Æskan - 01.11.1963, Síða 45

Vetur í Þórsnöfn.
inu sinni var galdranorn, sem
hét Agnes og átti heima í Deild.
Hún átti eina dóttur barna, en
dreng hafði hún tekið í fóstur. Eitt
sinn bar svo til, að ókunnugur pilt-
Ur konr þangað. Kerling fór að búa
til bjúgu, og þegar þau voru soðin,
itauð hún honum að borða. Hann hik-
aði við, en hún gerði sig blíða og
s;igði, að hann rnætti ómögulega for-
Srná bjúgun sín. En er kerling var
§engin frá, sagði heimadrengurinn, að
hann skyldi láta það ógert að eta
kjúgað, því það yrði hans bani, ef
hann gerði það. „Hvað á ég þá að
gera við það?“ spurði aðkonrudreng-
urinn. Hinn ræður honum til að láta
það í hattinn sinn. Nú kemur kerling
nin og spyr, hvort hann sé búinn að
^orða bjúgað. „Já, guðlaun fyrir nrat-
Ir*n,“ segir drengur. „Saxað bjúga,
úvar ert þú? segir kerling. „Bjúga í
hatti, bjúga í hatti,“ svarar bjúgað.
K-erling tekur bjúgað og lætur það á
úorðið, en sverð leggur lrún á dyra-
þröskuldinn og segir, að hafi hann
•-----------------------
Agnes í
e^ki etið bjúgað, er hún komi inn
:tÚur, nruni illa fara fyrir honum. Síð-
an gengur hún fram. Heimadrengur-
11111 segir nú aðkonrudrengnum, að
*'ann skuli leggja bjúgað í skóinn sinn
°8 stíga á það. Innan stundar kemur
^erling hnr og segir: „Saxað bjúga,
úvar ert þú?“ „Bjúga í skó, bjúga í
svarar bjúgað. Hún tekur nú
'þúgað og setur sverðið hjá því, og síð-
an fer hún út. „Hvað er nú til ráða?“
sPyr aðkomudrengur. Hinn segir, að
lla"n skuli smeygja bjúganu niður
nidlí fata og hörunds á sér og gæta
þess, að bjúgað liggi fast að berum
úúknum.
Nú kenrur kerling inn aftur og seg-
ir: „Saxað bjúga, hvar ert þú?“ „Bjúga
í búk, bjúga í búk.“ Var svo allt í
góðu lagi til kvölds.
Þegar kom að háttatíma kusu dreng-
irnir að sofa saman. Heimadrengur-
inn segir þá við rekkjunaut sinn, að
hann telji þeinr ráðlegast að strjúka
Deild.
— —*
þegar um nóttina. Aðkonrudrengur-
inn fellst á það, og gera þeir svo.
Þessi ferðalangur hafði gengið í
Svartaskóla og var þess unrkonrinn að
taka á sig hvert það gervi, senr hon-
unr líkaði.
Unr fótaferðatíma sér Agnes kerl-
ing, að drengirnir eru farnir. Rekur
lrún þá dóttur sína af stað að leita
þeirra.
Stúlkan kemur að fögru tré. Þar
sat fugl og söng. Sezt hún þar og gat
ekki fengið af sér að standa upp, fyrr
en komið var franr í myrkur. Þá fór
lrún lieim. Kerling spyr eftir strákun-
um eða lrvort hún hafi ekki fundið
þá. Stúlkan sagði eins og var af ferð-
unr sínunr. „Þvílíkur dauðahs af-
glapi,“ sagði kerling eða hvort hún sæi
ekki, að þar lrefðu strákarnir verið,
annar tréð, en hinn fuglinn.
Næsta dag, þegar stúlkan fór að
leita þeirra, var heimadrengurinn
kirkja, en aðkomudrengurinn prestur.
Gengur hún í kirkjuna og heyrir
prestinn flytja ræðu af stól. Þar sat
liún og hlýddi á fram í myrkur, síð-
an fór hún heim. Kerling spyr sem
fyrr, hvort hún hafi fundið strákana,
en stúlkan segir allt af létta um ferð-
ir sínar. „Þvílíkur dauðans afglapi,“
sagði kerling, „eða vissirðu ekki, að
annar strákanna var kirkjan, en hinn
presturinn?"
Þriðja daginn lagði kerlingin sjálf
af stað í leitina. Þá breytti aðkomu-
drengurinn lieimadrengnum í á, en
sjálfan sig gerði hann að gullfiski, senr
synti í ánni. Kerling kemur að ánni
og sér strax, að þar eru strákarnir
komnir. Hún leggst þá niður og tekur
að drekka. Drakk liún og drakk, allt
þar til að hún sprakk af offylli, og
drengirnir komust leiðar sinnar.
Færeyskar sagnir og ævintýri.
£
325