Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 22

12. KAFLI.
„Nú ertu orðinn reglulegur hani“.
Gulur litli haíði stækkað mikið, síðan hann átti tal
við pabbann. Svo var liann farinn að geta ýmislegt, sem
hann gat ekki þá, eins og til dærnis að lyfta sér smáspöl
á vængjunum. Hann var líka orðinn sá bezti hraðhlaup-
ari, sem til var meðal hænuunganna á heimilinu. Hann
hafði einu sinni hlaupið við hliðina á mömmu sinni lang-
an spöl. Hún hafði rétt við honum.
Þeir Gulur litli og Lubbakollur voru oft saman og
æfðu sig saman. Þeim var vel' við öll húsdýrin á heimilinu,
nema kisu. Hundarnir voru góðir vinir þeirra. Þegar
liundarnir lágu og hvíldu sig í sólskininu, hlupu Gulur
litli og Lubbakollur stundum eftir þeim alla leið frá
skottinu og fram á höfuð hundanna. Þá lyftu hundarnir
stundum höfðinu en hölluðu sér aftur út af, þegar þeir
höfð nusað svolítið að ungunum. Svipað var með heim-
alninginn. Hann lék sér stundum við litlu hanana, ýtti
við þeim með nefinu, svo að þeir hlupu af stað. Þá hljóp
hann á eftir þeim. Það þótti þeim gaman. Kýrnar og
hestarnir gerðu ekki annað en þefa að þeim og létu þá
svo í friði.
Það var eitt, sem Gulur litli æfði algerlega í einrúmi.
Enginn fékk að vera viðstaddur þessar æfingar. Hann
var nefnilega að æfa sig í gali. Nú hafði hann nokkrum
sinnum séð greinilega, hvernig pabbinn liagaði sér, þeg-
ar hann var að gala. Og hann reyndi eins og honum var
unnt að líkja eftir lionum. En jrað hafði ekki borið neinn
verulegan árangur ennþá.
Núna hafði hann sagt mömmunni, að hann ætlaði að
bregða sér ofurlítið frá. Hann sagði, að hún þyrfti ekkert
að óttast um sig, þó að hann yrði nokkurn tíma burtu,
því að nú væri hann orðinn svo viti borinn, að hann færi
sér ekki að voða.
Mamman sagði ekkert við þessu, en gekk hægt í hum-
áttina á eltir honum. Hún gætti þess að fara ekki langt
frá honum. Annars grunaði hana fljótlega, hvað hann
ætlaði að gera, þegar hún sá hann hverfa inn í kúahlöð-
una. Hún hafði áður vitað hann fara jrangað og þá hafði
hún ævinlega heyrt hann rembast við að gala. Það var
gaman að vita, hvernig honum tækist núna. Svo að
Toppa gamla laumaðist að hlöðudyrunum og hlustaði.
Hún ætlaði líka að halda vörð, svo að enginn kæmi að
Gul litla óvörum og gerði svo kannski gys að tilraunum
hans. Hún liafði svo sem staðið vörð fyrr.
Gulur litli vissi ekkert um það, að mamman stóð fyrir
utan hlöðudyrnar og hlustaði.
G
Á upphafi alltaf skal byrja
sú aðferð telst varla ný.
G7 C
Ef þú lest byrjað er á A, B, C,
G7 C G C G C
en í söng byrjum við á Do, Re, Mí.
C G C
Do-re-mí.
c
Do-re-mí.
G G7 C G7 C
Þrír fyrstu tónar þeir eru því
C G C
Do-re-mí.
C G C
Do-re-mí.
C G7
Do-re-m í-fa-so-1 a-t í
(talað: „En, nú skulum við gera
þetta auðveldara)
„DO-RE-MÍ“
úr „Sound of Music“ (TónaflóS)
EGILL BJARNASON þýddi
ATH. Ef ykkur finnst óþægilegt
að hafa 2. fingur á G-strengn-
um, getið þið sleppt honum,
og haft 1. og 3. fingur eins og
sýnt er. Það er líka G9.
c
Dó — er dós af djásnum full
G7
Re — er refur rándýr eitt.
C
Mí — er mýsla, mórautt grey.
G9
Fa — er fax á fáki greitt.
C C7 F
Só — er sól, er sælast skín.
07 G
La — er lamb í laut og mó.
E7 , Am-C7
Tí — er tína berin blá.
F(Dm7)G7 C G
Byrjum aftur svo á Dó-ó-ó-ó,
C
Dó — er dós — o. s. frv.
F (Dm7) G7 C
Do re mi fa so la ti do.