Æskan - 01.11.1963, Side 12

Gullfuglinn þaut með drenginn á bakinu upp snarbratta hamraveggina, alla leið upp
á hæsta hamarinn.
hans skein eldur. Kóróna hans var al-
sett rúbínum, sem logar stóðu a£.
„Heill sért þú, drengur," segir hann,
„ég er Auöur konungur, ríki mitt nær
um víða veröld og vald mitt er mikið,
ég get keypt mér ríki hinna konunga
jarðarinnar, þeirra Valds og Frægs, en
ekki Viturs konungs," og eldur brann
úr augum hans, þegar hann minntist
þess, „ég býð þér starf sem fremsti
ráðgjafi minn, og aldrei mun þig
skorta neitt af nægtum þeim, sem
heimsbörnin þrá.“
„Ég þakka þér, konungur, boð þitt.
víst er ríki þitt stórt og vald þitt mik-
ið yíir mönnunum, en ég mun ekki
þiggja það, ég hef strengt heit mitt,
að halda upp fjöllin og mun sigra
eða falla.“
. Þá brann eldur úr augum konungs-
ins, og hann sló með gullskeftri svipu
sinni í lendar hestsins svo hvein í, og
skepnan tók eldsnöggt viðbragð, ský-
292
ið leystist upp, en drengurinn stóð
undrandi eftir.
En á kletti íyrir framan hann stóð
gullfuglinn og dustaði gullnar fjaðrir
sínar, svo skínandi úðinn þyrlaðist í
kringum liann.
Og gullíuglinn kvað:
Fagurt syngur í fjallasal
upp hamrabjörgin þig flytja skal.
Og hann benti drengnum að setj-
ast á bak sér og þaut með hann upp
snarbratta hamraveggina, alla leið
upp á hæsta hamarinn.
Drengurinn renndi sér niður af
baki hans, en Gullfuglinn flaug ekki
burt eins og hann var vanur, heldur
settist á syllu þar hjá og lagði höfuð-
ið undir væng.
En það sem nú blasti við augum
Maríusar var hellismunni drekans, en
sjálfur lá hann fyrir framan, en vakn-
aði í því, og þeir liorfðust í augu,
síðdegissólin varpaði gullratiöufl1
geislum á gullpeningana á skrokk)
hans, svo hann glóði allur eins og 1
eldi, augu hans skutu gneistum, °S
úr gini hans lafði eldrauð tungan.
Maríus var undarlega rólegur, þai')
var eins og hræðslan við þetta ægile8a
skrímsli væri enn ekki vöknuð í brjosO
lians, en þá skeði undrið, skrímslið
lyppaðist niður á jörðina, allan matt
dró úr því, unz það lagði hausin'j
milli framlappanna og glamrand*
gullpeningarnir hlóðust í hrúgu, sem
nærri fyllti upp í hellisopið.
Hikandi gekk nú drengurinn nS
og nær, þar til hann stóð hjá gullpel1
ingahrúgunni, sem áður hafði ver$
drekinn, og gegn um glufu á lielllS
munnanum sá hann glitta í óteljan^1
kistur og tunnur fullar gulls.
Inni í peningahrúgunni fann han11
ljómandi perlu og varlega tók hann
skínandi perluna milli fingranna
skoðaði hana.
Þá kvað við undrafagur söngur,selU
endurómaði í hamrabjörgunum,
Maríus sá gullfuglinn standa upp1 ‘l
háum hamri og syngja.
En síðdegissólin sigldi yfir fjaHa
tindunum fyrir neðan, skógarbeh111
sýndust svífa í lausu lofti, verða upP
numin í hinu logandi geislaflóði-
Þá sá hann Gullfuglinn svífa hád 1
átt til sólar. Fallegu gullnu fjaðrirua
Ijómuðu af skínandi sólinni, hærra °S
hærra sveif hann, unz liann hvarf 1,1,1
í sólarlagið til Paradísar, þaðan selU
hann hafði komið.
Landið var baðað í rauðgulh11111
sólinni, þegar Maríus hélt niður fj°^
in með „Perlu lífsins" í hendi sér.
' ~'Ö'
Ávallt skyldi hann geyma og v:l1
veita perluna fögru, aldrei skyldi neltt
livorki Vald, Frægð né Auður get:|
komið honum til að láta hana ,l
hendi.
Hann leit yfir landið sitt faS1'1’
hann var glaður og fagnandi leidd11
af krafti þeim, sem studdi hann °&
styrkti upp fjöllin í leitinni ao
býli drekans ægilega.