Heima er bezt - 01.03.1962, Blaðsíða 27

hringa' sig saman í stólnum og lesa og hafa allar þessar
bækur rétt við höndina.
„Gerðu svo vel .og fáðu þér sæti,“ sagði Karlsen og
benti á sófann. Sjálfur gekk hann um gólf, snerti við
hlutunum, eins og hann væri að heilsa gömluhi vinum.
„Þetta er mamma,“ sagði hann og tók stóru mynd-
ina og fékk henni.
Konan var mjög lík Karlsen. Hún hafði dökkt og
mikið hár, sem var sett upp á annan hátt en Ásta hafði
áður séð og vanizt. Henni fannst það gera konuna fram-
andi og var fyrir fram viss um, að þessi kona myndi
skilja hana.
Karisen horfði á Astu, meðan hún skoðaði myndina.
„Hvernig lízt þér á hana?“ spurði hann eftir nokkra
þögn.
„Vel. Þú ert mjög líkur henni.“
Hún leit á hann. Konan var bara ekki eins glettin og
glaðleg á svipinn og hann.
„Eigurn við ekki að vita, hvort við finnum ekki eitt- .
hvað ætilegt í eldhúsinu?“ sagði hann og gekk fram í
eldhúsið. Hún elti hann að dyrunum og horfði með
aðdáun í kringum sig. Þetta var sannarlega drauma-
eldhús, sem hver húsmóðir óskaði sér. Það var hvít-
málað með rauðbleikum listum og hurðum. í því virt-
ist vera allt það, sem til þæginda gat orðið í einu eld-
húsi.
í einu horninu stóð ísskápur. Þangað stefndi Karl-
sen, settist á koll og tók að kanna matarbirgðirnar.
„Ekki er mikið til núna,“ sagði hann, en tók þó fram
mjólkurflösku með slatta í, brauð og smjör, ost og
kexpakka.
„Þú verður að liita kaffið,“ sagði hann við Ástu, sem
stóð enn framrni við dyr.
„Ég veit ekki, hvar neitt er til þess,“ svaraði hún
vandræðalega.
„Þarna á hillunni er kaffidósin, kannan er á vélinni,
vatnið í krananum, og ketillinn þarna á borðshorninu,“
svaraði hann, án þess að líta upp úr bréfpoka, sem
hann var að skoða í.
Ásta gekk hægt inn að vélinni. Framan við hana var
hekluð motta úr mislitu bandi, sem gaf eldhúsinu hlý-.
legan og heimilislegan svip.
Hún fyllti vatni í ketilinn og kveikti á plötunni und-
ir honum. Hún var feimin við að snerta á þessum hlut-
um, sem önnur kona átti.
„Sykurinn er í þessum skáp,“ sagði Karlsen og benti
með höfðinu í áttina til skáps uppi á vegg, „og þar
finnurðu bollana líka.“
Ásta lagði á borðið, sem stóð undir glugganum með
smáköflóttum dúk á. Vatnið sauð á katlinum, og hún
renndi upp á könnuna og vonaði, að Karlsen líkaði
kaffið.
Karlsen var kátur og glaður eins og smástrákur í
sumarleyfi.
„Mér finnst alltaf jafngaman að koma heim,“ sagði
hann. „Verst að mamma skuli ekki vera heima, hún
hefur ekki búizt við skipinu svona snemma í kvöld.“
„Hvar vinnur mamma þín?“
„Hún er vökukona á sjúkrahúsi, vinnur frá 10—7 á
morgnana. Ekki samt allar nætur, þær eru þrjár, sem
skipta því á mili sín að vaka. Ég held að mömmu muni
líka vel við þig, Ásta, og þér við hana. Hún er ekkert
skass, þó hún segi mér stöku sinnum til syndanna.“
Hann teygði fæturna langt fram á gólf, meðan hann
drakk kaffið, óg lét fara sem bezt um sig, en hún sat á
stólbrúninni, kvíðin og áhyggjufull.
„Er þér nokkuð verr við að ég reyki?“ spurði hann,
um leið og hann tók upp pípuna.
„Nei, nei,“ flýtti hún sér að svara. Til hvers var
hann að spyrja hana, var hann ekki sá sem valdið hafði
í þessu húsi, hugsaði hún um leið og hún fór að taka
saman á borðinu.
Hún þvoði, og hann þurrkaði. Hún minntist Frið-
geirs. Það hafði stundum komið fyrir, að hann hafði
hjálpað henni í eldhúsinu, þegar mamma hans var ekki
heima, og ætlazt svo til að hún kæmi inn til hans á eftir.
„Jæja, Ásta litla,“ tók Karlsen til máls, þegar þau
voru aftur setzt inn í herbergi hans. „Nú er víst ekki
hjá því komizt lengur að segja þér nokkur deili á mér.“
Ásta horfði á hann forvitin.
„Ég heiti Karl Karlsson,“ hélt hann áfram, „en ekki
Karlsen, eins og allir kalla mig. Það nafn festist við
mig í Danmörku, en þar áttum við mamma heima í 16
ár, svo þú sérð að það er engin furða, þó ég sé danskur
í málrómnum enn og bregði stundum fyrir mig dönsku,
þegar mig vantar orð yfir það, sem ég þarf að segja.“
„Ég hef aldrei heyrt þig tala dönsku,“ sagði Ásta.
„Þú átt eftir að heyra það. Því miður vantar mig oft
orð, þegar ég þarf að lýsa einhverju. — Einu sinni átti
mamma heima á Lágeyri eins og þú, og þar á ég föður
og hálfsystkini.“
„Er það?“ sagði Ásta undrandi, hún var orðin spennt.
„En ég veit ekki nema um tvo menn þar með Karls
nafni, og annar er á svipuðum aldri og þú, en hinn
yngri.“
„Mamma fullyrðir nú samt, að hann sé þar enn. Það
stóð svipað á fyrir mömmu og þér, þegar hún fór frá
Lágeyri, en hún var svo heppin að komast strax í vist
hjá dönskum kaupmannshjónum, sem áttu eftir að
reynast henni svo vel, að hún fór út með þeirn, þegar
þau fluttu alfarin aftur til Kaupmannahafnar. Þá var
ég á þriðja ári og kallaði þau alltaf ömmu og afa. Ég
man aðeins óljóst eftir honum, en hún dó, þegar ég
var 17 ára og var mér alltaf sem bezta amma. Hún arf-
leiddi okkur mömmu að húsinu og öllu, sem þau áttu,
því þau höfðu aldrei átt nein börn. Gamla konan var
búin að vera rúmföst síðustu fimm árin, og mamma
gerði allt, sem hægt var, fyrir hana til að létta henni
lífið. Þó segir mamma, að skuld sín við hana verði
aldrei greidd að fullu, hún er alltaf að hjálpa einhverj-
um, sem bágt eiga, og þess vegna vissi ég að óhætt var
að koma með þig hingað heirn. Ég veit að hún verður
glöð að fá þig til sín, ég er svo lítið heima, og hún er
þá alein í íbúðinni.“
Heima er bezt 95