Æskan - 01.10.1968, Qupperneq 15

Spegilsléttur sjórinn glitraði í sólskininu.
orðlaus, þegar hún sá hina undurfögru brjóstnælu. „Við skulum bíða þang-
að til faðir þinn kemur heim,“ sagði hún.
Heimilisfaðirinn var úti að vinna á litlu landspildunni þeirra, en hér
með voru eignir þeirra upptaldar. Hann hlustaði undrandi á frásögn dótt-
ur sinnar og sagði síðan: „Mundu það, Marína, að skilja þessa gjöf aldrei
við þig. Gjöf, sem er gefin af góðum og þakklátum huga, færir þiggjanda
hina mestu hamingju."
Nú liðu árin. Ardan eigandi kastalans kvæntist aldrei, en hafði miklar
mætur á systurdóttur sinni, sem hér hefur verið sagt frá. Honum var því
mikið hryggðarefni, þegar þessi frænka hans giftist til Frakklands.
Hann var góður landsdrottinn, en fremur fáskiptinn og hafði lítið sam-
neyti við leiguliða sína. Þeir urðu samt hryggir, þegar sú fregn barst út að
hann lægi sjúkur, og jafnvel sorgmæddir, þegar lát hans var tilkynnt. Nuala
erfði kastalann, jarðeignirnar og alla Iians muni, en hún vár nú orðin ekkja.
Hún fluttist því lieim á æskustöðvarnar og tók við erfðaóðali sínu, en sonur
hennar dvaldist áfram í Frakklandi til að ljúka námi.
Nuala fékk strax mikinn áhuga fyrir málefnum fólksins í byggðarlaginu,
en ekki hafði hún dvalið þar lengi, þegar landfarsótt barst jrangað. For-
eldrar Marínu voru rneðal þeirra, sem tóku veikina. Faðir hennar hafði unnið
sig þreyttan og jregar heim kom, var hann með mikinn hita. Næsta dag var
kona hans orðin veik. Hvorugt þeirra reyndist hafa mótstöðuafl gegn sji'ik-
dómnum og þau voru lögð í sömu gröf.
Rétt á eítir veiktist Marína og þá höfðu flestir nágrannar hennar einnig
tekið veikina. Þann dag lézt ekkja í næsta húsi og hafði átt einn son barna.
Hann hét Lorcan og stóð nú einn uppi í heiminum. Hann hafði hjálpað
Marínu eftir megni, meðan foreldrar hennar voru veikir, jafnframt því, sem
bann annaðist um móður sína. Hann sótti vatn, flutti heim mó og gerði
tdlt, sem í hans valdi stóð til að lina þjáningar hinna sjúku.
Þegar við
fundum
EGGIÐ
Jjað var koniið fram i júní-
mánuð. Það var yndislegt Veð-
ur þennan dag. Ég og frændi
minn, Kalli, áttum að ganga
inn í dal að líta cftir fénu, scm
óborið var. Við voru báðir á
tólfta ári. Leiðin ]á fram með
báum klettahömrum. Þegar við
gengum meðfram klettunum
heyrðum við i hrafnsungum
uppi í klettunum. Við fórum að
klifra upp í klettana i áttina
að hreiðrinu. Þar varð fyrir
okkur svoiítill grasfláki. Við
komumst ekki Jiærra. Þorðum
ekki að voga á það, því Verra
var niður að komast en upp að
fara. Þegar við stóðum þarna
vandræðafullir, tókum við cft-
ir því, að grassvörðurinn var
upprifinn á einum stað á gras-
flákanum og mosakös lá þar.
Við sópuðum til mosanum og
fundum þar undir eins eitt egg
með grágrænu skurni. Töldum
við þetta áreiðanlega vera
hrafnsegg. Þekktum ekki )it
hrafnseggja. Eggið var hvergi
skaddað, á stærð við andaregg.
Leituðum við léngi að fleirum,
en fundum ekki fleiri. Við
fundum ekki einu sinni skurn,
hvað þá meira. Tókum við egg-
ið og höfðum það heim lneð
oltkur. Við þorðum ekki að
láta nokkurn mann um það
vita. Það þótti svo nndstyggi-
legt að ræna hrafninn. Hann
var uppálialdsfugl þar um
byggðir. En óvissan píndi okk-
ur til að leita álits annarra,
er gátu sagt okkur hið rétta.
Um þessar mundir kom norsk-
ur náttúrufræðingur í byggðar-
lagið okkar. Notuðum við að
sjálfsögðu tækifærið og sýnd-
um honum eggið. Sagði hann
okkur, að þetta væri andaregg.
Urðum við mjög óánægðir yfir
þessum úrskurði, en urðum ])ó
við það að sitja. Það var okk-
ur ráðgáta, hvernig ])etta egg
liefði komizt þarna. Hefur
krummi sjálfsagt nnnazt þann
flutning.
Afi.