Æskan - 01.11.1963, Blaðsíða 42

sætta sig við það, að fuglalúsin bíti
hann.
Ef bátur er neðan við bjargið, þarf
veiðimaður ekki annað en að kasta
fuglunum niður á sjóinn. Þeir eru
svo tíndir upp í bátinn. Annars verð-
ur að draga veiðina upp með veiði-
manni að lokum.
Stundum er sendur heill leiðangur,
7—8 menn niður í bjargið — eða upp
í það úr báti. Þeir eru svo í bjarginu
dögum saman, hafa með sér nesti og
eldsneyti og sjóða sér mat sjálfir. Á
nóttunni sofa þeir í hellum eða á
stöllum, sem eru oft svo mjóir, að
þeir verða að binda sig, svo að þeir
eigi ekki á hættu að velta af, ef þeir
bylta sér í svefni.
Varla þarf að vekja athygli á því,
hve fuglatekjan er hættuleg. Fjöldi
hraustra manna lrefur farizt í björg-
unum á ýmsum tímum. Sumir hafa
hrapað, aðrir orðið fyrir steinum,
sem dottið hafa á þá, eða lent í hruni.
Á síðari árum er farið að veiða
sjófugla í eins konar gildrur. Fleka er
lagt úti á sjó og agnfugl bundinn á
hann. Þegar fuglar setjast á þennan
sakleysislega rekavið, festa þeir fæt-
urna í kænlega útbúnum snörum og
fá ekki losað sig. Teistan ein er friðuð
af bjargfuglum, því að hún er orðin
sjaldgæf. Það eru allt sundfuglar, sem
verpa í fuglabjörgin. Mest eru það
fuglar af álkuætt og mávaætt.
Sum af ykkur hafa víst heyrt sög-
una af honum Sigmundi Brests-
syni, annað hvort frá Færeyinga-
sögu, eða þið hafið lesið þáttinn af
honum í sögunni af Ólafi kóngi
Tryggvasyni.
Það eru nú nokkuð meira en 900
ár, síðan hann var uppi. Þá voru
drengirnir bráðþroskaðri en nú, og
fimari við alls konar íþróttir. Margir
12—14 ára drengir voru þá nærri því
eins og fullorðnir menn, eins og þið
munið úr íslendingasögunum okk-
ar.
í Færeyjum voru um þær mundir
tveir bræður, sem réðu þar mestu.
Þeir hétu Brestir og Beinir. Brestir
Talið er, að yíir 200,000 fuglar veið-
ist á hverju ári í íæreyskum íugla-
björgum, og við þann fjölda bætast
svo allir þeir fuglar, sem skotnir erU
og veiddir í snörur.
átti son, sem Sigmundur hét, en Bein-
ir átti son, sem hét Þórir. Þegar þessi
saga gerðist, var Sigmundur 10 og
Þórir 12 ára. Einn helzti höfðingi á
eyjunum hét Þrándur og átti heima a
þeim bæ, sem hét í Götu. Brestir og
Beinir voru hirðmenn Hákonat'
Hlaðajarls. Þeim kom illa saman við
Þránd, og eitt sinn þegar þeir braeð-
ur fóru fámennir til eyðieyjar þar i
grendinni, þá safnaði Þrándur mönn-
um og fór að þeim. Bræðurnir settu
drengina upp á klett, rneðan þeir
vörðust óvinunum, sem voru miklu
íleiri. Þar féllu þeir bræður báðir
Brestir og Beinir. En þegar Þórir f°r
að gráta af því að horfa upp á fall
•---------------
Vaskir drengir.
________________•