Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 23

DÆGURLAGAfiáttWUX*
Jónas Jónasson, hinn þjóðkunni útvarpsmaður, hefur
sungið inn á hljómplötu nýtt ljóð eftir Sigurð Þórarins-
son, jarðfræðing, sem nefnist Spánarljóð. Hefur þetta
lag og ljóð orðið mjög vinsælt.
Og hér birtist ljóðið:
Nú vil ég greina í litlu ljóði
frá landi herlegu, Spáníá,
þar kostar álíka ldára vínið
og kranablávatnið okkur hjá.
Og senjoríturnar suður á Spáni
þær syngja um ástir með ljúfum hreim
pálmanna strönd þegar merlar máni,
en mikið er varasamt að treysta þeim.
í Barcelóna var Iagleg hnyðra
með limi netta og svarta brá
hún uppvartaði á einum barnum
og átján sumra var hringagná,
því senjóríturnar . . .
Hún brosti þegar ég bað um wiský
því brosi er virtist svo laust við tál
og var svo kankvís og hýr og hnellin,
að hjartakornið mitt fór í bál,
því senjóríturnar . . .
Ég rann í skyndi til ræðismannsins
og rjúka vildi í að gifta mig
en dusilmennið, það mælti drýldið
ég myndi láta hana eiga sig,
því senjóríturnar . . .
Á dansstað hugðist ég drekkja raunum
og dreif mig þangað, en rakst þar á,
þá litlu svarteygu, sem ég unni
við slána ljótan hún var að kjá,
því senjóríturnar . . .
Svo hlessa bæði og hryggur varð ég,
að hálfa flösku í einu drakk,
þá greip mig bræði, ég gekk að kauða
og gaf á kjaft svo að vörin sprakk,
því senjóríturnar . . .
En róninn dró þá upp rýting stóran
og rak á kaf í minn hægri arm,
svo blóðið sprautaðist yfir okkur
en einkum kvinnunnar falska barm,
því senjóríturnar . . .
í mánuð lá ég í mínum sárum
og miklum kvölum, ó þvílíkt stand
með skuldir stórar og skútan farin,
en skjátan komin í hjónaband,
því senjóríturnar . . .
Því segi ég piltur, ef suður ferðu
og sælu býður þér pía slík,
þá gættu að þér, það gefst oft betur
að giftast stelpu úr Reykjavík,
því senjóríturnar . . .
í nokkrum bréfum til þáttarins undanfarandi ár hef-
ur verið óskað eftir að birt væri ljóðið Spunakonan
eftir Guðmund skáld Kamban. Þetta ljóð birtist fyrst
í vikublaðinu ísafold árið 1911 og vakti athygli. Er ég
ekki frá því, að miðaldra mönnum og þeim, sem eldri
voru á þeim tímum, hafi þótt nokkurt nýjabragð að
kvæðinu. Verður þetta kvæði birt hér samkvæmt beiðni.
SPUNAKONAN
í jarðbrjóstin rennur regnið vægt,
og rósbörnin sjúga í sig þrótt.
Rökkrið er brumað, og hægt og hægt
úr húmknappnum útsprungin rauða-nótt.
Nú smáþagnar rokksins bí-bí og blaka,
þeir blunda, sem vaka, þeir þegja, sem kvaka:
og það gerir hljóðið svo hljótt.
Alín örlaga nótt? Ég þekki þig!
Og það eftir sextán ár!
Þá var það, hann kom og kvaddi mig,
hann kraup mér í skaut og ég strauk hans hár.
Ævilangt gat ég lagt ást hans í hlekki,
ég átti sverðið, — en brá því ekki:
innibyrgð, ógrátin tár.
Hafið þið séð hvernig sælan er lit?
Þá sáuð þið augun hans.
Heyrt varir gefa’ orðunum vængjaþyt,
veikt eða sterkt: það var röddin hans.
Og líkt eins og hvítbráðið steypustálið,
sem storknar við deigluna’, ef slökkt er bálið:
svo fundust mér faðmlögin hans.
Ég hef elskað mig fríða við andlit hans,
ég hef elskað svo loftið varð heitt.
Ég kunni ekki gang, heldur dillandi dans,
og dagarnir, vikurnar liðu ekki neitt.
Og nú var allt glatt, sem var grátið áður,
og gildi heimsins var meira en áður:
að elska — var lífið eitt.
Það ástalíf varð honum lifandi lind,
sem list hans drakk kraft sinn úr.
Og ég sá hann hefja sig tind af tind’
sem taminn örn hefði sprengt sitt búr.
Heima er bezt 91