Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 8

Landbúnaðarsýningin, sem haldin var í Reykjavík í ágúst s.L, var sótt
af rúmlega 80 þúsund gestum. Þessar fjórar stúlkur, sem sjást hér á
myndinni, hlutu verðlaun á sýningunni fyrir kvígukálfa sína. Þær eru talið
frá vinstri: Ingibjörg Jóhannesdóttir, Arnarhóli í Gaulverjabæjarhreppi,
Guðrún Magnúsdóttir, Blesastöðum, Skeiðahreppi, Hulda Harðardóttir,
Stóru-Mástungu, Gnúpverjahreppi, og Herdís Brynjólfsdóttir, Hreiður-
borg í Sandvíkurhreppi.
inn í kjarrið. Á einum stað er svo hátt
gras og þar faldi ég mig. Ég heyrði,
hvernig hann leitaði og leitaði og á
endanum, þegar hann fann mig, þá
varð hann alveg trylltur og ætlaði
aldrei að hætta, hljóp í marga hringi
í kringum mig. Hann var svona feg-
inn að finna mig.“
Við sátum hljóð og horfðum í elds-
logann. „Þetta er af eplatré," sagði
hann allt í einu og benti á einn viðar-
bútinn. „Það er tréð, sem alltaf brenn-
ur svo fallega." Það leið dálítil stund,
þá sagði hann allt í einu. „Þú er svo
lík móður minni, sérstaklega núna
í myrkrinu við skinið af eldinum."
„En Jdú varst aðeins fjögurra ára,
Jerry, þegar þú komst hingað. Hefur
Jiú virkilega munað eftir því, hvernig
hún leit út eftir öll þessi ár.“
„Mamma býr í borginni," sagði
hann.
Ég skildi það ekki strax, að það, að
hann ætti móður, skyldi gera mig
órólega, þangað til mér varð það ljóst,
að það var hryggð út af því, að nokk-
ur kona skyldi geta yfirgefið barnið
sitt og sérstaklega svona dreng, eins
og Jerry. Barnaheimilið hafði bezta
orð á sér og var ef út í það er farið
ágætur staður og maturinn nógur. Ef
til vill fann drengurinn ekki til sökn-
aðar. En hvernig voru tilfinningar
Jieirrar konu, sem gat yfirgefið þenn-
an litla fíngerða dreng? Hún hafði
Jró gefið honum lífið, liann var af
holdi hennar og blóði.
„Hefur þú séð hana, Jerry, núna
nýlega?“ spurði ég lágt.
„Ég heimsæki hana á hverju sumri.
Hún sendir boð eftir mér.“
Ég fékk löngun til að hrópa: Hvers-
vegna býrðu þá ekki hjá henni.
Hvernig getur hún fengið af sér að
senda þig aftur frá sér,
„Hún kemur liingað upp eftir, eins
oft og hún hefur tíma til. Hún hef-
ur ekki lengur neitt að starfa."
Andlit hans Ijómaði í bjarmanum
frá eldinum, og hann hélt áfram.
„Hún vildi endilega gefa mér lítinn
hvolp, en þau á heimilinu geta ekki
lofað bara einum dreng að hafa
hvolp, það má ekki gera undantekn-
ingu, eins og þú skilur. Manstu eftir
fötunum, sem ég er í á sunnudögum?“
Hann virtist mjög hreykinn í rómn-
um, þegar hann bætti við. „Þau sendi
hún mér á jólunum, og jólin Jsar áð-
ur,“ nú dró hann djúpt andann og
hélt áfram, „þá sendi hún mér rúllu-
skauta. Hinir drengirnir fá þá stund-
um lánaða, ef þeir fara vel með þá.“
Svo hún hafði þá ekki alveg gleymt
honum. En hvers konar kringumstæð-
ur eru það — burt séð frá fátækt —
sem geta fengið móður til að hafa
ekki drenginn sinn hjá sér?
Jerry hélt áfram: „Fyrir peningana,
sem þú gafst mér fyrir að gæta Mikka,
ætla ég að kaupa hanzka handa
henni.“
Nú var svo komið tilfinningum
mínum, að mér fannst ég hata þessa
ókunnu konu. Fátækt eða ekki fátækt.
Það eru til aðrar lífsnauðsynjar en
matur, og sálin getur alveg eins svelt
eins og líkaminn. Hann ætlaði að nota
þessar fáu krónur, sem hann átti, til
að kaupa hanzka handa henni - henni,
sem bjó í borginni og var ánægð ef
hún gat sent honum eina skrítna
rúlluskauta.
„Henni þykja víst fallegir hvítir
hanzkar," sagði hann. „Heldur Jm
ekki að ég fái þá fyrir 10 krónur?"
„ Jú, alveg áreiðanlega," svaraði ég-
Við töluðum nú ekki meira um
móður hans. Vitneskjan um að hann
ætti móður, Jrótt ég vissi reyndar lítið
hvers konar persóna hún annars væri,
losaði mig við þann sársauka, sem ég
bafði haft hans vegna. Ég hugsaði
sem svo: hann er Jorátt fyrir allt ekki
einmana í heiminum — og svo kom
mér Jretta heldur ekki við.
384