
um þig, nú veiztu allt um mig, en ég ekkert um þig,
nema hvað þú heitir.“
Hann hló. „Ég nenni ekki að tala um sjálfan mig
núna. Það er svo dauðleiðinlegt umræðuefni, en seinna
máske. Nú þarft þú líka að fara að sofa, og ég að
fara á vakt.“
Hann fylgdi henni að klefa nr. 3. Þar þakkaði hún
honum fyrir skemmtunina í hálfum hljóðum, því ekki
var að treysta því, að sú gamla svæfi.
Hurðin á klefanum opnaðist ofurhægt, og tvö for-
vitin augu horfðu á þau með samblandi af öfund og
hneykslun.
Karlsen sendi henni fingurkoss, þegar hann tók eftir
henni, en sú gamla fussaði og skellti í lás. Þau litu bros-
andi hvort á annað.
„Nú ert þú heppin, Ásta, að hafa þessa verndar-
vætti í klefanum þínum,“ hvíslaði hann við eyra
hennar.
Hún svaraði ekki, en opnaði klefann og smeygði sér
inn. Var hann þá eins og allir hinir? Nei, ekki alveg
eins. —
„Ekki veit ég, hvar þessi ungdómur lendir,“ tautaði
sú gamla, meðan Ásta var að hátta, og sneri sér harka-
lega í rékkjunni. En Ásta breiddi upp yfir höfuð til
að heyra ekki vandlætingarþus kerlingarinnar. Hún
vildi fá að njóta drauma sinna um þessa nótt í friði.
III.
Nýr heimur opnast —
Suðurleiðin gekk fljótar. Það var minni viðdvöl á
höfnunum, og sumum alveg sleppt, þar á meðal Lág-
eyri. Ásta var því fegin, hún kærði sig ekki um að sjá
þann stað aftur, fyrst um sinn að minnsta kosti.
Það stóð hópur af fólki á hafnarbakkanum í Reykja-
vík, þegar skipið lagðist þar upp að. Borgin var upp-
ljómuð, og í augum Ástu leit hún út sem ævintýraborg,
þar sem allt var á sífelldu iði. Sterk einmanakennd
greip hana, og ekki tók betra við, þegar fólkið fór að
heilsast og kallast á. Henni var stjakað til hliðar og ýtt
aftur og fram. Hún var alls staðar fyrir. Ættingjar og
vinir komu til að taka á móti öllum nema henni. Fólk-
ið hló og masaði allt í kringum hana. Með kökk í hálsi
rölti hún ofan í klefa sinn og fór að taka saman dótið
sitt. Síðan settist hún á rekkjustokkinn og studdi hönd
undir kinn. Karlsen hafði hún ekki séð síðan um há-
degi. Þá hafði hann sagt henni, að hún yrði að bíða
eftir sér. Hann gæti ekki farið alveg strax í land eftir
að lagzt væri upp að.
Og hér beið hún og gat ekkert annað gert. Því þó
hún færi í land, rataði hún ekkert og vissi ekki einu
sinni, hvernig hún gæti náð í leigubíl. Það var nú fyrsta
atriðið. Gangandi kæmist hún ekki langt með farangur-
inn, þótt lítill væri.... En að fara með ókunnugum
manni, — því að hvað þekkti hún Karlsen?
Þannig sat hún í þungum þönkum, þegar Karlsen
kom niður.
„Jæja, Ásta mín, þú ert þá hér enn þá. Ég var hálf-
hræddur um, að þú laumaðist á land frá mér. Finnst
þér ekki ofurlítil áhætta að fara með mér einum?“
Skelfingarsvipur kom snöggvast á andlit Ástu. Hún
starði framan í hann, en varp svo öndinni léttara.
„Nei, Karlsen,“ sagði hún svo. „Geti ég ekki treyst
þér, verð ég að trúa, að allt fólk sé jafnvont í heimin-
um, og sumir segja.“
„Þakka þér fyrir traustið, vinkona,“ sagði hann hlý-
lega og tók um axlir hennar. „Ég skal ekki bregðast
þér.“
Þau stigu upp í leigubíl, sem beið á bryggjunni, og
eftir stundarkorn voru þau komin á leiðarenda. Karl-
sen bar dót þeirra upp á tröppurnar á stóru húsi og
hringdi einni dyrabjöllunni. Enginn svaraði, svo hann
tók að leita að lyklinum í vösum sínum og opnaði síð-
an, eftir að hafa skýrt Ástu frá því, að mamma sín
myndi vera að vinna og því ekki heima.
„Mamma,“ endurtók hún. „Átt þú mömmu á lífi?“
Hann hló. „Auðvitað á ég mömmu. Hefirðu vitað
nokkurn verða til án þess. Var ég ekki búinn að segja
þér frá henni?“
Ásta hristi höfuðið.
„Nei, ég veit nú heldur lítið um þig.“
Hann gekk á undan upp breiðan, teppalagðan stiga
og inn í stórt herbergi, dró gluggatjöldin fyrir og
kveikti Ijósið.
Ásta stóð kyrr frammi á ganginum og horfði þegj-
andi fram fyrir sig.
„Velkomin heim,“ sagði Karlsen og leiddi hana bros-
andi inn í stofuna.
„Hér í þessu húsi á heimili þitt að vera, svo lengi
sem þú vilt, vinkona,“ sagði hann á meðan hann hjálp-
aði henni úr kápunni.
„En mamma þín?“ stundi hún upp.
„Henni kynnist þú á morgun;“ svaraði hann. „Hafðu
engar áhyggjur, hún bítur ekki.“
Ásta leit í kringum sig. Svona fínt herbergi hafði
hún ekki komið inn í áður. Það var gólfteppi hornanna
milli, en ekki aðeins bleðill á miðju gólfi eins og hjá
kaupmannshjónunum. í einu horninu stóð stórt píanó,
og á því þrjár stórar myndir, í miðjunni mynd af mið-
aldra konu, eða tæplega það, hinar tvær auðsjáanlega
af Karlsen, önnur nýlega tekin, en hin af honum á
fermingaraldri.
Svefnsófi stóð við einn vegginn, en annar var þak-
inn bókum frá gólfi til lofts, djúpur stóll þar rétt hjá,
og^gólflampi við hlið hans.
Ásta hugsaði með sér, hve dásamlegt það væri að
94 Heima er bezt