Heima er bezt - 01.06.1998, Side 31

Hraun í Keldudal, íbúðarhúsið
Björnshús. Þarna hóf Kristjana
búskap sinn.
með dóttursyni mínum, Michael
Tamar, sem í dag, 7. maí 1998, er 12
ára. Það eru jafnmörg ár og liðin eru
frá því að Elías maðurinn minn dó.
Síðan drengurinn þurfti að fara að
ganga í skóla hef ég haft þann hátt-
inn á að ég bý að Sveinseyri sumar-
langt en að Brekkugötu 14 á Þing-
eyri yfir veturinn.
Jörðin Sveinseyri er ekki kosta-
mikil en góð til vetursetu og þar
sem við áttum og ég á enn Arn-
arnúpinn, var hægurinn á að hafa
þar sumarbeit fyrir féð okkar. í
dag eigum við dóttir mín 68 kind-
ur, er við dundum við.
Félagsstörf hef ég ekki mikið
stundað, enda mestan hluta æv-
innar verið á jaðri slíks munaðar,
t.d. þann tíma er við bjuggum ein
í heilum dal. Þó er það nú svo að
ég var um tíma trúnaðarmaður
verkafólks á vinnustað mínum.
Það stóð samt ekki lengi. Mér
fannst einfaldlega að ef eitthvað
fór afvega eða náðist ekki, þá væri
það lagt manni til lasts, en ef hins-
vegar eitthvað náðist fram þá þótti
það svo sjálfsagt að ástæðulaust væri
að bera lof á það, svo ég gafst ein-
faldlega upp á þrasinu og hef síðan
haldið mig utan slíkra mála.
Áhugamál mín eru ekki neitt af-
brygðileg, ég hef einfaldlega gaman
af flestu sem ég tek mér fyrir hendur.
Ég hef t.d. mjög gaman af lestri
góðra bóka, þó einkum ljóðabóka,
ljóðin segja oft stórar sögur, en því
miður oftar en ekki raunalegar.
Mesta uppáhaldskvæði mitt til
þessarar stundar er og hefur verið
„Þorgeir í Vík“ eftir Ibsen. Þá kemur
„Helga Jarlsdóttir“ ásamt mörgum
kvæðum og stökum, sem ekki er
unnt að telja upp hér, en hvað hús-
ganga varðar þá stendur vísan „Þó
að kali heitur hver...“ eftir Vatns-
enda-Rósu upp úr.
Ég hygg að mér finnist ekkert há-
tignarlegra en að labba um lágnættis-
bil í ljúfu veðri um ijöruborð og
hlusta á lognölduna gjálfra við
ströndina.
Hér við Dýraijörð er mjög fallegt
Með börnunum, talið f.h.: Eyjólfur og
Ottó Guðjónssynir, sumardrengir.
Gunnhildur með Valdimar, Kristín,
Þorgerður, Skúli, Hjördís Jóhannes-
dóttir sumarstúlka. Aftari röð f.h.:
Pcill, Elías Þórarinsson og Kristjana
með Hrólf Arnþór.
hvert sem litið er. I mínum huga er
Arnaríjörður þó fallegastur ijarða,
svo einfalt er nú það.
Guðbjartur Árnason afi minn í
móðurætt, var sonur tveggja breiðfir-
skra harðjaxla er miklar sögur fóru
af á sinni tíð, en þau voru Árni og
Húisið á Sveinseyri og
bátur sem Elías M. V.
Þórarinsson smíðaði.
Guðbjörg, og þar sem ég
veit að tími og rúm þess-
arar frásagnar er senn á
enda, tel ég mig ekki
geta staðist þá raun að
segja eina frægðarsögu af
þeim og ég get bætt því
við að af rnörgu er að
taka á þeim miðum.
Eitt sinn voru þau hjónin að
flytja lýsiskagga út í Flatey og
þurfti að lyfta honum upp úr ára-
bátnum er þau höfðu sem farkost.
Er þau voru að lyfta kagganum
upp á uppfyllinguna missti Guð-
björg hendi af sínum enda, svo að
kagginn valt aftur ofan í bátinn. Þá
sagði Guðbjartur við konu sína:
„Hvers konar einspinnuloppur
eru þetta á þér kona!“
Sýslumaður var þarna viðstadd-
ur og stóð á uppfyllingunni. Sneri
hann sér að Guð-
björgu og spyr:
„Ertu eitthvað
lasin, Guðbjörg
mín? Mér sýnist þú
svo lotleg.“
Guðbjartur svarar
fyrir konu sína og
segir:
„Það er ekkert að
henni Guðbjörgu
minni, hún ól bara
barn í morgun.““
Hér lauk Kristjana
Sigríður Vagnsdóttir fróðlegri frásögn
sinni. Mér finnst hins vegar ekki hægt
að ljúka þessum þætti án þess að
minnast á að mér er fullkunnugt um
að gegnum tíðina hefur Kristjana
fengist við ýmis konar yrkingar, allt
frá vísukorni til heillrar drápu.
Það, að ég lét ekkert af kveðskap
hennar fylgja hér kom einfaldlega til
af því að ekki var pláss fyrir meira
skrifað mál í þættinum að sinni.
Nokkrar vísna hennar munu í stað-
inn birtast í vísnaþætti blaðsins á
næstunni.
Heima er bezt 231