Heima er bezt - 01.06.1998, Side 9

Annað hjónaband
Ég gifti mig fljótlega aftur.
Maðurinn minn hét Þorsteinn Jó-
hannsson og var frá Eyrarlandi í
Fljótsdal. Flann vann hjá Kaupfé-
lagi Héraðsbúa og við kynntumst
fljótlega eftir að ég kom hingað og
eignuðumst tvíbura 1955; Berg-
ljótu og Jóhann. Það var mikil
ábyrgð fyrir ungan mann að axla,
að taka að sér konu með fjögur lít-
il börn. Þorsteinn var 6 árum yngri
en ég. Hann átti ákaflega góða
fjölskyldu, sem ég hafði rnikið
samband við. Þorsteinn dó 1975
eftir mikil veikindi. Hann var
kransæðasjúklingur í mörg ár og
það var erfitt. Þetta er vondur
sjúkdómur.
Geðklofi er líka vondur
sjúkdómur
Þegar Gunnlaugur sonur minn
var rúmlega tvítugur og nýútskrif-
aður tæknifræðingur fékk hann al-
varlegan geðsjúkdóm. Við tóku mjög erfið ár. Sjúkdóm-
urinn reyndist ólæknandi og litla aðstoð var að fá. Samfé-
lagið hafnaði geðsjúku fólki, stofnanir voru vanbúnar og
of fáar og bætur undir sultarmörkum. Hann fékk ekki
vinnu og ef hann reyndi að sækja um vinnu þegar honum
leið betur, var honum hafnað vegna sjúkdómsins. Þannig
mæta geðsjúkir oft meiri fordómum en þeir sem eru sjúk-
ir á líkama. Ég reyndi að hjálpa honum eins og ég gat og
meðal annars reyndi ég að beita mér fyrir úrbótum, bæði
með blaðaskrifum og með þátttöku í ýmis konar ráðstefn-
um og fundum. Gunnlaugur dó 1993 og það varð mér
mjög erfitt. En ég vann mig út úr sorginni með því að
skrifa niður tilfinningar mínar og lýsingar á vanlíðan,
reiði og sorg. Þegar ég var búin að þurrausa sjálfa mig
með þessum hætti brenndi ég blöðin og það var mikill
léttir. Þá gat ég haldið áfram með lífið mitt.
Ljósmóðurstarfið
Ljósmóðurstarfið er stórkostlegt og mér þykir mjög
vænt um það. Það er alltaf jafn merkilegt að taka á móti
barni, alltaf nýtt lífsundur, ný upplifun. Mér finnst þetta
ákaflega heillandi starf og í gegnum það kynntist ég
mörgu góðu fólki. Ég var héraðsljósmóðir, eins og það
var kallað, 1953-1968. Það starf fól í sér talsvert meira en
bara að taka á móti börnum. Oft var leitað til héraðsljóðs-
mæðra ef veikindi steðjuðu að á heimilum, til að hjúkra
sjúkum, baða gamalmenni, gefa
sprautur og svo framvegis. Þessi
störf voru venjulega ólaunuð og
ljósmæðra var vitjað hvort sem var
á nóttu eða degi. Þetta var erfitt
starf og ábyrgðarmikið, miklar
næturvökur og oft lélegar aðstæð-
ur, langt fá læknum og sjúkrahús-
um. Þá hafði maður ekki á neinn
að treysta nema sjálfan sig og eig-
ið innsæi. 1968 var ég fastráðin
ljósmóðir við sjúkraskýlið á Egils-
stöðum og þar voru líka sjúklingar
sem þurfti að sinna, þannig að við
þurftum að vera allt í senn: ljós-
mæður, hjúkrunarkonur og læknar.
Oft var bara ein ljósmóðir og við
vorum á bakvakt alla daga, allan
sólarhringinn. Það gat verið erfitt
að fara frá börnunum á hátíðisdög-
um og þetta loðir enn við mig.
Laugardags- og sunnudagsmorgna
vil ég eiga fyrir mig og ekki gera
neitt. Mér finnst svo yndislegt að
þurfa ekki út í vinnu, vera ekki
skyldug til að fara eitthvað.
Ég starfaði sem ljósmóðir til
1985, í 38 ár. Á þessum tíma urðu miklar breytingar á
þessu starfi og við fengum mikið af nýjum og góðum
lyíjum og tækjum.
Á þessum tíma fór ég 3-4 sinnum á námskeið til
Reykjavíkur, einu sinni varði ég sumarfríinu mínu á
sjúkrahúsinu á Akranesi, því ég hafði heyrt að þar væri
góður spítali og mig langaði að læra eitthvað nýtt - og
einu sinni leysti ég af á Seyðisfirði.
Tekið á móti barni í leiðinni
Meðan ég var uppi í Skriðdal með börnin þurfti ég einu
sinni að fara með Svein, son minn, til læknis á Egilsstöð-
um. Ég fór með hann á hesti út í Stóra-Sandfell og Björn
bóndi flutti okkur með bíl þaðan. Þegar erindinu við
lækninn var farsællega lokið fórum við aftur inn í Sand-
fell en þá var orðið framorðið og þau vildu ekki sleppa
mér á hestinum með barnið heim. Það varð því úr að ég
gisti um nóttina. Drengurinn sofnaði strax en ég lá og gat
ekki sofnað og skildi ekkert í þessu, því það fór ágætlega
um mig. En eftir stutta stund er þankað. Þá er það bónd-
inn og biður mig að koma og aðstoða sig, því konan sé
komin að því að fæða. Hún hafði ætlað út í Egilsstaði
daginn eftir og bíða eftir fæðingu þar en svo vildi barnið
ekki bíða lengur. Þetta var fyrsta barnið sem ég tók á
móti á Héraði og gekk vel. Nú er ég búin að taka á móti
barni hjá þessu barni.
Sigurbjörg Sigurbjörnsdóttir og Guðlaug
uppáklæddar við vígslu héraðsheimilis-
ins Valaskjálfar á Egilsstöðum 1966. Þar
sungu þœr í blönduðum kór, sem settur
var á fót af þessu tilefni.
Heima er bezt 209