Heima er bezt - 01.06.1998, Side 37

honum kaffi og kepptust við að fá
hann inn. Eftir að hafa þegið góð-
gerðir á Hóli að þessu sinni var hald-
ið af stað. Fólkið flýtti sér upp á bíl-
pallinn, allir voru í besta skapi. Hug-
myndin var að keyra út sveitina og
taka uppí þá sem vildu koma með.
Það var glaður hópur sem stóð á
pallinum hjá Karli og fljótlega fór
unga fólkið að syngja. Söngurinn
ómaði um dalinn og allir sungu af
hjartans list “Kátir voru karlar”. Asta
og Þorsteinn stóðu úti á hlaði og
horfðu á eftir bílnum. Þorsteinn tók
utan um axlirnar á konu sinni og
horfði brosandi á hana.
- Það er ekki langt síðan við vor-
um í þessum hóp.
Ásta hló.
- Mig langar ekki núna vinur. Nú
höfum við að minnsta kosti ástæðu
til að vera heima.
- Mér fannst það gaman þá og ég
get vel unnt unga fólkinu því að
skemmta sér.
Ásta stundi við.
- Eg vona bara að allt fari vel fram.
Eg er nú líka að hugsa um hana
Heiðu okkar.
- Hún Heiða er góð stúlka og lætur
ekki plata sig. Hafðu ekki áhyggjur
góða mín. Komdu nú inn, það er ein-
hver að kalla á mömmu sína.
Hjónin horfðust í augu og ástin
skein úr augnaráðinu.
Það var orðið margt um manninn á
Oseyri þegar ferðalangarnir úr Ár-
dalshreppnum komu þangað. Kven-
félagsballið var ein vinsælasta
skemmtun ársins. Fólk frá Óseyri og
sveitunum í kring hópaðist í sam-
komuhúsið til að skemmta sér. Kven-
félagskonur seldu veitingar í tjaldi
við hliðina á samkonuhúsinu. Þar
voru borð og stólar þar sem fólk gat
setið og spjallað,meðan það fékk sér
hressingu, án þess að vera í öllum
hávaðanum í samkomuhúsinu.
Inni í húsinu voru íjórir harmon-
ikkuleikarar sem spiluðu til skiptis.
Aldrei var gefið upp og alltaf var
fullt af fólki úti á gólfi að fá sér
snúning. í einu horninu voru seldir
gosdrykkir, súkkulaði og sígarettur.
Um allt mátti sjá glaðleg andlit á öll-
um aldri, eftirvæntingarfull á svip.
Sumir karlmennirnir voru með vasa-
pela til að hýrga sig. Upp við hús-
vegg mátti oft sjá menn á tali að gefa
hvor öðrum snafs og ræða landsins
gagn og nauðsynjar.
Fólkið úr Árdalshreppnum hoppaði
niður af pallinum og þakkaði Karli
fyrir. Ákveðið var að hann legði af
stað heim um ljögur leytið um nótt-
ina en þá var hætt að spila. Stúlkurn-
ar flýttur sér inn í kvenfélagstjaldið
til að laga á sér hárið og setja varlit á
varirnar. Kvenfélagskonurnar hugs-
uðu fyrir öllu. I einu horni tjaldsins
var afdrep, þar sem konur gátu geymt
kápur sínar og speglar til að kíkja í
og bæta útlitið. Heiða og Veiga urðu
samferða þangað inn. Veiga var
brosmild og stakk hendinni undir
handlegginn á Heiðu.
- Heiða mín, er mágur minn til-
vonandi eitthvað að sverma fyrir þér?
Hann hafði ekki augun af þér alla
leiðina á ballið.
Heiða roðnaði. Hún þoldi ekki
hvað henni var gjarnt til að roðna.
- Það held ég varla.
Veiga skellihló.
- Það skildi þó aldrei verða að við
giftumst bræðrum. Ekki þætti mér
það neitt verra.
- Láttu ekki svona, hvað heldurðu
að hann hafi áhuga á mér.
Veiga lét ekki slá sig út af laginu.
Hún var í sólskynsskapi. Dvölin í
sveitinni hafði verið heldur tilbreyt-
ingarlaus fyrir hennar smekk svo að
þessi ballferð var afar kærkomin.
- Þú ert alveg jafn góð og hver
önnur. Leyfðu mér að losa þessa
fléttu þína. Þú ert enn fallegri með
slegið hárið. Gerðu það?
Heiða lét undan. Hún varð að við-
urkenna að Veiga hafði rétt fyrir sér.
Auðvitað langaði hana til þess að líta
vel út, en hún vildi samt ekki vera
hégómleg. Veiga losaði fléttuna og
greiddi hárið. Hún leit ánægð á verk
sitt.
- Heiða, ég held að við verðum
lang fallegastar hérna. Þú svona dökk
og ég svona ljós.
- Veiga þó...
Veiga skellihló.
- Ekki vera svona viðkvæm. Hver
er annars þessi Lárus?
- Hann er læknissonur úr Reykja-
vík, en er kaupamaður á Fossi.
-Nú...
Heiða leit rannsakandi á Veigu, en
hún yppti öxlum.
- Eg bara spurði. Hann er býsna
skemmtilegur. En komdu nú, ballið
er byrjað.
Veiga hafði rétt fyrir sér. Þær stöll-
ur vöktu óskipta athygli þegar þær
komu inn í samkomuhúsið. Þarna var
margt um manninn og mikil gleði.
Páll kom strax og dreif Veigu út á
gólfið. Árni fylgdi á hæla honum og
Heiða sveif af stað í fanginu á hon-
um. í fyrstu var hún dálítið óörugg
og feimin en það lagaðist fljótt.
Henni fannst mjög gaman að dansa.
Þau dönsuðu hvern dansinn á fætur
öðrum og Heiðu fannst hún alsæl.
Harmonikkuspilararnir voru fjörugir
og fólkið fékk ærna ástæðu til að
hreyfa sig á gólfinu.
Þegar Heiðu fannst nóg komið um
stund kom hringdans og þau voru
drifin í hann. Fólkið hoppaði af stað
og fjörið var mikið. Ungir maður frá
Óseyri lenti á Heiðu og þau dönsuðu
af stað. Skyndilega sá Heiða hvar
Veiga og Lárus voru að dansa. Þau
virtust mjög glæsilegt danspar, en
Heiða hugsaði ekkert um það.
Hringdansinn hélt áfram og nú fékk
Heiða Karl á mjólkurbílnum sem
dansherra. Hún hafði varla skemmt
sér svona vel áður.
Þegar hringdansinn var á enda
flýtti Heiða sér að bekknum og fékk
sér sæti. Hún mátti til með að ná and-
anum. Enn svifu Veiga og Lárus um
gólfið en hún sá ekki Árna eða Pál.
Heiða gat ekki annað en munað orð
Lárusar. Hvar var nú maðurinn sem
ætlaði að dansa við hana hvern ein-
asta dans? Líklega hafði hann séð
eitthvað fallegra og gleymdi loforð-
um sínum. Hún hristi höfuðið. Það
var að mörgu leyti ágætt. Lárus var
skemmtilegur en það var líklega lítið
á hann að treysta.
Heima er bezt 237