Æskan - 01.05.1971, Síða 10

0* ^jann var einn á ferð. Framundan voru borg-
armúrar Jerúsalem. Hann staðnæmdist
\ / stutta stund undir gömlu sedrusviðartré
til þess að hvíla sig. Þaðan gat hann virt
fyrir sér rómversku hermennina, sem þrömmuðu fram
og aftur fyrir framan þorgarhliðin. Logarauðum bjarma
sló á brynjur þeirra og sþjót við síðustu geisla kvöld-
sólarinnar. Hinn sami roðabjarmi teiknaði daufa pur-
puralita umgerð um greinar gamla sedrusviðartrésins.
í hundruð ára höfðu veður skekið það og skælt. Hiti,
kuldi, stormar og regn, allt hafði merkt ör og hrukkur
á lifandi stofn þess. En á þessari stundu varð það
allt í einu svo fagurt, rétt eins og það yrði ungt í
annað sinn.
Við borgarhliðin fékk hinn ókunni að vita, að liðið
væri að lokunartíma. „Eftir stundarfjórðung hljóma
lúðrarnir, og þess vegna, ókunni maður, er aðeins stutt
stund þar til þú verður að fara úr borginni," sagði
einn varðanna.
Blindur betlari hafði setið við borgarhliðið með betli-
skál sína. Hú reis hann snögglega á fætur, dró djúpt
að sér kvöldloftið og fylgdi hinum ókunna inn í þröng-
ar götur borgarinnar.
„Sjáið baral'1 sagði einn varðanna. „Það lítur út
fyrir, að Jakob blindi sé ekki í neinum vafa um,
hverjum hann á að fylgja. Hann hefur ef til vill heyrt
um spámanninn, sem sagt er, að muni koma utan úr
eyðimörkinni og tala til fólksins."
„Heldur þú, að þessi spámaður geti gert krafta-
verk?" spurði nú einn varðanna.
„Nei, ábyggilega ekki,“ svaraði félagi hans.
„Eftir því sem sagt er, er hann eins í útliti og allir
aðrir, og ég trúi ekki þessum sögum, sem sagðar eru
af honum," bætti annar varðanna við.
„Ef við yrðum vitni að þessu og sæjum með okkar
eigin augum, yrðum við að trúa," sagði sá fjórði.
Þeir fóru nú að segja hver öðrum sögurnar, sem
þeir höfðu heyrt af spámanninum, og þannig leið tím-
inn, þar til næturverðirnir tóku við.
Jakob blindi fylgdi fast eftir hinum ókunna. Hinn
duldi kraftur, sem oft er gefinn þeim, sem lifa í myrkri,
stjórnaði sporum hans og rak hann áfram, en oft
dróst hann aftur úr til þess að hlusta. Hann heyð1
allt, en sá auðvitað ekkert af þeim atvikum, sern nu
gerðust örhratt hvert á eftir öðru á 12 stuttum mínút'
um. Hann heyrði unga konu syngja, en sá ekki, sS
hún sat við oþinn glugga frammi fyrir spegli og var
að greiða hár sitt og* dást að útliti sínu. Skuggi hms
ókunna féll á vegginn í stofunni. Söngur stúlkunnar
þagnaði, og greiðan féll úr hendi hennar. Svo heyr®'
ist rödd hennar aftur, hún talaði til einhvers, sem hJa
henni var. Blindi maðurinn heyrði, að hún sagði: ,,Hve
lengi mun ég halda fegurð minni?" „Aðeins nokkur
ár enn," svaraði önnur rödd. „Og svo?“ „Snúðu Þer
við og sjá þú!“ „Ég verð líka gömul?" „Já, og þú ^ir
mörg ár enn, vona ég,“ svaraði hin röddin. „Ég sa
allt í einu skugga líða yfir sþegilinn, og þá kom ÞesSl
tilfinning allt í einu yfir mig.“ Það varð augnabl^5
þögn. „Talaðu, barn, hvað er það, sem allt í einu kom
í huga þér?“ ,,Ég veit varla, hvernig ég á að koma
orðum að því, en gleðin yfir fegurð minni er
mér
horfin. Ég sat við spegilinn og dáðist að útliti mínU
liðlangan daginn, en núna, það var eins og kaldur
gustur færi í gegnum mig og greiðan féll úr höndurTJ
mér. Eitthvað innra með mér hefur breytzt. Ég s
þetta ekki." — „Þú hefur kannski misst eitthvað, l°sn
að við eitthvað. Ef til vill ert þú nú laus við hégóm3
girnd þína, barnið mitt" „Er það gott?" ,,Já, bam’
mitt, það verður þér til góðs." „Já, ég hef víst verl
óttalega hégómagjörn, en nú er því lokið, og rr,er
líður svo vei.“
Hinum megin götunnar stóð ung kona og balla
sér út um oþinn glugga. Allt í einu sneri hún sér v
og fór að tala við systur sína, og blindi maðurinn
heyrði, að hún sagði:
„Ég sá rétt í þessu, að hún missti greiðuna
höndum sér. Allan daginn situr hún við spegilinn
úr
o9
dáist að sjálfri sér. Á ég að trúa þér fyrir dálitlu, sy
góð? í langan tíma hef ég litið hana öfundaraugu^
silk1'
Eg öfundaði hana af fegurð hennar, skartgripum,
eibu
kjólum og hinu ríkmannlega heimili. En núna allt i
er ég leið út af þessu hennar vegna. Ég öfunda ha
10