Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 11

Þorkell og Emil heimsóttu
flugstjórnarklefann og þótti þeim
mikið til koma að sjá alla þá ótal
takka og mælitæki, sem þar voru.
Gullfaxi geystist áfram og fór ekki
mikið hægar en hljóðið.
að ]>eir Einil og Þorkell voru mjög svipaðir að vexti, þótt
Emil væri einu og hálfu ári eldri: Þorkell 11 ára, en Emil
nýlega orðinn 13 ára. Emil hafði átt lengri leið til þessa
fundar en Þorkell. Hann liafði tveim dögum áður flogið
alla leið austan af Hornafirði ásamt móður sinni, en dval-
ið síðan hjá vinafólki i Reykjavík. Það kom fljótlega i ljós,
að piltunum féll vel félagsskapur hvors annars og að þeir
yrðu góðir ferðafélagar.
Skömmu eftir að þeir ferðafélagar höfðu látið skrá tösk-
ur sínar og afhent farmiða, var kallað í hátalara og fólkið
heðið að stiga um horð i langferðabíl, sem flytti það til
Keflavíkurflugvallar. Það kom til umræðu meðan á þessu
stóð, að heldur væri það hláleg ráðstöfun að skikka Flug-
félagið til þess að gera þotuna út frá Keflavikurflugvelli,
þar sem Reykjavíkurflugvöllur hefði meira en nægjanlega
langar flugbrautir fyrir þotuna. Þetta þótti ennþá skritn-
ara vegna þess að iðulega lenti þotan i Reykjavík, þegar
Keflavikurflugvöllur væri lokaður vegna dimmviðris. En
ekki tjáir að deila við dómarann og brátt lagði langferða-
híllinn af stað suðureftir. Þeir félagarnir, Þorkell og Emil,
tólcu sér sæti fremst i bílnum, við hlið bílstjórans, og það-
an nutu þeir útsýnisins, þótt ekki sé það sérlega stórbrotið
á þessari leið.
Þegar lcomið var til Keflavíkurflugv^lar, var gengið inn
i afgreiðslubygginguna, og að beiðni Sveins stimplaði em-
bættismaður útlendingaeftirlitsins í vegabréf þeirra Þor-
kels og Emils. Það er alltént gaman að hafa þar með
skráða dagsetningu sinnar fyrstu utanferðar fannst hon-
um. Og piltarnir og Grímur voru hjartanlega á sama máli.
Enn var kallað i hátalara að farþegar með þotuflugi Flug-
félags íslands til Oslóar væru beðnir að ganga um borð. Það
var ])ó nokkuð margt fólk á vellinum sem fylgdi vinum og
kunningjum til flugsins. Það var veifað og kallast á lcveðj-
um, en síðan var gengið um borð og ferðafélagarnir fjórir
tóku sér sæti framarlega í Gullfaxa. Augnabliki siðar
heyrðu þcir að lireyflarnir voru ræstir og þotan rann mjúk-
lega eftir akbrautunum í átt til flugtaksstöðu.
Flugfreyja ávarpaði farþegana, bauð þá velkomna um
horð i Gullfaxa og bað menn að spenna öryggisbeltin.
Emil hafði flogið áður — milli Hornafjarðar og Reykja-
vikur — og var því öllum hnútum kunnugur, þótt þetta
væri lians fyrsta flugferð í þotu. Þorkell hafði aftur á
móti aldrei ferðast í flugvél og ]>etta var honum nýtt og
framandi. Og svo allt í einu fannst þeim eins og þeir
þrýstust dálítið aftur í sætin, flugvélin rann með vaxandi
hraða eftir flugbrautinni og brátt lyftist hún að framan
og síðan var eins og þeir svifu á mjúku teppi. Þeir heyrðu
sama og engan liávaða, en fundu nú að flugvélin reisti
sig og klifi'aði ki-öftuglega. Þeir litu út og sáu Keflavik
fyrir neðan sig, höfnina og vitann á Keflavíkurbergi, en
innar Njax’ðvík og Vogastapa. Anton flugstjóri beindi flug-
vélinni austur yfir flóann og brátt var flogið yfir Kópa-
vog og Reylcjavik. Og nú hækkaði flugið enn meira og
brátt sáu þeir landið eins og landabréf fyrir neðan sig.
