Æskan - 01.05.1971, Qupperneq 29

ngelo horfði angurværum aug-
um út í horn litlu stofunnar í
fiskimannskofa á eynni Caprí,
en hún er í Miðjarðarhafi sunnan við
italíu. í horninu sat Veronika systir
hans og fléttaði körfu. Hún var falleg og
góð stelpa, handlagin og iðin. En hún
var blind, og það er þungbært hverjum,
sem fyrir því óláni verður. Angelo var
°ft að hugsa um það, hve Veronika
systir hans ætti bágt.
Engan dag hafði þessi óhamingja
lagzt eins þungt á hann og að þessu
sinni. Þetta var árið 1826. Það er því
langt síðan.
Angelo hafði frétt, að tveir erlendir
terðamenn væru komnir til eyjarinnar.
Annar þeirra var málari, en hinn lækn-
'r- Þessi læknir hafði sagt drengnum,
sem lýsti blindu systur sinnar fyrir hon-
um, að hún mundi geta fengið sjónina
v'ð uppskurð á augunum.
Þetta voru góðar fréttir. En þá kom
tátæktin til sögunnar. Angelo vissi, að
foreldrar hans voru ekki svo efnum
búnir, að þeim væri fært að senda
Veroniku til sérfræðings í augnlækning-
um. Þessi læknir var hættur lækning-
uoi og hafði lítið við þær fengizt, þótt
ungur væri, og fékkst nú við málaralist.
Það voru engir peningar til á heimil-
inu til þess að kosta ferð Veroniku til
augnlæknis, borga læknishjálp og ann-
an kostnað er af ferð þessari leiddi.
Drengurinn braut heilann um það, á
t'vern hátt væri hægt að afla fjár handa
Veroniku, svo að hún gæti fengið sjón-
ina.
Gæti hann ekki með einhverju móti
unnið sér inn peninga til þess að hjálpa
systur sinni? Honum þótti afar vænt um
hana.
Skyndilega datt honum nokkuð í hug.
Honum var kunnugt um gamlar rústir frá
ú'mum Rómverja, sem voru á norðvest-
snverðri eynni. Sagan segir, að Tíberí-
Us keisari hefði á sínum tíma átt þarna
höll. Neðan við rústir þessar hafði haf-
'ð myndað smá holur og hella í klett-
°tta ströndina. Einn þessara hella, en
lnr> i hann var lágur gangur, hafði illt
0rð á sér. Menn álitu, að fjandinn byggi
1 hellinum. Fiskimenn höfðu fram til
Þessa aldrei þorað að fara inn í hellinn,
Þótt sagt væri, að falda fjársjóði væri
Þar að finna.
Svo tók hann ákvörðun. Hann ætlaði
að rannsaka hellinn, sem nefndur hafði
verið Djöflahellir fram til þessa.
Ef til vill fyndi hann peninga svo
mikla, að þeir nægðu til þess að systir
hans gæti fengið sjónina.
Angelo flýtti sér niður að sjó, tók
litla bátinn hans pabba síns og reri
áleiðis til hellisins.
Það var ekki löng leið. Drengurinn
var því fljótur að róa þangað. Hann
hafði stóran stein, sem hann batt um
kaðalenda. Við þennan „stjóra" lagði
hann bátnum. Angelo afklæddist og
stakk sér í sjóinn og synti að inngangi
hellisins. Hann var um metri á hæð.
Vegna Veroniku hleypti drengurinn í
sig kjarki. Hann ætlaði að bjóða öllum
hættum og illum öndum byrginn.
J-
Hið fagurbláa Miðjarðarhaf féll hægt
og rólega inn í þennan illræmda helli.
Angelo fékk hjartslátt, er hann synti
inn i hellisopið. Er inn kom, varð hann
mjög óttasleginn. Sjórinn var eitt blátt
logahaf. En þar sem hann fann, að sjór-
inn var kaldur, vissi hann, að þetta var
ekki hættulegt.
Angelo sá, að hellirinn var stór. Hann
er 54 metra langur og 15 metra hár.
Allt var blátt. Einkennilegt virtist drengn-
um þetta, en fagurt og hrífandi. Hann
synti upp að neðanjarðarströndinni í
hellinum.
Hann var kominn inn í botn og tók
sér dálitla hvíld. Þá sá hann, að við
tóku önnur göng, bersýnilega gerð af
manna höndum. Að líkindum höfðu þau
legið upp að eða upp í höll Tíberíusar,
er stóð á klettunum.
Smám saman þrengdust göngin meira
og meira. Angelo komst ekki lengra.
Göngin höfðu hrunið saman eða niður.
Drengurinn varð fyrir vonbrigðum.
Hann hafði hvorki fundið fjármuni né
illa anda. Hann var í vondu skapi, er
hann synti fram að bátnum aftur og reri
heimleiðis.
Það var fallegt i hellinum. En hann
gat ekki greitt kostnaðinn við lækninga-
för Veroniku með þeirri fegurð.
En það fór svo.
Þegar Angelo sagði ferðamönnunum
frá för sinni í hellinn, urðu þeir mjög
forvitnir og fóru að skoða hann.
Blái hellirinn á Caprí er hann nú
nefndur og þykir mjög sérkennilegur
og fagur.
Ferðamenn komu í hóþum til þess að
sjá og skoða hellinn.
Angelo reri með fjölda manns þang-
að og fékk hann töluverða þeninga fyr-
ir ómakið. Það leið því ekki á löngu,
þar til hann hafði fengið svo mikla fjár-
upphæð, að hún nægði til þess að
greiða allan kostnað, er leiddi af för
Veroniku til augnlæknis, og lækningu
á blindunni, er Angelo hafði harmað
svo mjög.
Veronika fékk sjónina, og það olli
mikilli gleði á heimili hennar. En eng-
inn fagnaði því meir en Angelo. Honum
þótti svo undur vænt um systur sína.
Blái hellirinn á Capri er enn í dag
heimsóttur af fjölda ferðamanna hvað-
anæva úr heiminum. Meðal þeirra eru
margir íslendingar. Hafa sumir sagt frá
hellinum í ferðapistlum.
Að öllum líkindum eiga einhver ykkar
eftir að sjá hann.
wmm^mmmmmmmmm
mmmm