Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 18

Andfætlingar okkar II.
yið vorum að ræða um Ástralíu og frum-
byggja liennar í síðasta þætti. — Nú
skulum við lítilsháttar kynna okkur dýra-
líf þessarar álfu þarna hinum megin á
hnettinum. — Oft er l>að svo, að hið sér-
kenniiegasta í dýralífi hvers lands er sýnt
á frímerkjum þess, enda verða fljótt fyrir
okkur myndir af pokadýrum og svörtum
svönum, ef við lítum á frímerki frá Ástral-
íu.
Svanhvít er nokkuð algengt kvenmanns-
nafn hér á landi, enda er svanurinn jafnan
mjallahvítur i iiugum okltar og var það um
allan lieim til ársins 1697, að hollenzkur
könnunarleiðangur frá Austur-Indíum fann
WESTERN AUSTRALlA I
i POSTACE ONE HALF-PENNY
svarta svani á vcsturströnd Ástraliu. —
Eklci er þó þessi ástralski svanur alsvartur,
því að flugfjaðrir hans eru hvítar. Nokkuð
löngu eftir að Hollendingar fundu svarta
svaninn stofnuðu Englendingar nýlendu í
vesturhluta Ástralíu og fljótlega fóru þeir
að nota mynd af svarta svaninum í skjald-
armerki nýlendunnar. Þess vegna er það
ekki út í hött, að á fyrstu frímerkjum
þeirra nýlendumanna árið 1854 var mynd
af svörtum svani á frímerkjum Vcstur-
Ástraliu allt fram til ársins 1913. — Árið
1954 áttu frímerki Ástralíu 100 ára afmæli
og skipar þá svarti svanurinn enn heiðurs-
sessinn i afmælismerkjaútgáfunni. •— Og
enn í dag syndir hann á fljótum og vötn-
um Ástralíu, svarti svanurinn með rautt
nef og hvitar flugfjaðrir, augnayndi ferða-
manna, sem heimsækja Ástralíu.
Hann sést óvíða nema þar, þótt sums
staðar sé hann til í dýragörðum víðsvegar
um veröldina. Ekki virðist þessi tegund
svana hafa tillineigingu til að blandast
hvítum, svo að fram kæmu t.d. gráir eða
skjóttir svanir.
Pokadýrið sýnir sig ekki á frimerkjum
Ástralíu fyrr en árið 1888, var þá á einu af
frímerkjum þeim, er Nýja-Suður-Wales gaf
þá út til minningar um 100 ára afmæli
fyrstu brezku nýlendunnar i Ástraliu.
Nokkrar tegundir pokadýra eru til. Þeim
er það öllum sameiginiegt, að utan um
júgur kvendýrsins er húðpolii, sem það
geymir afkvæmi sín i, fyrst cftir að þau
fæðast. Kengúran er stærst af pokadýr-
unum. Þegar liún situr á sinum sterku
afturfótum, er hún á hæð við mann. Fram-
fæturnir eru aftur á móti iitlir og veik-
byggðir. Þess vegna er ekki um eiginlegan
gang að ræða hjá kengúrunni, lieldur hopp-
ar hún og stekkur með afturfótunum. Hún
getur stokkið allt að tíu metra í einu
stökki, en rófuna, sem er löng og sterk,
notar hún til að halda jafnvægi. Kengúru-
börnin fæðast blind og hárlaus. Þau dvelja
því oft lengi í poka móður sinnar.
Svo er mælt, að Hrói höttur hafi fengið tignarnafnið
jarl af Huntingdon, og haldið sig ríkmannlega sem
heldri mann, en hann varð fljótt leiður á hinu ófrjálsa
lífi við hirðina og beiddi konung leyfis að mega um
nokkra daga vitja aftur skóganna, þar sem hann hafði
átt svo marga unaðsstund.
Konungur gaf honum sjö daga orlof, en þegar Hrói
höttur dró að sér hið hreina skógarloft, og heyrði hinn
indæla fuglasöng, gat hann ekki slitið sig lausan aftur.
Hann skundaði gegnum marga gagnkunna skógarrunna,
og margar sléttur, sem hann hafði oft reikað um. Frá
sér numinn af fögnuði bar hann veiðihornið að vörum
sér og tók þá skjótt undir í hinum gömlu trjám. Hann
rak í rogastanz er hann heyrði blásið í horn á móti og
áttatíu fornvinir hans flykktust að honum, allir saman
vaskir og fjörugir menn. Höfðu margir yfirgefið hann í
Lundúnum, og margir, sem höfðu farið til annarra staða,
festu eigi yndi og höfðu snúið aftur til yndisstöðva sinna
í Skírisskógi. Nú var Hrói höttur í einu hljóði kosinn
höfðingi þeirra. Litli Jón og Vilhjálmur skarlat fengu
njósn af þessu, og létu ekki lengi á sér standa að ganga
í flokkinn með.
Ríkarður konungur varð stórreiður er liann spurði
394
þetta. Hann sendi frægan riddara með tvö hundruð
manns, til að handsama hina óeirðarsömu skógarmenn.
Fundur þeirra varð á sléttu einni í Skírisskógi. Þar stóð
hin harðasta orusta frá sólaruppkomu til kvölds, en hvor-
ugir áttu sigri að fagna og missti riddarinn margt manna.
Hrói höttur varð sár af bogasknti, og neyddist til að flýja
til nunnuklaustursins í Kirkley í héraðinu Jórvík. Abba-
dísin þar var í ætt við hann, en henni fór Jrá svo ódrengi-
lega, að hún lét honum blæða til ólífis. Þegar hann fann,
að hann átti skammt eftir, lét hann kalla á Litla Jón.
„Berðu mig út í skóginn," sagði hann við aldavin sinn,
„það bið ég Jug nú gjöra fyrir mig.“
„Og fá þú mér, bróðir, bogann minn,
svo bendi ég hann hinzta sinn,
og þar sem broddurinn bitur gras,
bein mín legstað finna.“
Þá skaut skógarmaðurinn af boga sínum í síðasta sinn.
Örin fór ekki langt og datt niður við eikartré eitt. Hann
hné aftur í arma vinar síns og andaðist. Það var gjort
sem hann óskaði, og steinn var lagður á grassvörðinn, er
sýnir leiði hins hugprúða skógarkappa. ENDIR-