Æskan - 01.05.1971, Side 26

INGIBJÖRG ÞORBERGS:
TAL OG TÓNAR
AlþjóSlegur vináttudagur barnanna hefur verið haldinn hátíð-
legur í hálfa öld. Hinn 18. mai ár hvert hefur æskufólk í Wales
sent út friðarboðskap, sem lesinn hefur verið í öllum helztu
útvarpsstöðvum heims. Fyrir tveim árum las Skúli Þorbergur
Skúlason frá Keflavík (þá 13 ára) þessa kveðju:
„Piltar og stúlkur í Wales ávarpa æskufólk um allan heim á
þessum vináttudegi.
Landið okkar, Wales, er lítið og fjöllótt. Hér eru djúp stöðu-
vötn og frjósamir dalir. Við eigum okkar eigið tungumál, sem er
eitt hið elzta í Evrópu. Með hjálp þess sendum við í dag ósk
okkar um vináttu í heiminum. En þó að tungumál okkar sé ólíkt
ykkar tungumáli, biðjum við ykkur — ungu vinir — að kunngera
einum rómi, að við krefjumst, að talað sé tungumál vináttu og
réttlætis. Tungumál sátta og samlyndis.
Við biðjum um hugrekki til að hrópa þetta yfir ofbeldi og kúgun.
Það er svar okkar til þeirra, sem svelta og lifa í fátækt og eymd.
Við biðjum líka um hugrekki og hjálp, til að kall okkar verði
ekki einskisnýt orð. — Heldur megum við sýna vilja okkar í verki
þannig, að hagnýtt og verklegt skipulag eflist með þeim, sem
kappkosta það að uppræta og binda endi á stríð og hörmulegar
afleiðingar þess í heiminum. Með því getum við vonazt eftir að
þyggja heim, þar sem ekki þekkist, að ein þjóð kúgi og undiroki
aðra. Heim, þar sem bræðralag ríkir í stað ófriðar og styrjalda.
Heim, þar sem ást ríkir í stað haturs, — og þar sem réttlæti ríkir
í stað harðstjórnar og ranglætis.“
Og Skúli samdi sjálfur kveðju, sem hann sendi frá íslenzkum
börnum:
Piltar og stúlkur í Wales!
Við hér á íslandi
eigum sömu óskir og þið
um vináttu og frið
í heiminum.
Ingibjörg ásamt Skúla Þorbergi Skúlasyni, sem les kveðju frá
Wales og svar frá íslandi, á Vináttudegi æskunnar.
Enn einu sinni er svo Vináttudagurinn runninn upp, og ég enci'
urtek þessar óskir.
Eftir að hafa íhugað þessar friðaróskir, fór ég að velta Þvl
fyrir mér, hvort íslenzk börn hugleiddu það yfirleitt, hve dásam-
legt er að eiga heima þar sem ekki þekkist herskylda né blóðs'
úthelling.
Svo að ég spurði tvær yngismeyjar. Þær heita Erla Guðjóns-
dóttir (11 ára) og Stella María Thorarensen (10 ára) og e'9a
báðar heima í Keflavík.
— Jæja, stelpur! Þegar ég spjallaði við ykkur í fyrra, töluðum
við um bækur og leiki. — Teygjutvist og þessháttar.
— Ætlarðu núna að tala um trimmið? spurðu þær.
— Nei, nei. Ekki í þetta sinn. Ég ætla að tala um miklu alvar
legri hluti. Og ég spurði: — Hafið þið nokkurn tima hugsað um.
hvað það er gott að eiga heima í landi, þar sem friður ríkir en
ekki stríð?
Ég varð hálf undrandi, því að Erla svaraði strax: — Já! Helð
urðu, að maður hugsi ekki(neitt!
Ég varð að viðurkenna, að ég héldi, að þær hugsuðu ekki miki
um slík málefni. — Jú, en»það kom fljótt í Ijós, að báðar höfðu
hugleitt þetta. Málið hafði verið rætt í skólanum. Þær höfðu o
hugsað um, hvað það er gott að eiga heima í landi, þar seirr
maður getur gengið úti á götu, án þess að eiga það á hættu e
vera skotinn niður eða sprengdur upp.
Þær sögðust vita, hvað striðið væri hræðilegt, það væri a,i,a
verið að sýna það í sjónvarpinu. Þær sögðust oft hugsa um ii,,lJ
horuðu flóttabörnin, sem væru búin að missa pabba sinn °9
mömmu. Og þeim fannst sorglegt að sjá húsin sprengd upP-
Og fólkið, sem komst lífs af, leggjandi á flótta eitthvað út í t>us,<
ann. Sumt með lítinn böggul. Sumt með ekkert.. .
En nú kemur ungur vinur þeirra inn til okkar. Hann er kalla®ur
Villi. — Jú, hann vill heldur hafa frið en stríð. — En hann segir'
að sér þyki nú svolítið gaman að fara í byssuleik! Svo er Þann
þotinn í burt.
Einhver spekingur sagði, að stríðsleikföng ættu ekki að vera
til. Þær stöllur, sem eru svona alvarlega hugsandi, tóku undir P
og þóttust hneykslaðar á byssuleikjum.
Nú sagði ég, eins og „alvöru" blaðamaður:
— Er nokkuð, sem þið viljið segja að lokum í sambandi v
stríð og frið?
Þær verða hugsandi á svip, og Erla segir: — Ég óska ÞesS'
að aldrei verði strið á íslandi.
Stella segir það sama. Svo bæta þær við: — Og helzt vildurn
við, að það yrði hvergi stríð.
— Já, kannski kemur að því, að friður ríki í heiminum.
Áður en ég kvaddi þær vinkonurnar, sögðu þær mér, að Þ^
væru í stúkunni Liljum og væru Ijósálfar eldri. Þær fara á <u
einu sinni í viku. Þar syngja þær skátasöngva, leika í leikritu111
og gera sér margt til skemmtunar. T. d. var Stella kosin fegorðar
drottning á Ijósálfafundi í marz s.l. og krýnd. Henni fannst garnan
að fá kórónuna. Erla hefur líka hlotið drottningartitil.
— Hvað, er hún kannski skautadrottning? spurði einhver.
— Nei, hún var kosin umferðardrottning, þegar hún var 8 ára-
Það gerðist þannig, að frænka hennar hafði nýlega fengi®
og fór með Erlu í ökuferð. Það kom þá í Ijós, að Erla þekkti
umferðarmerki og var fljót að átta sig á þeim. Eitt skiptið sagði h
t. d.: — Nei, passaðu þig að keyra ekki þarna! Það er <oe
„Innakstur bannaður"! ^
Já, hún kunni umferðarreglurnar svo vel, að frænka hennar
fleiri kusu hana umferðardrottningu og veittu henni verðlaun.
Eitt skulum við alltaf muna, að umferðarreglurnar kunnura
26