Heima er bezt - 01.06.1998, Side 12

Ljósmœður. Skólasystur Guðlaugar úr Ljósmæðraskólanum heimsóttu
hana í tilefni einkasýningar hennar í Eden, Hveragerði.
fallegt mynstur varð ég að eignast það og
sauma og ég saumaði marga dúka. Þetta
var mjög skemmtilegt. En svo var auðvitað
mikið að gera og ég prjónaði á krakkana
og saumaði. Þegar þeir stækkuðu hjálpuð-
umst við að við að búa til jólagjafir,
kannski úr skeljum og steinum eða slíku.
Einu sinni fór ég á kennaranámskeið á
Seyðisfirði og hjá Vigdísi Kristjánsdóttur
veflistarkonu. Hún kenndi málun og teikn-
un og það var í fyrsta sinn, sem ég snerti
vatnsliti. Þetta var eitthvað sem mig lang-
aði til að gera en það varð að bíða enda í
nógu öðru að snúast. Það var svo ekki fyrr
en ég fór til Noregs að ég hélt þessu áfram.
Þá fór ég á námskeið í rósamálun. Það
byrjaði nú ekki vel. Þetta var kvöldnám-
skeið og ég fór þangað þreytt eftir vinnuna
og fannst ekkert ganga. Kennarinn sinnti
mér ekkert og við sátum þarna, tvær eða þrjár, og fannst
við afskiptar. En eitt kvöld fannst mér þetta ganga svo
ljómandi vel og ég málaði og málaði. Kennarinn kom
ekki en mér fannst þetta þrælgott hjá mér. En þegar tím-
inn var búinn kom kennarinn og sagði þetta gersamlega
ómögulegt. Þá fauk í mig, ég tók terpentínu og tusku og
þurrkaði allt út. Hann maldaði eitthvað í móinn en ég
sagðist vera farin, ég hefði enga tilsögn fengið og svo
hefði hann sagt þetta ómögulegt. Og ég gekk heim í
myrkri, rigningu og roki, þreytt og leið og enginn bauð
mér far. En þegar ég kom heim tók ég eftir því að ég
hafði týnt besta penslinum mínum, mjóum og fínum og
ægilega dýrum. Fyrst hugsaði ég með mér að það gerði
þá ekkert til fyrst ég væri hætt á en svo kom kergjan upp
og ég ákvað að fara og leita og ef ég fyndi pensilinn héldi
ég áfram á námskeiðinu en annars ekki. Svo gekk ég nið-
ur brekku, yfir brú og enginn pensill. Eg var komin lang-
leiðina niður í skóla aftur þegar ég sá hann liggja eins og
puntstrá í vegkantinum. Svo ég hélt áfram á námskeiðinu
og kennarinn var eins og smjör og rjómi eftir þetta.
Þegar ég kom heim fór ég að mála á lurka og ýmislegt
og svo fór ég á námskeið í vatnslitamálun og síðan hef ég
haldið þessu áfram.
Ég hélt fyrstu einkasýninguna þegar ég varð sjötug.
Krakkarnir öttu mér út í þetta. Mér fannst ég ekki hafa
neitt að sýna en þau létu sig ekki. Síðan hef ég haldið
fleiri sýningar og tekið þátt í samsýningum. Þetta er al-
veg óskaplega skemmtilegt og skemmtilegast finnst mér
að skipta milli aðferða; mála stundum með olíu og svo
með vatnslitum eða krít og svo framvegis. Ég hef farið á
nokkuð mörg námskeið af ýmsu tagi, t.d. í tréskurði og
glerskurði. Svo finnst mér óskaplega gaman að vinna úr
leir og vefa. Einn vetur var ég í Myndlistarskóla Reykja-
víkur og það varð mér mjög notadrjúgt. Svolítið hef ég
selt af verkum en mér finnst það ekkert atriði. Mér finnst
alltaf erfitt að láta frá mér verk, sem ég hef verið að
vinna lengi með. Þetta er auðvitað eigingirni, en það er
svolítill partur af manni sjálfum í þessum verkum. Sextán
ára barnabarn mitt var alveg hissa þegar fréttist að ég
hefði pantað mér myndbandstæki og spurði hvort amma
ætlaði nú að leggjast í videó. En ég komst að því að það
er hægt að panta breskar spólur með myndlistarnám-
skeiðum og það ætla ég að gera. Svo hef ég auðvitað gert
ýmislegt fleira. Ég á t.d. mikið af slípuðum smásteinum
úr borgfirsku fjörugrjóti. Ég fékk mér slípivél svo ég
gæti töfrað fram fegurðina í steinunum og ég á mikið af
óslípuðum steinum hér úti í garði. Ég á eftir að finna út
hvað ég ætla að gera við þá en mér hefur dottið í hug að
gera eitthvað úr þeim og leir saman eða setja þá inn í
vefnað - eða þá inn í gler. Það eru svo margir möguleikar.
Starfslok
Ég hætti að vinna ári áður en 95 ára reglan leyfði. Ég
fékk brjósklos í bak eftir alltof mikla vinnu. Þrjóskan var
svo mikil að ég hætti ekki fyrr en ég gat ekki lengur
gengið. Þá fór ég á Reykjalund og var þar í 4 mánuði. Ég
fékk gríðarlega góða þjálfun þar og var svo þrjósk sjálf
að ég hamaðist áfram, ég ætlaði sko ekki að verða öryrki.
Ég náði mér ágætlega en gat ekki starfað áfram sem ljós-
móðir, ég má ekki standa hálfbogin. Ég var reyndar lengi
slæm í baki á eftir.
Mér fannst ekki erfitt að hætta að vinna. Ég hefði
kannski haldið lengur áfram ef ég hefði átt þess kost en
mér fannst stórkostlegt, þegar ég hafði náð mér af þess-
um veikindum, að geta snúið mér að öðru og gert það
sem ég vildi sjálf. Ég sagði lækninum það, þegar hann
vildi vorkenna mér að þurfa að hætta svona snemma að
vinna, að þótt ég yrði 100 ára sæi ég ekki út úr öllu sem
mig langaði til að gera. Og þannig er það. Ég hef svo
212 Heima er bezt