Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 43

föður síns og frænda, þá sagði Sig-
Wundur: „Grátum ekki, frændi, en
niunum iengur."
Þeir frændur voru nú teknir og seid-
ú' kaupmönnum mansaii, sem fluttu
þá til Noregs. En kaupmönnum þess-
l|in fórst vei við þá. Þeir gáfu þeint
frelsi og lítilsháttar skotsilfur. Nú
fengu þeir að heyra, að Elákon jarl
v*ri þar í ríkinu, og tóku þeir þá það
dl ráðs, að leita á fund hans, því
þeir héldu, að hann mundi hjálpa
þeim, af því feður þeirra hefðu verið
hirðmenn hans.
En þeir áttu langa leið fyrir hönd-
um. Þeir voru suður í Víkinni, sem nú
úeitir Osló, en Hákon jarl átti heima
uorður á Hlöðum í Þrándheimi. Þeir
lögðu svo af stað tveir einir, yfir Upp-
iöndin og Heiðmörkina og norður
yfir Dofrafjöll. Þangað komu þeir
um veturnætur, og tók veðurátt þá
mjög að harðna, og frost og snjóar að
Eoma. Þó lögðu þessi tvö börn alein
UPP á Dofrafjöll. Þar fengu þeir snjó
°g hríðar, villtust og lágu úti nestis-
iausir í 3 sólarhringa. Þórir var þá 14
ara, en Sigmundur 12, en þó var Þór-
lr kraftaminni og ekki jafn harðger
°8 Sigmundur. Hann var nú orðinn
alveg máttfarinn og vildi láta fyrir-
úerast, þar sem hann var kominn, en
^igmundur sagði, að annað livort
sEyldu þeir báðir komast lífs af eða
úvorugur.
Tók nú Sigmundur Þóri á herð-
ar sér og bar hann áfram. En nii tók
ö'átt að lialla undan fæti, og um
úvöldið, þegar Sigmundur var nær
Kí uppgefinn fttndu þeir reykjareim.
Þeir voru þá komnir í dalverpi nokk-
U)t og gengu eftir því, þar til þeir
úomu að reisulegum bæ. Þar gengu
lleir til stofu og fundu þar tvær
nuegður, sem tóku vel við þeim, drógu
af þeim voskiæðin, gáfu þeim góðan
öeina og létu þá svo hátta í góð rúm.
úfúsbóndinn var ekki heima um
úvöldið. En um morguninn sagði
úann þeim, að þeir mættu hvíla sig
Víða í Færeyjum eru fjöll og tindar að lögun eins og pýramídar.
þar nokkra daga, og svo varð það
úr, að þeir voru þar um veturinn.
Heimilisfólkinu geðjaðist svo vel að
sveinunum, að á sumardaginn fyrsta
bauð húsbóndinn þeint að vera þar,
þangað' til þeir yrðu fulltíða, og það
þáðu þeir með þökkum. „En einu
verðið þið að lofa,“ sagði hann. „Þið
megið aldrei ganga út í skóginn, sem
er hér norðan við bæinn“, og því hétu
þeir. Skammt frá bænunt var tjörn.
Þangað fóru þeir oft og lærðu sund
af bóndanum. Hann kallaði sig Úlf
og var hinn mesti íþróttamaður. Þeir
voru líka t skotbakka og lærðu að
skjóta. Þar vortt þeir nú í 3 ár, og
lærðu af honum allar íþróttir. Eink-
unt varð Sigmundur hinn mesti
íþróttamaður, líkastur Gunnari á
Hlíðarenda í því. Hann var nú 15
ára, en Þórir 17.
Einhvern dag um sumarið sagði
Sigmundur við Þóri: „Hvað skyldi
það saka, þótt við færum norður í
skóginn?“ „Það kæri ég mig ekkert
um að reyna,“ sagði Þórir. „Ég vil nú
vita hvað þar er,“ sagði Sigmundur.
„Látum svo vera“, sagði Þórir, „fylgja
mun ég þér, en brjótum við þá boð-
orð fóstra míns.“
323