Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 9

Hann kom á hverjum degi þann
tíma, sem ég átti eftir að dvelja þarna,
og hugsunarsemi hans var alltaf hin
sama, að gera ýmislegt smávegis, sem
liann fann að kom sér vel og mér þótti
vænt um.
Það var farið að kólna í veðri, svo
ég bauð honum oft inn í stofuna til
mín. Þar lá hann á gólfinu fyrir fram-
an eldstæðið með handlegginn utan
um hundinn, og jtarna lágu þeir sam-
an og smáblunduðu og biðu eftir því
að ég lyki störfum mínum. Stundum
hlupu þeir um úti og léku sér í kjarr-
inu og komu til baka með eldrauð
ahorblöð og skínandi gular kastan-
íugreinar.
Að lokum var tíminn, sem ég hafði
kofann á leigu, á enda, og ég fór að
ferðbúast. Jerry var hjá mér og ég
sagði við hann: „Jerry, ég mun sakna
þín og Mikki líka, ég fer á morgun.“
Hann svaraði engu, en gekk litln
seinna þögull í burtu.
Ég var alltaf að búast við að hann
kæmi næsta dag, en hann kom ekki.
Seinni hluta dagsins gekk ég svo lieim
á barnaheimilið til þess að kveðja
og skila kofalyklunum í hendur for-
stöðukonunnar. Þegar ég hafði fengið
henni lyklana bað ég hana að kalla
á Jerry, svo ég gæti kvatt hann.
,,Ég hef ekki hugmynd um hvað
hefur orðið af honum eða hvar hann
getur verið," sagði hún. „Ég er hrædd
um að honum líði ekki vel og að
eitthvað sé að honum. Hann borðaði
engan miðdegisverð. Einn drengjanna
sá hann ganga upp á hæðina og inn í
kjarrið."
Innst inni fann ég til léttis. Ég
hafði allan tímann kviðið fyrir að
þurfa að kveðja þennan dreng. Ég
leit á forstöðtikonuna. Hún hafði
heiðarlegt og hreinlegt andlit og var
vel liðin af drengjunum.
„Heyrið þér, fröken Clark, ég hef
•'dltaf ætlað að spyrja yður um móður
Iians áður en ég færi og hvers vegna
I'ann er hérna. Það er nú ef lil vill
nokkuð seint að gera það núna þegar
ég er að fara, en ég er hér með dálitla
peningaupphæð, sem mig langar að
biðja yður um að geyma og kaupa
svo handa honum jólagjöf — og líka
afmælisgjöf frá mér. Það er betra
en að ég geri það eða sendi eitthvað
sjálf. Ég gæti kannski verið svo óhepp-
in að ég sendi eitthvað, sem hann
ætti, eins og til dæmis rúlluskauta.“
Fröken Clark deplaði ótt og títt
sínum frómu jómfrúaraugum. „Það er
nú ekki mikil þörf fyrir rúlluskauta
hér í hálendinu," sagði hún að lokurn.
Mér gramdist dálítið hvað hún virt-
ist skilningssljó, svo ég sagði: „Það
sem ég á við er það, að ég kæri mig
ekki um að senda ef til vill það sama
og hann hefur fengið frá móður sinni.
Ég hefði getað fundið upp á því að
senda lionum rúlluskaula, ef ég vissi
ekki að hún er búin að gefa honum
þá.“
Hún starði undrandi á mig. „Ég
skil ekki livað þér eruð að meina,“
sagði hún. „Hann á enga móður — og
hann hefur aldrei eignazt rúllu-
skauta.“
Við störðum hvor á aðra. Ég varð
alveg höggdofa. En er ég hafði jafnað
mig dálítið, fór allt í einu um mig
gleðitilfinning og ég skildi nú allt,
eins og tjaldi hefði verið svipt burtu.
Hann var móðttrlaus, og einmana
barnssálin hafði þráð svo heitt að eiga
móður, að þetta hafði þá allt verið
tilbúningur í hugarheimi hans.
Það var tregablandin gleði innra
með mér þegar ég lagði af stað upp á
hæðina í áttina út að kjarrinu. Hvað
svo gcrðist, það er önnur saga . . .
L. M. þýddi.
Mynd þessi sýnir KJARNA frá Akranesi, hina nýkjörnu
táningahljómsveit 1968, sem kjörin var úr hópi 10 tán-
ingahljómsveita í Húsafellsskógi um Verzlunarmanna-
helgina. Hljómsveitarmeðlimir eru, talið frá vinstri:
Jóhann Sveinsson trommur, Smári Hannesson rythma-
gítar og söngur, Guðjón Guðmundsson sólógítar,
Þórður Hilmarsson saxófónn og söngur og Júlíus Sig-
urðsson bassagítar. KJARNAR eru nú í fullu fjöri.
385