Æskan - 01.11.1963, Blaðsíða 35

A jólanótt
Hver blundar rótt og blítt i húmi nœtur,
ó barnið mitt, þú sefur vært i nótt.
En úti vakir einhver sem að græiur,
sin örlög barnið mitt, en sofðu rótt.
Þér yfir vakir ástarstjarnan bjarta,
og augu mild þin gœta vinur minn.
Og auðmýktin, sem er i þinu hjarta
hún opnað getur sjálfan liimininn.
Þig dreymir barn mitt, blika i norðurljósum
svo bláar stjörnur nœturhimni frá.
Það fellur niður regn af hvítum rósum
á rúðu litla stokknum þinum hjá.
í dýrð sem aðeins draumalönd þin geyma,
þar drottning ncéturinnar hljóðlát fer
og oþnar hulda œvintýraheima
sem aðeins voru byggðir handa þér.
°S þá sérðu nokkur hús niðri við vatnið. Þar á hún
heima, en ég býst ekki við, að hún víki neinu að þér,
Sv° það er bezt, að þú eigir þetta penny.“
tg þakkaði honum kærlega fyrir gjöfina og upplýsing-
<lrnar, og að því búnu gekk ég niður að húsahverfinu við
vatnið.
kitt af fyrstu húsunum, sem fyrir mér urðu, var verzl-
11 ’ °g þar sem ég gerði mér í hugarlund, að búðarfólkið
^þ'ti að þekkja frænku mína, gekk ég inn í búðina og
afgreiðslumanninn að segja mér, hvar ungfrú Trot-
'U)°d æui heima.
»Húsmóðir mín,“ gall við ung vinnustúlka, sem stóð
'rir framan búðarborðið og var að kaupa eitthvað.
”Hvað viltu henni, drengur minn?“ bætti hún við.
” þyrfti að fá að tala við hana, ef það væri hægt.“
k býst nú ekki við, að það takist, en þú getur samt
°mið með mér, og þá skal ég sýna þér, hvar hún á
leima,“ sagði stúlkan.
Síðan fylgdist ég með ungu stúlkunni eftir veginum,
‘ ngað til við komum að ljómandi fallegu lnisi með
garði framan við.
l£g
nam staðar og virti þetta fallega hús fyrir mér, og
Gunnar
Dal.
Hún kcmur til þin, hvitar rósir anga
og krýpur engilbjört við stokkinn þinn
og þrýstir mjúkum koss á munn og vanga
og mildar hendur strjúka þér um kinn.
Hún livíslar að þér hvíl i örmum minum
að kynjaströndum nýjum þig eg ber
Ó, barn mitt góða, gleym ei draumum þínum
geyrn œvintýrið vel i hjarta þér.
GUNNAR DAL.
mér hraus hugur við að láta hina ströngu frændkonu
mína, Trotwood, sjá mig. Hvað ætli hún segði, og hvern-
ig skyldi hún nú taka á móti mér?
Meðan ég stóð þarna fullur angistar og kvíða, kom ég
auga á rjóðan, gráhærðan mann, sem stóð við gluggann
á kvistherberginu yfir útidyrum hússins. Hann var vin-
gjarnlegur og góðlátlegur á svipinn og kinkaði kolli til
mín. Síðan hristi liann höfuðið, fór að hlæja og hvarf
frá glugganum.
Eg varð bæði hræddur og undrandi við þessa sjón, og
var í þann veginn að fara leiðar minnar í bili til þess
að hugsa betur um, livað ég ætti nú að segja, þegar ég sá,
hvar roskin kona kom út í garðinn. Hún var með klút
bundinn um hattinn, stóra garðvetilinga á höndunum og
liélt á liníf í annarri hendinni.
Þegar hún kom auga á mig, otaði hún hnífnum í átt-
ina til mín og kallaði:
„Burt með þig! ... Öngvir strákar hér!“ Að svo mæl-tu
gekk hún út í eitt hornið í garðinum og laut niður til
þess að grafa upp rót.
Ég var alveg viss um, að þetta væri Trotwood, frænka
mín, og lierti nú upp liugann og læddist til hennar.
' 315