Æskan - 01.07.1968, Blaðsíða 15

Bama^æla
Lag: „Sig bældi refur“.
Tilefni þessa stefs er það, að lítill
drcngur, sem Eggi var kallaður, fór
með mömmu sinni upp í sveit til afa
síns, sem hét Eggert og var kaliaður
Eggi, þegar hann var lítill drengur.
Tók afi að vonum nafna sínum opnum
örmum og sagði:
Hvaða drengur er kominn hér?
segir afi, segir afi.
Hvaða mat á að bjóða þér?
segir afi, segir afi.
Við skulum gefa’ honum graut í skál
og gleðja’ okkur svo við hans englamál,
segir afi, segir afi, tra Ia la la la.
Vertu á Litla-Bæ velkominn,
segir afi, segir afi,
elsku ljóshærði ljúfurinn,
segir afi, segir afi.
Tíndu blómin í brekkunni
og baðaðu þig i sólinni,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Litla hvolpinn þér leiktu við,
segir afi, segir afi,
það er græskulaust gamanið,
segir afi, segir afi.
Hvolpurinn hoppar í kringum þig,
og hvolpurinn lætur ei snúa á sig,
segir afi, segir afi, tra Ia la la la.
Litli kötturinn eltir allt,
segir afi, segir afi,
handa honum þú henda skalt,
segir afi, segir afi.
Þá leikur hann Egga minn litla við
og liggur á nóttunni hjá hans hlið,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Gæta unganna Eggi á,
segir afi, segir afi,
búddan góða það borgar þá,
segir afi, segir afi.
Hún gefur Egga þá eggið sitt,
og Eggi þá borðar nafnið mitt,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Beztur er Rauðukus kálfurinn,
segir afi, segir afi.
Enginn er betri við Egga minn,
segir afi, segir afi.
Hálfa mjólkina’ á móti sér
úr mömmu sinni hann ætlar þér,
segir afi, segir afi, tra la la la ]a.
Svo skaltu koma með afa út,
segir afi, segir afi,
helzt vil ég smala með hjartakút,
segir afi, segir afi.
Og lofa honum þá lömb að sjá,
er Ieika sér eins og hann til og frá,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Litla smalann er lömbin sjá,
segir afi, segir afi,
góðan hirði þau horfa á,
segir afi, segir afi.
Lítill hirðir þeim hæfir bezt,
er hugsa um Ieiki og frelsi mest,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Ef að lömbunum Eggi’ er hjá,
segir afi, segir afi,
rauða folaldið rekst hann á,
segir afi, segir afi.
Það býður þér, Eggi, á bakið sitt,
þá búið er skylduverkið þitt,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Þá rennur hesturinn röskt af stað,
segir afi, segir afi,
heldur beina leið heim í hlað,
segir afi, segir afi.
Og mamma tekur á móti þér,
því móðurfaðmurinn opinn er,
segir afi, segir afi, tra la la la !a.
Svo þegar dagurinn úti er,
segir afi, segir afi,
þarf hann Eggi að sofna sér,
segir afi, segir afi.
Þá kveða fuglarnir kvæðin sín
og koddinn og englarnir bíða þín,
segir afi, segir afi, tra la la Ia la.
Hvernig sem lífið þig leikur við,
segir afi, segir afi,
vaki yfir þér englalið,
segir afi, segir afi.
Að guð og englarnir gæti þín,
sú gæfa er heitasta óskin mín,
segir afi, segir afi, tra la la la la.
Afi.
kastalanum, gat hann hvorki gleymt né fyrirgefið aðfarir
ri<ldarans við hann, og fastréð að hefna sín, hvenær sem
faeri gæfist. Hann setti því njósnarmenn kringum höllina,
er skyldu gera honum aðvart, ef riddarinn færi að heirnan.
f-engi liéldu þeir vörð árangurslaust, en einn góðan
veðurdag riðu þau riddarinn og kona hans út til að
Veiða fugla. Hestar þeirra runnu mjúklega eftir fljóts-
oökkunum, og riðu þau nú alllangt frá heimili sínu.
^egri einn var að vakka yfir fiski við fljótið. Hann
i^eldist við, er þau nálguðust, og l'laug með kvaki miklu
hátt í loft upp. Riddarafrúin stöðvaði hest sinn, leysti
bönd þau, sem hún hafði á hauk sínum, og sleppti lion-
Ulrr lausum. Fuglinn sentist upp í loftið eins og örskot,
°g nam skjótt hærra en bráð hans, þandi vængina og
sveimaði yfir hegranum eitt augnablik, steypti sér svo
°fan yfir hann og sló hann til jarðar. Húsfreyja gladdist,
stabk lítilli hljóðpípu í munn sér og kallaði á haukinn.
Fuglinn kom þegar og settist á hönd hennar, og virtist
hreykinn af sigri þeim, er hann hafði unnið. Þannig
skemmtu þau sér, riddarinn og kona hans, við veiðina,
og hleyptu yfir margar grænar grundir og blómum skrýdd
engi, og það var liðið yfir hádegi, áður en þeim kom
til hugar að snúa heim. Þau töluðu saman um Hróa
hött og kappa hans, og furðuðu sig á, að þau höfðu
ekkert síðan heyrt frá bæjarfógetanum í Nottingham.
Allt í einu urðu þau vör við sex vopnaða menn, sem riðu
í loftinu móti þeim. Þeim datt sízt í hug, að þeim væri
nokkur hætta búin, og riðu áfram í hægðum sínum. Þeim
brá því heldur en ekki í brún, er mennirnir stöðvuðu
hestana og slógu hring um þau með brugðnum sverðum.
Riddarinn kannaðist skjótt við foringjann. Það var bæjar-
fógetinn sjálfur, og þóttist Ríkarður nú sjá, hvað fyrir sér
lægi. Hann var bundinn fastur í söðulinn, hendur hans
fjötraðar, og þannig var liann fluttur burt sem bandingi.