Heima er bezt - 01.06.1998, Blaðsíða 5

Inga Rósa Þórðardóttir
„Ég sæki mér orku
ut í náttúruna"
Rætt við Guðlaugu Sveinsdóttur Ijósmóður á Egilsstöðum.
Með fyrsta
langömmubarnið í
fanginu, Telmu Dögg
Grétarsdóttur.
gfœddist að Hryggstekk í Skriðdal 11. ágúst 1924. Foreldrar mínir voru Stein-
unn Gunnlaugsdóttir og Sveinn Guðbrandsson. Þau voru úr Breiðdal, en þegar
þau voru að hefja búskap, var enga jörð að hafa þar. Þau fréttu af þessari jörð
í Skriðdal og fóru þangað án þess að kynna sér málið, nema bara af afspurn.
Hryggstekkur var rýr jörð, sennilega rýrasta jörðin í dalnum, svo efnin voru
ekki mikil. Þegar foreldrar mínir komu þangað var allt í niðurníðslu en þau
byggðu upp nýtt íbúðarhús eftir tvö ctr eða svo. Það hús stóð enn þegar þau fóru
þaðan þrjátíu árum síðar. Það var hlaðið upp úr torfi og grjóti, baðstofan þiljuð
innan og járn á þaki. Þetta var blandaður búskapur, aðallega þóféen2 kýr og 3
hestar. Það var yndislegt að alast upp í sveit og fá að
kynnast þannig náttúrunni. Neðan við bœinn var stórt vot-
lendi og ekki vinsœlasti staður til heyskapar en það var
svo mikið fuglalífþar. Stundum þegar ég kom út á morgn-
ana að vorlagi ómuðu heilu symfoníurnar. Kyrrðin var
dásamleg og það raitk upp úr reykháfum bœjanna í sveit-
inni. Eg held að áhugi minn fyrir náttúrunni hafi verið
mér eðlislœgur, ég var dálítill einfari og mikið úti.
Eg var svo heppin að það var færtfrá og ég sat
yfir eittsumar, þá 7 ára gömul. Mérfannst
óskaplega gaman að sitja úti með hundinum
og grúska í blómum og náttúrunni. Stund-
um var þetta þó svolítið erfitt, helst þeg-
ar kindurnar tóku upp á því að rása þá
leið sem þær máttu ekki fara. Þá hljóp
ég eins hratt og ég komst, fyrir þær, en
þá voru þœr svo klókar að þær skiptu sér í 2 hópa
og svo hljóp ég sitt á hvað þangað til ég gafst upp
og fór að skœla.
Heima er bezt 205