Heima er bezt - 01.06.1998, Blaðsíða 36

Rristbjörg mín, við skulum
ekki tala um svona hluti á
þessu heimili. Það er dálítið
viðkvæmt eins og þú hlýtur að skilja.
- Já, auðvitað. Við tölum ekki
meira um það.
Kristbjörg brosti kankvís.
- Það er aldrei að vita nema maður
komist á snoðir um einhverjar lautar-
ferðir þetta árið.
Ingibjörg dæsti. Mikið skelfing gat
hún orðið þreytt á þessari konu. Það
var víst að það fengi fæturna ef ein-
hver pilturinn renndi hýru auga að
ungri snót og Kristbjörg á Ytra - Hóli
sæiþað.
— Fáðu þér meira kaffi, Kristbjörg
mín.
Ingibjörg ýtti brúsanum í áttina til
hennar og stóð upp. Hún hreinlega
varð að komast burt frá þessari konu.
Hana langaði síst af öllu til að heyra
hvað hún hafði að segja um náung-
ann.
Næstur kom Andrés, elsti sonur
Gangna - Sigga og Önnu. Foreldrar
hans höfðu kvatt hann til að fara og
skemmta sér með unga fólkinu í
sveitinni. Þau vildu ekki að hann
geldi þess að enn var skuggi yfir
heimilinu og hjörtum þeirra. A hæla
honum mættu bræðumir í Asdal og
(Sjöundi hluti
Sigurveig. Þeim var boðið í bæinn,
enda 'trukkurinn ekki kominn. Þó
hafði sést til ferða hans út við Dals-
brúna svo ekki yrði langt að bíða
hans.
Aðkomufólkið heilsaði og Sigur-
veig knúskyssti Heiðu. Kristbjörg
starði undrandi á þær aðfarir. Henni
hafði aldrei dottið í hug að fína
tengdadóttursefnið í Árdal þekkti
kanabarnið sem var kaupakona á
Hóli. Ja, heimurinn var skrýtinn
hugsaði Kristbjörg.
Árni gekk líka til Heiðu og heils-
aði. Hann þrýsti hönd hennar þétt og
hún roðnaði þegar hún horfði í brúnu
augun sem störðu í hennar. Handtak-
ið var eitthvað mikið meira en hand-
tak og Heiða vissi ekki hvernig hún
átti að taka því.
Sigurveig vakti óskipta athygli.
Hún var stórglæsileg. Ljóst hárið lá
laust á bakinu, og rauð buxnadragt
gerði hana enn meira áberandi. Það
duldist engum á hvað piltarnir
horfðu. En allir vissu þeir að nú mátti
bara gjóa augunum, hún var heit-
bundin Páli í Árdal. Hann var lukk-
unnar pamfíll drengurinn sá.
Lárus á Fossi féll í stafi er Sigur-
veig gekk inn. Hann þorði varla að
trúa sínum eigin augum. Þessi stúlka
var það glæsilegasta sem hann hafði
augum litið. Hann gat ekki annað en
starað. Þessa stúlku yrði hann að
dansa við. Hún var að vísu lofuð, en
hann var ekki vanur að láta það
standa í vegi fyrir sínum gjörðum.
Lárus brosti í kampinn. Hann var
föður sínum verulega þakklátur fyrir
að hafa skikkað hann til að fara í
sveitina. Sveitin, þar mátti finna gull-
mola ekki síður en annars staðar.
Hann leit á Heiðu. Hún var falleg, in-
dæl, en Sigurveig hún var sannkölluð
heimskona, glæsileg.
Trukkurinn var kominn. Þetta var
sami bíllinn og sótti mjólkurbrúsana í
sveitina. Eldri maður, sat undir stýri.
Það var Karl mjólkurbílstjóri, fjöl-
skyldumaður frá Óseyri. Karl hafði
lengi sótt mjólkina í þessa sveit og
hann taldi það ekki eftir sér að sækja
unga fólkið í sveitinni og aka því á
ball.
Karl var afar vel liðinn. Fólkið
kunni vel við hann og oft kunni hann
frá ýmsu að segja sem var að gerast í
næstu sveitum eða á Óseyri. Karl var
að vísu stundum dálítið lengi í
mjólkurferðunum, því allir buðu
236 Heima er bezt