Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 28

Ásta horfði á Karlsen, meðan hann talaði. Hún bar
þá saman í huganum Friðgeir og Karlsen. Friðgeir,
sem hún 'hafði haldið að væri allra manna beztur. Hún
hafði reyndar vitað, að hann var ekki gallalaus, en það
var heldur enginn. Og svo hafði hann reynzt henni,
eins og raun bar vitni um. Hann hlaut að hafa sagt
móður sinni frá baminu, öðru vísi gat hún ekki um
það vitað. Auðvitað hafði hann ekki haft kjark sjálfur
til að segja henni að fara, og þá varð að segja mömmu
gömlu alla söguna og láta hana hafa fyrir því að koma
henni burt.
Ásta hrökk upp úr þessum hugleiðingum við að Karl-
sen stóð upp.
„Nú varstu komin heim á Lágeyri, ég sá það á þér,“
sagði hann. „En reyndu að gleyma því öllu.“ Hann
tók hrein rúmföt út úr skáp og lagði þau á sófann og
sagði henni, að þar ætti hún að sofa um nóttina.
„En hvar sefur þú?“ spurði hún.
„Ég fer niður í skip og sef þar í nótt. Svo sæki ég
mömmu í fyrra málið svo snemma, að hún nái þér
ekki sofandi í bólinu mínu, þá gæti hún hugsað margt.
— Fylgdu mér ofan,“ sagði hann þegar hann fór.
„Hér í þessu húsi er ég bara Kalli, mundu það, en
þar fyrir utan hinn virðulegi Karlsen stýrimaður.“
Hann hló glettnislega. „Þú átt eftir að kynnast báð-
um, Ásta.“ Hann fór í frakkann og setti á sig húfuna.
„Góða nótt, sofðu nú vel og mundu, hvað þig
dreymir.“ hann tók þétt um báðar hendur hennar og
horfði brosandi á hana, laut síðan niður að henni og
kyssti hana.
„Þú ferð nú að halda, að ég sé mesti kvennabósi,
Ásta, en það er ég nú ekki. Og þó þú sért ekki fyrsta
stúlkan, sem ég kyssi, þá eru þær ekki margar á undan
þér. Þegar þú ert nálæg, hefirðu svona skrítin áhrif
á mig.“
Hann hló um leið og hann sleppti höndum hennar.
„Taktu mig ekki of alvarlega samt.“
„Nei, áreiðanlega geri ég það ekki,“ svaraði hún og
gekk af stað upp stigann.
„Góða nótt!“ kallaði hann um leið og hann fór út,
en Ásta svaraði ekki. Þessari aðvörun hans um að taka
hann ekki of alvarlega, ætlaði hún ekki að gleyma.
Héðan í frá mundi hún tortryggja hvern einasta karl-
mann, sem á vegi hennar yrði.
Ekkert fótatak heyrðist, er hún gekk upp teppalagð-
an stigann. Hún varð allt í einu dauðskelfd. í nótt var
hún alein í ókunnu húsi. Þetta var líkast draumi.
Um leið og hún kom inn í herbergið aftur og sá
allar bækurnar, leið henni betur. Nóttin yrði fljót að
líða, þótt hún gæti ekki sofnað strax. Hún horfði um
stund á myndina af Karlsen. Glettið bros_ hans kom
henni í gott skap. „Góða nótt,“ hvíslaði hún lágt og
bar myndina hægt að vörum sér, en leit þó í kringum
sig fyrst, eins og til að fullvissa sig um, að enginn sæi
til hennar.
„Mamma,“ sagði Karlsen, þegar þau óku heim frá
sjúkrahúsinu.
„Það er gestur heima, ég lofaði henni að sofa í sóf-
anum mínum í nótt.“
„Henni?“ endurtók móðir hans og horfði undrandi
á hann. „Er það kvenmaður?“
„Já, auðvitað er það kvenmaður, fyrst ég sagði hún,“
svaraði hann brosandi. „Ég þarf að segja þér ofurlítið
frá henni, áður en þú sérð hana.“
„Hvað stendur til?“ spurði móðir hans. „Ertu máske
að færa mér tengdadóttur? Það er þá tími til kominn,
finnst mér.“
Karlsen hrukkaði ennið.
„Nei, mamma, þú veizt, að ég legg ekki út í þau
ósköp fyrst um sinn. Þessa stúlku er ég ekki búinn að
þekkja nema tæpa viku. Hún er frá Lágeyri.“ Hann
leit á móður sína alvarlegur á svip.
„Ég er viss um, að þú hjálpar henni, mamma mín,
ég er eiginlega búinn að lofa henni því.“
„Jæja, mér þykir þú segja nokkuð, sonur sæll, en
blessaður lofaðu mér að heyra það, sem þú veizt um
stúlkuna,“ svaraði móðir hans rólega og hallaði sér aft-
ur á bak í sætinu. „Aktu eitthvað út úr bænum, ef
sagan er löng.“
Karlsen jók hraðann og stefndi út í Skerjafjörð.
Hann þagði lengi og velti fyrir sér, hvernig hann ætti
að byrja.
„Hvað er þetta, drengur, ertu búinn að tapa málinu,
eða er þetta einhver uppspuni úr þér?“
„Nei, ekki er það nú,“ svaraði hann. „Ég á bara
bágt með að byrja.“
Síðan fékk hún að heyra allt, sem hann vissi um
stúlkuna.
„Og hvað heitir svo blessuð frúin?“ spurði móðir
hans, þegar hann þagnaði.
„Það veit ég ekki, en kaupmaðurinn heitir Sigurður
Hansen,“ svaraði hann.
Henni brá, en hló svo lágt.
„Jæja, svo það er sonur Sigurðar Hansen, sem á
þetta barn.“
„Já, hann heitir víst Friðgeir, fuglinn sá,“ svaraði
Karlsen í fyrirlitningartón.
„Vertu ekki svona hneykslaður, drengur minn,“
sagði móðir hans og kímdi. „Ég er viss um, að þú hefur
kysst hana, þegar þið komuð heim af dansleiknum,
sem þið fóruð á, og jafnvel reynt að fá hana í rekkj-
una til þín.“
„Mamma, hvernig getur þér dottið annað eins í
hug?“ Karlsen reyndi að vera hneykslaður í rómnum,
en var ekki mjög sannfærandi.
„Flvað er þetta, heldurðu að ég þekki ekki vkkur
karlmennina. Viltu veðja við mig?“
Karlsen skellihló.
„Nei, mamma, þú ert nú meiri kerlingin. Hefðir þú,
leyft mér að kyssa þig í hennar sporum?“
„Ég veit nú ekki,“ svaraði hún. „Þú ert nú ekki sem
verstur, og auk þess vona ég, að þú hafir ekki farið að
96 Heima. er bezt