Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 7

við að viðurkenna mistök sín. Af
frjálsum vilja reyndi hann að gera
allt, eins vel og honum var unnt og
mistækist jrað tók hann ábyrgðina á
sig.
Hann gerði margt smávegis auka-
lega, sem vakti eftirtekt mína og að-
eins jreir einir geta gert, sem hafa gott
hjartalag. Það er ekki eitthvað, sem
hægt er að læra utan að. Nei, það
kemur að innan og sprettur upp á
augnabliki í hinum réttu kringum-
stæðum. Hann fann til dæmis smá
geymslu, sem hafði verið negld aftur
við hliðina á eldstæðinu, sem ég ekki
hafði tekið eftir. Hann fyllli hana
með brenni, svo að ég hefði alltaf
þurrt eldsneyti við höndina og þyrfti
ekki að fara út ef rigndi. Við litla
gangstíginn upp að húsinu hafði losn-'
að steinn. Þar gróf hann dýpri holu
og festi steininum. Sjálfur notaði
hann nú aldrei þennan gangstíg,
þegar hann kom eða fór, en tók af sér
krók og fór alltaf jreim megin, sem
skógurinn var, en hann hafði tekið
eftir þessu og gert við Jiað að sjálfs-
dáðum. Svona var margt smávegis,
sem ég tók eftir.
Ef ég reyndi að endurgjalda honum
hugulsemi hans svo sem með eplum
eða sælgæti varð hann þögull.
Kannski liafði hann aldrei áður kom-
izt í kynni við þakkartilfinningu.
Kurteisi hans var eðlislæg. Hann leit
á gjöfina og svo á mig og jiað var eins
og tjaldi væri lyft og ég sá djúp inni
í skírum augum hans lýsa af jtakk-
læti og kærleika.
Auðvitað urðu Jreir beztu vinir
Jerry og hundurinn minn, hann
Mikki. Það er einkennilegt samband
milli lítils drengs og hunds. Það er
kannski af Jrví að Jteir hafa báðir
sömu blátt áfram og opnu afstöðu
gagnvart umhverfi sínu. Ég Jturfti að
vera fjarverandi 'í vikulokin og ætlaði
að vera komin aftur á sunnudags-
kvöld. Ég hað Jerry að gæta hundsins
a meðan. En á sunnudagskvöldið
lagðist svo dimm Jtoka yfir fjalls-
skarðið, Jrar sem vegurinn lá, að eng-
in leið var að aka, svo ég kornst ekki
aftur til baka fyrr en á mánudag. Ég
kom heim um miðjan dag og Mikki
fagnaði mér, og ég sá að honum hafði
liðið vel og allt var í lagi í kofanum.
Rétt eftir hádegi kom Jerry og
virtist eittlivað órólegur. „Forstöðu-
konan sagði, að enginn gæti ekið um
skarðið í Jressari Jtoku. Ég kom í gær-
kvöldi og af því að Jni varst ekki kom-
in, þá fór ég aftur hingað í morgun
með mat handa Mikka. Ég átti líka
að hugsa um hann.“
Ég gaf honum 10 krónur. Hann
bara leit á J)ær og gekk svo Jjegjandi
burt. En um kvöldið kom hann aftur,
Jiegar dimmt var orðið og bankaði
laust á dyrnar. „Konrdu inn, Jerry,“
sagði ég, „ef Jrú hefur leyfi til að vera
úti svona seint.“ -
„Ég sagði þeinr — kannski var Jrað
ekki rétt — að Jrig langaði til að tala
við nrig“, sagði hann.
„Jú, það er alveg rétt,“ fullvissaði
ég hann um, og sá í augunr hans, að
Ironunr létti nrikið. „Mig langar til að
lreyra, hvernig gekk nreð Mikka
Jressa daga, sem ég var í burtu.“ Hann
sat hjá mér franran við eldstæðið og
sagði frá sanrveru sinni við Mikka.
Hundurinn lá Jrétt upp að hon-
um og leit út fyrir að hafa fundið
öryggi sem ég myndi aldrei geta veitt.
„Hann var hjá nrér allan tímann,“
hélt Jerry áfram, „rrenra þegar ég hljóp
383