Æskan - 01.07.1968, Blaðsíða 6

^yilji var lítill drengur, sem vissi, að
hann var hugrakkur. Oft sat hann
niðri á ströndinni, skammt frá heim-
ili sínu, og dreymdi dagdrauma um
öll hin dásamlegu afrek, sem hann
gæti unnið.
„Ef aðeins eitthvað gæti skeð,“
hugsaði Vilji, „svo ég gæti sýnt öllum,
hve hugrakkur ég er.“
Ekkert skeði samt — ekkert, það er
að segja þangað til daginn, sem lival-
urinn kom.
Gamli vitavörðurinn, hann herra
Vakur, varð fyrstur til að sjá hvalinn.
Rétt um það bil, sem sólin var að
koma upp, trúði herra Vakur varla
augum sinum. Hann nuddaði þau og
horfði aftur niður í fjöruna. Jú,
vissulega! Þarna var raunvertdegur
hvalur. Elann hafði eiginlega strand-
að þarna, því að hann var hállur uppi
á sandi og hálfur úti í sjó. Hann virt-
ist ungur og því ekki óskaplega stór,
en lifandi hvalur var það samt.
Herra Vakur hringdi strax til bæj-
arins, og brátt vissu allir hvað um var
að vera. Bæjarbúar hópuðust niður
að ströndinni, til þess að horfa á
hvalinn, en enginn vissi, hvað átti að
gera — ekki einu sinni herra Oddur,
sjálfur bæjarstjórinn. Allir voru eig-
inlega hálf hræddir við hvalinn.
Sjálfur var hvalurinn ennþá hrædd-
ari en fólkið. Ótti hans stafaði af því,
að hann sat fastur í sandinum og
gat ekki synt í burtu. Einnig fór mjög
illa um hann. Honum fannst höfuð
sitt vera að skrælna af þurrki, og hann
klæjaði undan sandinum. Og þegar
hann sá allt fólkið þyrpast niður á
ströndina, varð hann mjög órólegur.
Hann reyndi að gefa frá sér hljóð til
að fæla fólkið frá. Vegna hávaðans
virtist hvalurinn mjög æðisgenginn,
og bæjarbúar, sem voru allir í upp-
námi, urðu sífellt spenntari.
„Við verðum að gera eitthvað, og
það strax!“ kölluðu allir, en engir
komu sér saman um, hvað ætti að
gera. Sumir vildu láta lögregluna
skjóta hvalinn, en aðrir vildu að
slökkviliðið næði í vatnsslöngurnar
sínar og dældi vatni á ströndina, svo
að hvalurinn gæti synt í burtu. Meira
að segja fannst einum manni, að
reynandi væri að veiða hvalinn í net
og láta hann í dýragarðinn.
Meðan á þessum látum gekk, fylgd-
ist Vilji litli nákvæmlega með öllu,
og hann ákvað, að þarna væri tæki-
færi til að sanna dugnað sinn.
Allt í einu kallaði hann: „Ég skal
sjá um hvalinn!“ Og hann þaut af
stað niður í fjöruna, áður en nokkur
gat stöðvað hann.
Eftir því sem Vilji nálgaðist hval-
inn, hljóp hann hægar og hægar — og
brátt gekk hann í rólegheitum og
velti því fyrir sér, hvað hann ætti að
gera, þegar hann væri kominn alveg
að hvalnum. Honum fannst hann
ekki vera sérlega hugrakkur lengin',
og nú sá hann eftir að hafa farið fra
fólkinu, þar sem hann hafði verið
öruggur. En hann gat ekki verið
þekktur fyrir að snúa aftur.
Vilji datt alveg fast við andlitið á hvalnum.
218