Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 14

Heimsmet.
Þriggja ára tvíburar hafa ný-
lega vakið mikla athygli sund-
áhugamanna um víða veröld.
Þau heita Ulrike og Ingrid
Westenrieder, og eru l>ýzk.
Tvíburasystkinin byrjuðu að
synda, þegar þau voru tveggja
mánaða gömul, og nú, þegar
þau eru þriggja ára, geta þau
hvildarlaust synt í 47 mínútur.
Með þvi hafa þau hnekkt
heimsmeti, sem áðuráttuamer-
ísk tvíhurasystkini, Paddy og
Joan Mulligan, en þau eru ei-
iitið eldri.
Alexander mikli skipaði her-
mönnum sínum að raka af sér
skeggið, þegar hann fór í stríð
móti Persum. Astæðan var sú,
að Aiexander vissi, að Pers-
arnir gætu gripið í hið langa
skegg þcirra í bardögum, og
þá yrðu hermennirnir óvígir.
Hjálpsemi endurgoldin.
5aga þessi hefst á sólbjörtum sumarmorgni í héraðinu Galway á miðri
vesturströnd írlands. Ung og ríkmannlega búin kona gekk þar eftir
ströndinni og horfði með gleði á spegilsléttan sjóinn, sem glitraði i
sólskininu. Nafn konunnar var Nuala og hún leiddi með sér sjö ára gaml-
an son sinn. Hann hét Finbar.
Hún hugsaði með sér: „írland er dásamlegt. Fegin vildi ég lifa hér alla
ævinnar daga, en eiginmaður minn og heimili eru í Frakklandi. Og þó
bjuggu forfeður mínir hér.“
Hún hafði komið í nokkurra daga heimsókn til frænda síns, sem hét
Ardan og bjó í fallegri höll nærri ströndinni.
Ung stúlka var á gangi drjúgan spöl frá þeim og íærðist nær. Annað
fólk sást ekki, hvert sem litið var.
Þá sagði drengurinn skyndilega: „Mamma, má ég fara úr skónum og
vaða í sjónum?“
„Já, en vertu nú varkár. Þú mátt ekki vaða djúpt.“ Síðan fór drengur-
inn að busla í sjónum, en móðir hans settist niður á stein í nokkurra skrefa
fjarlægð og fór að lesa í bók, sem liún hafði tekið með sér. Skyndilega
heyrði hún hræðsluóp frá syni sínum: „Mammal“ Hún leit í átt til sjávav
og sá hvar Finbar brauzt um í vatnsborðinu, en þegar hún kom niður að
sjónum, sá hún hvar drengurinn barst burtu með útfallinu. En þegar neyð-
in er stærst, þá er hjálpin næst og svo vildi til hér.
Unga stúlkan, sem hún hafði séð á gangi meðfram sjónum, varð þessa atviks
vör og kom nú þjótandi, stökk út í sjóinn, synti til drengsins, tók hann i
arma sína og svamlaði með hann til lands.
„Hvernig get ég þakkað þér?“ sagði móðirin. „Ég er ósynd og barnið mid
hefði drukknað, ef þig hefði ekki borið að. Komdu með mér og farðu í þuri'
föt. Vagninn minn bíður þarna lijá höfninni."
„Nei,“ sagði stúlkan, „því ég á heima við ströndina skammt héðan og
ef ég hleyp hratt, kemst ég þangað á nokkrum mínútum."
„Ég má ekki tefja þig rennvota, en viltu þiggja þetta sem tákn um inn-
legt þakklæti mitt,“ sagði Nuala, tók af sér mjög fagra demantsbrjóstnælu og
fékk stúlkunni.
„En guð minn góður, þetta er of dýrt lianda mér,“ sagði stúlkan hissa.
„Engin gjöf er of stór til endurgjalds fyrir hjálp þína. Ég bið þig a<^
þiggja þennan hlut. Að síðustu langar mig til að vita nafn þitt og svo
skaltu flýta þér heim til að hafa fataskipti," sagði Nuala.
„Ég heiti Marína," sagði stúlkan, faldi brjóstnæluna í lófa sínum og hljóp
heim á leið.
Drengurinn var ekkert miður sín eftir þessa svaðilför. Þegar hann og móð-
ir hans nálguðust kastalann var komið að matartíma og síðan skyldu þau
ganga um borð í skipið, sem átti að flytja þau til Frakklands.
„Hvað hefur komið íyrir?“ sagði móðir Marínu, þegar hún sá dóttur sina
koma rennvota heim. Marína skýrði frá atvikum og móðir hennar varð
♦ Ævintýri og sögur, frá ýtnsum löndum. ♦
390