Jafnvel Emil, sem var þó þeirra vanari, fannst mikið til
um. Hann var nú mun hærra en i fyrri flugferðum. í
Fokker Friendsliip flugvél hafði hann farið í fimm og hálfs
km hæð. Nú voru þeir komnir í tvöfalda þá hæð, eða rúma
10 km upp i loftið.
Að sjá ísland úr lofti á þvilíkum degi var dýrleg sjón.
Þingvallavatn eins og blár flekkur fyrir neðan. Gufumekk-
ir úr Henglinum og i suðri blikandi sær. Norður á bóginn
sást langt inn yfir landið, en nyrzt tóku við skýjahnoðrar
og noi'ðar skýjabakkar. Þeir sáu Heklu og sunnar Tinda-
fjallajökul, og Mýrdalsjökul. Á liina höndina Langjökul,
Hofsjökul og brátt tók Sprengisandur við og þá Vatnajök-
ull, þessi konungur íslenzki-a jökla. Úr þessari liæð sýndist
Hvannadalslinjúkurinn ekki ýkja reisulegur.
Nú var komið út yfir opið haf. Flugfreyjurnar liöfðu
gengið um með blöð og annað lesefni, en siðan var borinn
fram gómsætur matur. Þeim fannst sniðugt að fá matinn
á ferköntuðum diskum með málmþynnum yfir. Þeir sáu
ferðafélaga sína í fiugvélinni taka málmþynnurnar ofan af
og gerðu slíkt hið sama, en þetta var erfitt viðfangs, þvi
disltarnir voi-u svo feikilega heitir. En allt lagaðist þetta
og hrátt nutu þeir félagar máltíðarinnar.
Og áfram geystist Gullfaxi og fór ekki mikið hægar en
liljóðið. Hraði lians á þessu flugi var 960 ltm á klukku-
stund og flugliæðin 11 km. Þeim varð liugsað til þeirra
tima, er langskip og knerrir sigldu þessa leið á mörgum
dögum, þá við fx-umstæðustu skilyrði og siglingatækni sögu-
aldar. Emil liafði skrifað ritgerð um samgöngur milli Nor-
egs og íslands fyrr og nú og kynnt sér i því sambandi ræki-
lega siglingasöguna. Allt frá vikingunum Naddoði og Garð-
ari Svavarssyni, að ógleymdum Hrafna-Flóka, til þeirra
tíma er við upplifum, og mörgum finnst hreinasta ævin-
týri. Því hvað er það annað en ævintýri að fljúga milli
Reykjavikur og Oslóar á rúmum tveimur klukkustundum?
Þeir liöfðu lokið máltiðinni og teygðu úr sér i þægilegum
sætunum. Sólin skein glatt inn um gluggana og langt,
langt fyrir neðan sáu þeir blátt hafið svo langt sem aug-
að eygði. Skyndilega tók fyrir útsýnið niður á sjóinn en
við tóku gráir skýjabólstrar, einnig langt fyrir neðan. Og
það var þessurn skýjabólsti'um að kenna að þeir sáu ekki
Færeyjar. Nú kom flugfreyja með skilaboð fx-á Anton
Axelssyni flugstjóra þar sem þeim fei'ðalöngunum Þorkeli
og Emil var boðið fram i flugstjói'narklefann. Anton flug-
stjóri sat í sætinu vinstra megin, en Halldór Hafliðason
flugmaður í sætinu hægra megin. Fyrir aftan þá var
Hjálmtýr Daghjartsson flugvélstjóri. Þeir piltarnir tylltu
sér i autt sæti fyrir aftan flugstjórann, sem sýndi þeim
það heizta í flugstjórnarklefanum. Þeir sáu strönd Noregs
í ratsjánni og hvernig sjálfstýringin vann, en ótal takk-
ar og mælitæki voru um alla veggi og loft og það myndi
áreiðanlega taka lengri tíma en liér væri til stefnu að
vita deili á þvi öllu saman. Eftir ánægjulega stund þarna
387