Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 6

JJarnaheimilið var staðsett hátt uppi
í fjöllum Suður-Carolinu. Ég
hafði farið þangað því ég hafði verið
of lengi í óhollu loftslagi í hitabeltinu
og fengið snert af malaríusjúkdómi,
og þarfnaðist nú hvíldar í hreinu og
tæru fjallaloftinu. Þetta var í október-
mánuði og ég hlakkaði mikið til að
horfa á haustlitina og anda að mér
ilmi hinna fögru ahorntrjáa, með
logarauðu blöðunum sínum.
Það var nóg af blessuðum trjánum
þarna í námunda við litla fjallakof-
ann, sem ég hafði tekið á leigu og til-
heyrði nú reyndar barnaheimilinu,
en var þó í dálítilli fjarlægð frá því.
Þegar ég kom til að ganga frá leigu-
samningnum þennan tíma, sem ég
ætlaði að vera þarna, spurði ég, hvort
„Getur þú það? Ertu ekki of lítill
til þess?“ sagði ég.
„Maður þarf ekki að vera stór til
þess að höggva brenni," sagði hann.
„Margir af stærri drengjunum á
heimilinu liöggva ekki vel brenni. Ég
lief verið látinn gera það oftast, og ég
er búinn að höggva heil ósköp í eld-
inn fyrir stofnunina."
„Jæja þá, þarna er öxin, reyndu þá
bara.“
Ég hélt áfram að skrifa og hann
byrjaði að höggva, og hljóðfall axar-
högganna var rólegt, og að dálítilli
stund liðinni hafði ég gleymt, að
hann var þarna úti, því hljóðið af
höggunum truflaði mig ekki meira
en regndropar, sem falla á húsþak.
Ég held, að ekki hafi liðið meira en
um leið og ég íékk honum nokkrar
krónur.
Hann leit á mig og síðan á pening-
ana. Það var eins og hann ætlaði að
segja eitthvað, en gæti það ekki; hann
sneri sér við og fór.
í dögun vaknaði ég eða réttara sagt
losaði svefninn við hljóð af axarhögg-
um. En eins og daginn áður var hljóð-
fall axarhögganna svo rólegt o g
reglubundið, að ég sofnaði brátt aft-
ur. Þegar ég kom á fætur, var dreng-
urinn farinn, og þarna var brenni-
bútunum, sem hann liafði verið að
höggva, fallega raðað upp við múr-
vegginn í myndarlegan stafla. Hann
kom svo aftur eftir skólatíma og vann
við þetta fram að kvöldverði, en þá
varð hann að fara aftur á heimilið.
^renyurinn jrá baf 118heí[Tl íI Ín».
ég gæti ekki fengið einhvern til að
höggva í eldinn fyrir mig, því að þó
enn væri mikill hiti um daga, þá
kólnaði fljótt á kvöldin, þegar sólin
var horfin.
Svo var það seinni hluta dags, rétt
eftir að ég var komin í kofann, að í
dyrunum birtist lítill drengur. Ég leit
undrandi upp frá ritvélinni minni,
því að Mikki, hundurinn minn og
bezti vinur, liafði ekki rekið upp eitt
einasta gelt, eins og hann var vanur,
til að vara mig við, ef einhver nálgað-
ist kofann. Nei, hann stóð bara hjá
drengnum og dinglaði rófunni ósköp
vinalega og hefur víst viljað gefa mér
til kynna, að þetta væri kærkomin
heimsókn.
Drengurinn var í kringum 12 ára
gamall, en allt of magur og lítill eftir
aldri. Hann var klæddur í vinnubux-
ur og ljósa gamla skyrtu, sem var opin
í hálsinn, og berfættur.
„Ég get svo vel höggvið brenni fyrir
þig í dag ef þú vilt“, sagði hann.
hálf klukkustund, þegar ég heyrði
fótatak hans á tröppunum úti fyrir.
„Ég verð að fara heim að borða
kvöldmatinn," sagði hann þegar hann
kom í dyrnar. „Ég get vel komið aftur
á morgun.“
„Þú verður nú að fá borgun fyrir
það, sem þú ert búinn að vinna“,
sagði ég og hugsaði um leið, að ég
yrði víst að verða mér úti um stærri
dreng í þetta starf.
Við gengum saman að húsabaki.
Þar stóð nú myndarlegur stafli af
eldiviði.
„Já, en þú hefur höggvið eins mik-
ið af brenni og fullorðinn maður“,
sagði ég og það var satt. „Þetta er
reglulega fallegur stafli.“
Ég leit nú á hann og athugaði vel
í fyrsta sinn. Hár hans, gult eins og
þroskað korn og augun, sem horfðu
opin beint á mig voru grádimm, eins
og regnþungur himinn yfir fjöllum
með undarlega bláum bjarma. „Þakka
þér innilega fyrir hjálpina", sagði ég
Hann hét jerry og hatði verið
þarna á barnaheimilinu síðan liann
var fjögurra ára. Ég gat séð hann fyrir
mér sem fjögurra ára barn með þessi
blágráu hreinu augu, og þetta, sem
fylgdi honum. Það er í sjálfu sér eitt-
hvað í ætt við kjark, en þó meira en
Jjað, það er einnig blandað heiðar-
leika.
Dag einn brotnaði axarskaftið.
Jerry sagðist myndi geta fengið nýtt
skaft á verkstæði barnaheimilisins. Ég
fór inn og sótti nokkrar krónur til
að borga fyrir nýtt skaft, en hann
vildi ekki taka við J:>eim. „Ég á að
borga Jretta“, sagði hann. „Það var ég
sem braut Jrað; af því ég beitti öxinni
ekki rétt.“
„En Jjað er enginn, sem alltaf getur
hitt rétt,“ anzaði ég. „Það hlýtur að
hafa verið eitthvað að skaftinu áð-
ur.“
Þá fyrst fékkst hann til Jæss að taka
við peningunum. Þessi drengur var
hreinn og beinn og var ekki hræddur
382