Æskan - 01.05.1971, Qupperneq 11

e^> lengur. Hvað er það, sem hefur valdið þessari
y^dilegu breytingu, kæra systir? Það er svo undar-
e9t, að ég veit það alls ekki.“ Hinn ókunni gekk
rarn hjá, og Jakob blindi fylgdi á eftir.
þeir gengu fram hjá verkstæði koparsmiðsins,
a9ði lærlingurinn hamarinn frá sér og sagði við hús-
enda sinn: ,,Herra. Af hverju ferð þú ekki með pen-
'n9ana heim með þér? Það er ekki öruggt að geyma
a hér yfir nóttina." „Enginn veit af þeim hér,“ svar-
f.' ^eistari hans. ,,Ég veit þó að þeir eru geymdir
er’ °9 það er mikil freisting fyrir mig,“ sagði iærling-
Ur'nn- „Hvað meinar þú, drengur minn?“ ,,Ég er með
'Vkil
bei
°g á nóttinni .. . Far þú með peningana heim,
félij
r eru ekki óhultir hér,“ bað drengurinn. „Ef þú nú
lr fyrir freistingunni og tækir peningana, hvert gæt-
r ^ú farið?" „Já, það er nú einmitt það, sem gerir
betti
•Jer
a allt svo erfitt. Ég yrði neyddur til að yfirgefa
’Usalem og flytja til Galíleu." „Hefur þú kannski
ipulagt þetta?“ „Ég hef hugsað mikið um þetta.“
”°g hvað?“
”^a. núna á þessu augnabliki finnst mér þetta allt
v° heimskulegt. Ég myndi ekki hafa neina gleði af
en'ngunum, því þá gæti ég ekki lengur verið í ná-
móður minnar og fengi kannski aldrei að sjá
laa9ð
^ana framar. Meistari! Ég bið um fyrirgefningu þína.
3 hef sagt þér sannleikann. Þetta er mikil freisting
rir aHa. Tak því peningana með þér heim.“
Ur”Þa® skal ég gera, drengur minn, því skrifað stend-
þ 1 ^inum helgu ritum, að freistarinn sé jafn sekur
^eirn. sem freistast lætur." Drengurinn brosti og hélt
nas9ður áfram starfi sínu.
þ, ai<0b blindi flýtti sér fram hjá til þess að ná hinum
b|jUnna’ sem kominn var góðan spöl á undan. Hinn
^.'ndi fann, að þeir voru komnir að ölkránni. Skuggi
vigS °kunna féll á dyrnar. Veitingamaðurinn sat þar
þf. með tveimur gestum sínum, og mennirnir
l^'r 'hu undrandi á skuggann, sem allt í einu birtist á
Ut.aarveggnum. Allt í einu reis veitingamaðurinn á fæt-
^il Þr°pa®l: >,L'f mitt er tomt. algerlega innantómt.
Vers hef ég lifað? Það er sem sponsið hafi verið
ur vínámum mínum og vínið flæði út í götu-
sle9ið
Hvers vegna er þetta þannig? Ég spyr þig!“
sj Urri leið greip hann fast í öxlina á öðrum gesta
I na. alræmdum drykkjubolta, og hristi hann óþyrmi-
ga 9 ^ðan hann lét dæluna ganga. „Og þú! Hvaða
Pé^n gerir þú? Farðu í burt með allt þitt drykkjustand.
a9Sskapur þinn hefur aðeins fært með sér heimsku.
ailj a®eins heimsku og leti. Árum saman hef ég látið
fy11 r®ka á reiðanum, verið latur, og hús mitt hefur
eo2t at óþrifum, það er orðið lastabæli. Sjáið bara,
nu er því lokið.“ Hann sleppti takinu á drykkjufé-
laganum og greip strákúst og fór í óðagoti að sópa
gólfið í kránni.
Drykkjuboltinn reis skjögrandi á fætur og hrópaði:
„Helltu í stóra bikarinn! Ég drekk út og fer. Fylltu
hann að börmum. Það er heil míla til botns. Veitinga-
maðurinn fyllti bikarinn. Drykkjuboltinn stóð og starði
ofan í bikarinn, ofan í vínsins rauða djúp, eins og það
væri haf, sem hann yrði að steypa sér út í. En allt í
einu ýtti hann bikarnum í gólfið með snöggu handtaki.
„Vínið, vínið!“ hrópaði nú þriðji maðurinn. ,/Þú hef-
ur hellt því niður.“
„Vín, vín,“ sönglaði drykkjuboltinn. „Látum það
bara renna, renna um öll heimsins gólf. Ég er ekki
lengur þræll þess, ég hef nú drukkið nóg. Og nú liggur
leið mín inn í nýja veröld, nú hefur opnazt fyrir mér
nýr heimur.” Hann kastaði tveimur silfurpeningum á
borðið og gekk út úr kránni.
Sá þriðji, sem varð æfur út af því að vínið fór til
spillis, stóð orðvana og horfði á eftir honum.
„Það gerir ekkert til með vínið, hann hefur borgað
það en þú ekki, en samt sérð þú eftir því,“ sagði veit-
ingamaðurinn. „En þegar þú deyrð, hvaða gagn er
þá að því að hafa þá?“
11