Heima er bezt - 01.06.1998, Síða 6

Eiðaskóli
Við erum 5 systurnar. Elst er
Oddný, svo kem ég, þá Guðrún,
sem býr í Keflavík. Næstyngst er
Asdís, sem býr í Bandaríkjunum
og yngst er Hjördís, sem býr hér á
Egilsstöðum en bjó áður á Eyrar-
iandi í Fljótsdal. Við vorum
heima hjá foreldrum okkar til
átján ára aldurs en þá fórum við í
Alþýðuskólann á Eiðum. Þetta var
tveggja vetra nám og mjög góður
skóli. Meðal kennaranna var Þór-
oddur Guðmundsson, sem kenndi
bæði náttúrufræði og íslensku.
Hann var frábær kennari og ég
gróf mig niður í náttúru- og
plöntufræðina. Hún er þó svolítið Foreldrar Guðlaugar, Steinunn Guðlaugsdóttir og Sveinn Guðbrandsson.
þurr, þegar maður hefur ekki blóm
til að skoða en eftir fyrri veturinn
bað hann okkur að útvega okkur Flóru íslands og safna
plöntum. Þær áttum við að þurrka með rót og öllu saman,
setja á blað, flokka í ættir og fylkingar og nafngreina. Ég
hugsaði með mér að þetta yrði nú óskemmtilegt en vildi
svo gjarnan gera þetta fyrir Þórodd, mér þótti svo vænt
um hann. Flóruna fékk ég lánaða hjá búfræðingi í sveit-
inni heima og byrjaði svo að safna. Fyrstu blómin voru
auðvitað vetrarblóm og svo hélt ég áfram og þetta endaði
með því að ég var alls ekki að gera þetta fyrir Þórodd
heldur sjálfa mig, þetta var svo skemmtilegt.
Eg var náttúrulega alltaf á eftir fé og hrossum og sígraf-
andi niður í moldina eftir blómum. Þegar aðrir voru farnir
að sofa á kvöldin sat ég yfir þessu og grúskaði. Þetta
endaði með því að ég hafði 75 nafngreindar, þurrkaðar
plöntur að sýna Þóroddi um haustið og þær voru flestar
réttar hjá mér.
Jafnréttisbarátta
Meðan ég var á Eiðum vann ég á skólabúinu, var að
vinna þar upp í skuld. Við vorum þar 4, tvær stúlkur og
tveir piltar. Við vorum auðvitað að vinna sömu störfin og
ég sá að við stúlkurnar vorum heldur duglegri en piltarn-
ir, en þeir fengu nú samt hærra kaup. Þegar vinnudegin-
um lauk hjá þeim var ætlast til að við stúlkurnar tækjum
til hjá þeim og þvægjum fötin þeirra. Mér var nóg boðið
og ég sagði þeim að þeir gætu bara gert þetta sjálfir, ég
gerði þetta ekki nema fyrir kaup. Ég var auðvitað klöguð
fyrir skólastjóranum og hann kom og sagði að þetta væri
bara óskammfeilni og frekja. Ég var dauðhrædd en gaf
mig ekki og því lauk þannig að ég fékk kaup fyrir þessa
aukavinnu.
Steinunn og
Sveinn í garðinum
að Sunnuhvoli
Kennari
Um haustið fór
ég svo í Helgu-
staðahrepp sem
kennari. Ég var
alltaf ákveðin í
að halda áfram
námi og ætlaði mér í
Kennaraskólann. Mér fannst mikilvægt að geta orðið
íjárhagslega sjálfstæð. I Helgustaðahreppi kenndi ég tvo
vetur í farskóla. Mér líkaði vel að kenna og ég var afar
hreykin þegar þrír af nemendum mínum tóku fullnaðar-
próf og fóru síðan í Eiðaskóla og stóðu sig vel í íslensku
þar. Ég lagði áherslu á íslenskuna og hafði haft svo góðan
íslenskukennara sjálf á Eiðum, hann Þórodd. Ég var eini
kennarinn og kenndi öll fög. Nemendurnir voru 8-10,
góðir krakkar á aldrinum 10-14 ára. Kennaralaunin voru
ágæt - eða a.m.k. þótti mér það og svo skipti það mig
miklu máli að karlar og konur höfðu sama kaup. A þess-
um tíma var fæði og húsnæði líka innifalið í launum.
Sumarið eftir vann ég á Ketilsstöðum á Völlum. Þar var
gistiheimili og greiðasala og oft mikið umleikis. Abúend-
ur voru hjónin Sigríður Hallgrímsdóttir og Bergur Jóns-
son. Stundum var ég send um alla sveit að safna saman
lánshestum svo gestir gætu brugðið sér á hestbak. Þetta
var mikil vinna en skemmtileg. Ári seinna var ég svo
ráðskona hjá vegavinnuflokki á heiðinni, sumarlangt.
206 Heima er bezt