Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 6

Seltius lagerlöf s
LAPPIOG GRAFELDUR
H,
lerragarðseigandi í Kolskógum ætlaði að láta skjóta
einn veiðihunda sinna. Hann sendi eftir skógarverði sín-
um og sagðist ekki geta átt þennan hund lengur, það
væri ómögulegt að venja hann af að elta kindur og
hænsni. Þess vegna bað hann skógarvörðinn að fara
með hundinn og skjóta hann.
Skógarvörðurinn lagði af staö með hundinn í bandi og
ætlaði meö hann út í skóg, þangað sem vant var að
skjóta og grafa alla uppgjafahunda frá höfuðbólinu.
Hann var ekki vondur maður, skógarvörðurinn, en
honum þótti vænt um að fá að skjóta þennan hund. Hann
var nefnilega sekur um fleira en að elta kindur og
hænsni. Stundum fór hann út í skóg og drap héra og
orraunga.
Hundurinn var lítill og svartur, með gula bringu og
gular framlappir. Hann hét Lappi.
Lappi var svo vitur, að hann skildi mannamál. Þegar
skógarvörðurinn teymdi hann burt með sér, vissi hann
vel, á hverju hann átti von. En enginn hefði getað séð
það á Lappa. Hann hvorki hengdi höfuðið né lagði niður
rófuna, heldur bar sig vel, eins og hann var vanur.
Honum var sérstaklega annt um að bera sig vel, vegna
þess að þeir lögðu leið sína um skóginn. Þessi víðáttu-
mikli skógur, sem umgirti gömlu grjótnámuna á alla
vegu, og menn og dýr vissu, að hann hafði vaxið ífriði um
langan aldur. Þar hafði tæpast verið höggvinn eldiviður.
Eigendurnir höfðu heldur ekki gert sér það ómak að
grisja hann.
Það var eðlilegt, að svona skógur væri notaleg heim-
kynni villidýra, enda var margt af þeim. Þau kölluðu
skóginn sín á milli Friöarskóg og álitu, að hann væri
öruggasti griðastaður landsins.
Þegar Lappi gekk þarna gegnum skóginn, fór hann að
hugsa um, hve grimmur hann hafði stundum verið við
smádýrin, sem áttu þar heima. Ef þau vissu, hvað biði
hans nú, yrðu þau kát og gætu horft á hann úr fylgsnum
sínum sigri hrósandi. Hann veifaði rófunni og rak upp
glaölegt gelt, svo að enginn skyldi ímynda sér að hann
ætti bágt. ,,En lítið hefði nú veriö gaman að lifa, hefði ég
ekki farið á veiðar stöku sinnum," hugsaði hann. ,,Það
má hver hafaVonda samvisku fyrir mér."
Lappa varð undarlega bilt við, þegar hann hugleiddi
þetta nánar. Hann teygói upp höfuðið, eins og hann
langaði til að góla. Hann hætti að hlaupa vió hlið
skógarvarðarins, heldur lötraði á eftir honum. Það var
greinilegt,' að nú var Lappi að hugsa um eitthvað
óskemmtilegt.
Þetta var að vorlagi, og elgkýrnar voru nýbornar.
Kvöldið áður hafði Lappi lagt í einelti kálf, sem var taep-
lega vikugamall, og flæmt hann út í mýri. Hann elti kálfinn
fram og aftur — ekki til þess að veiða hann, heldur hafði
Lappi gaman af að hræða hann.
Elgkýrin vissi, að mýrin var rótlaus, og svona snemma
á vori var hún áreiðanlega ófær stórum skepnum. Þess
vegna stóð hún í mýrarjaðrinum og horfði á leikinn. En
Lappi elti kálfinn lengra og lengra. Þá tók hún allt í einu til
fótanna út í mýrina.
Hún hrakti Lappa á flótta, komst til kálfsins og sneri
aftur með hann. Elgir eru flestum stórum skepnum haef-
ari til að ganga í mýrum, og allt virtist ætla að ganga veL
En þegar kýrin var rétt að komast úr mýrinni, steig hún a
þúfu, sem lét undan, og þá sökk hún niður í djúpt fen-
Kýrin braust um og reyndi að koma fyrir sig fótunum, en
fenið var rótlaust og hún sökk dýpra og dýpra.
Lappi stóð álengdar. Honum varð bilt við. En þe9ar
hann sá að kýrin komst ekki upp úr, hljóp hann heim-
leiðis á fleygiferð. Honum datt í hug, að nú yrði hann
barinn fyrir að elta kúna út í fenið. Hann var svo hraedduh
að hann linnti ekki á sprettinum, fyrr en hann kom heim-
— Það var þetta, sem Lappa kom í hug nú, þegar hann
gekk um skóginn. Honum þótti í raun og veru leióinleQ
að hafa gert þetta, — miklu verra en allt annað, sem
hann hafði gert Ijótt. Honum leiddist það vegna ÞesS’ a,
hann hafði alls ekki ætlað sér að drepa hvorki kúna ne
kálfinn. Þetta var óviljaverk.
,,En hver veit, nema þau séu lifandi enn," hugsa
Lappi. ,,Þau voru ekki dauð, þegar ég skildi við þau-
Hann fékk óviðráðanlega löngun til að vita, hvermð
farið hefði. Enn var tími til þess. Skógarvörðurinn
virtis*
ekki halda fast í bandið. Lappi stökk snöggt til hliðar, s|e'
sig lausan og þaut burt eins og örskot. Skógarvörðuri
hafi ekki einu sinni ráðrúm til að miða byssunni, áður
hann var horfinn.
Skógarvörðurinn neyddist til að veita Lappa eft,r
og þegar hann kom niður að mýrinni, sá hann
Lappi stóð á þúfu og gelti af öllum kröftum. Hann
frá sér byssuna og stiklaði út í mýrina, til að sja
þetta væri.
hvar
lagði
hvað
ÆSKAN — Börn og unglingar kunna að meta sitt fagra blað
4