Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 13

g-^<
um
☆ ^ o ^ mtr&mrQr*
l'yrir mörgum, mörgum árum eftir
llinatali mannanna — í gær eða fyrra-
‘*íl8 eftir dagatali eilífðarinnar — var
1 paradís dapur og óhamingjusamur
engill, sem allir í himnaríki kölluðu
”pínulitla engilinn".
hann var pínulítill, þegar hann
knÚði varlega á dyr hins gullna hliðs
úirnnanna — nákvæmlega fjögurra
1,1 cl og hálfs, fimm mánaða, tíu daga,
J°rtán mínútna og tólf sekúndna
gamall.
hiyravörðui inn opnaði rifu á dyrn-
‘u l‘l þess ;lg sjá, hver kominn væri.
r stóð litli drengurinn og reyndi
‘'Ú láta sent hann væri hreint ekki
0hasleginn. En svo mjög reyndi hann
Á hverju kvöldi gengu allir engl-
arnir til kirkju, en pínulitli engillinn
kom alltaf of seint. Þegar hann rudd-
ist á sinn stað í fremstu röð, ýtti
hann við vængjum hinna englanna
og þeir festust liver við annan.
Og útlit hans! Hann gat ekki leng-
ið geislabauginn til að sitja rétt yfir
höfðinu. Þegar hann hljóp eftir göt-
unum reyndi hann að halda í baug-
inn; en hann var alltaf skakkur;
stundum slútti hann yfir annað aug-
að eða hann datt af höfði litla eng-
ilsins, sem þá varð að hlaupa og taka
hann upp af gullnum götusteinunum.
Og hvernig gekk honum að íljúga?
Ja, það gat hann alls ekki lært. Öll
jf^ínulitli enaiííi
úalda aftur af tárum sínum, að
"lokt hans heyrðist hátt.
er barnágrátur mjög sjaldheyrð-
111 1 himnaríki og dyraverðinum varð
mikið um, að hann setti blek-
essu í bókina, þar sem hann var að
lcl inn nafn drengsins. Hann
Shymdi ejnnig ag gæta hliðsins og
Pmulitli snáðinn gekk inn í himna-
ríki h
°g var frá því augnabliki pínu-
Uli engillinn.
la þessu augnabliki var úti um
11111 í himnaríki, og litli engillinn
tl;i alla herskara himinsins á annan
mlann. Hann flautaði svo hvellt, að
a< hergmálaði í gulllögðum götum
|aiadísar. Þetta truflaði spámennina
gleiðingum þeirra og englarnir,
sern á
°ðu
ntu að gæta eilífðarúrsins rugl-
m til,
st 1 ríminu og stóri vísirinn færð-
svo að jörðin varð að herða á
ser til ' i •
liip ° na rcttum gangu Þegar pinu-
, 1 engillinn átti að syngja í himna-
[. '1Ulll> söng hann falskt og eyði-
gðl sönginn.
inn
paradís stóð á öndinni af ótta, þegar
pínulitli engillinn stóð eins og úfinn
fuglsungi á gullnu skýi og bjó sig und-
ir að fljúga. Svo leit hann til hægri,
þá til vinstri og loks fram íyrir sig,
áður en hann taldi upp að þrjú hundr-
uð og fimmtíu og sjö. Loks herti
liann upp hugann og stökk fram af.
En óttinn var svo mikill, að hann
gleymdi að hreyfa vængina, og svo lá
liann marflatur í garði himnaríkis.
Þetta ástand varð ekki við unað, og
einn góðan veðurdag var hann kallað-
ur fyrir friðarengil, einn æðsta emb-
ættismann í réttarfari himnaríkis.
Pínulitli engillinn var dapur á leið-
inni til friðarengilsins, því að hann
vissi, að hann hafði ekki alltaf hegð-
að sér eins og rétt var meðal engl-
anna. En hann gerði þetta ekki vilj-
andi.
Jafnskjótt og hann var kominn inn
til friðarengilsins, sagði hann svo
fljótt sem hann gat:
— Ég geri þetta ekki viljandi. Það
geri ég ekki. En mér gengur svo illa
að hegða mér betur!
Friðarengillinn var alls ekki reiður
pínulitla englinum. Hann klappaði
honum vingjarnlega á kinnina og
sagði blíðri röddu:
— Hvað er það, sem er svo erfitt,
litli vinur? Seztu nú niður, svo að við
getum talað saman. En fyrst skalt þú
fá þér epli. Og hann tók upp úr vasa
sínum gómsætt epli, sem hann var ný-
búinn að taka af einu hinna mörgu
eplatrjáa í Paradísargarðinum.
Pínulitli engillinn tók stóran bita
af eplinu og byrjaði stamandi að út-
skýra, hversu erfitt það væri að vera
pínulítill engill. Honum fannst svo
leiðinlegt í paradís; það var að vísu
allt l'allegt og indælt, en það var ekki
skennntilegt. Á jörðinni voru lækir til
að fiska í og sérkennilegir steinar,
sent hann gat geymt í vasa sínum.
Og svo var hundur, sem hann átti
sjálfur, en hér var ekki nokkur hlut-
ur, sem pínulítill engill gat leikið sér
að. Þess vegna neyddist hann til að
gera öll skammarstrikin, því að eiti-
hvern veginn varð hann að eyða dög-
um eilífðarinnar, sem honum fundust
voðalega langir.