Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 16

DÝRAHEIMAR
D y e r g íi óð hestur
Þið hafið eflaust öll séð
myndir af hfnum stóru flóð-
hestum, sem halda sig í fljót-
um Afríku, en þar iifa lika
dvergflóðhestar. Djúpt inni i
fenjaskógum Nigeriu og Gíneu
lifir dvergflóðhesturinn. Hann
er mjög lítill í samanburði við
hina stóru flóðhesta í Nil og
öðrum fljótum Afriku, en ein-
kennileg útgáfa af stóra bróð-
ur. I’yrst og fremst er hann
ekki eins mikið fyrir að vera í
vatni og hinn stóri nafui hans,
en lætur sér nægja að skríða
um hina votu regnskóga og
velta sér upp úr fenjunum af
og til. Hann ]>ykir vitrara dýr
en hinn stóri, hefur stærri
heila. Þá er Þann líka með
lengri og beinni fætur og eins
er litur hans fjóluhlárri. Þessir
dvergflóðhestar liafa verið
veiddir og fluttir í dýragarða
víða um heim, en það er mjög
sjaldan að þeir auki kyn sitt i
þeim fangelsum. Þó kemur það
fyrir. Unginn hér á myndun-
um er ein af undantekningun-
um, fæddur í dýragarði. Hann
vó aðeins 5—6 kg og þurfti
mikla umönnun, og i 3 ár ann-
aðist flóðhestamamman ung-
ann sinn, áður en hann gat far-
ið að bjarga sér upp á eigin
spýtur.
Þegar Nuala frétti hversu útbreidd veikin var orðin, fór hún af stað til
hjálpar. Hún kom heim til Marínu. Lorcan stóð þar utan dyra sárhryggui'
vegna fráfalls móður sinnar og ennfremur óttaðist hann um Marínu, stúlk-
una, sem hann elskaði. Vonar- og uppörvunarkennd gagntók hann, þegar
hann sá hallarfrúna ganga inn í húsið. Marína lá þar föl og bleik í lélegu
rúmi. Þegar Nuala sá svart hár hennar og yndisleg augu, kom endurminn-
ing fram í hugann. Marína þekkti hana þegar í stað og þótt hún væri of
máttfarin til að tala, gat hún bent á litla öskju, sem stóð á gömlu og skældu
borði við gluggann. Nuala opnaði öskjuna og þar var demantsbrjóstnælan.
Nuala komst við og sagði: „Góða og trúa stúlka. Ef mín viðleitni má sín
nokkurs, skal ég hjálpa þér svo fljótt sem ég get. Ég fer nú, en kem brátt
aftur."
Veslings Lorcan stóð úti. „Álítið þér, að henni batni?" spurði hann.
„Já, svo framarlega sem hún fær hjúkrun og umhyggju og ég lofa því
að hún skal fá hvorttveggja,“ sagði Nuala.
Garðyrkjumaður kastalans hafði dáið nokkrum mánuðum áður og hafði
búið í snotru húsi, vel búnu húsgögnum, en það stóð á landareign kastalans.
Nuala gaf fyrirskipun um að hita það upp og hafa það tilbúið fyrir nýja
leigjendur. Þangað var svo Marína flutt. Nuala lét þjónustustúlkur kastalans
sjá um að hana vanhagaði ekki um neitt. Smám saman batnaði heilsa henn-
ar, en hún virtist samt mjög hrygg og einmana. Dag einn kom Nuala í
heimsókn, en þá sat Marína uppi og grét beizklega. ,
Nuala spurði: „Hvað hryggir þig svo mjög? Er það missir foreldra þinna?“
„Nei, því þau eru örugg undir handleiðslu Guðs,“ sagði Marína.
„Segðu mér hvað er að. Ertu þreytt og lasin ennþá?“
„Mér batnar með hverjum deginum, en ég er stöðugt að hugsa um það,
hversu einmana Lorcan hlýtur að vera.“
„Mikill auli get ég verið að skilja ekki af sjálfsdáðum, hvers virði þau
eru hvort öðru,“ sagði Nuala við sjálfa sig. Við Marínu sagði hún: „Vertu
ekki hrygg. Ég skal senda eftir honum þegar í stað.“
Lorcan varð mjög glaður við að sjá sína ástkæru Marínu svo hressa og
varð með þeim mikill fagnaðarfundur. Þau töluðu lengi saman, en hryggðar-
svipur kom á andlit hans, þegar hann fór að líta í kringum sig.
Hann sagði síðan: „Marína, ástin mín. Ég veit, að þú vilt ekki yfirgefa
þetta indæla heimili. Ég er fátækur og get aldrei boðið þér slíkt.“ Hann
tók ekki eftir því, að Nuala hafði komið inn meðan hann talaði og heyrt
hvert orð.
Þá sagði hún: „Kæri Lorcan. Marína þarf ekki að yfirgefa þetta hús. Hún
þarf að fá góðan eiginmann og þú ert vissulega sá, sem hún mundi helzt
kjósa. Mig vantar garðyrkjumann og ef þú vilt þiggja það starf getið þið
Marína búið í húsinu."
Farsóttin var nú í rénun. Brúðkaup Maríu og Lorcans fór fram og það
var fyrsti gleðidagur í byggðarlaginu um langan tíma.
Nuala sá um að útvega fallegan brúðarklæðnað, en allir dáðust mest að
demantsbrjóstnælunni, sem var dýrlegasti skartgripur, er menn höfðu augum
litið þar um slóðir.
Sigurður Kristinsson þýddi úr ensku.
KÁPUMYND — Haust viS Tjörnina í Reykjavík.
Myndina tók Ríkarður B. Jónasson.
392
--H--- •