Æskan - 01.11.1976, Síða 67

beinlínis skemmtilegt. — Verði það ekki verra, get ég
sjálfsagt þraukað hér, hugsaði hann með sér. Rétt á eftir
tók til brakið aftur og kom jarðskjálfti slíkur, að Pétur hélt
aö hlaðan ætlaði að hrynja yfir hann. — O, ætli ég þrauki
ekki, ef þetta versnar ekki mikið, hugsaði hann. En rétt í
Því byrjuðu ólætin aftur og voru verri en nokkru sinni
aður. Pétur fór nú að skreiðast til dyra því hann var viss
um að hlaðan stæðist ekki þetta, en um leið hættu ólætin
°9 allt varð dauðahljótt.
,,Ætli þetta byrji aftur?" tautaði Pétur við sjálfan sig. En
það byrjaði ekki aftur, nú var þögn og þegar Pétur hafði
le9'ö nokkra stund, heyrðist honum hestur vera að bíta
við hlöðuvegginn. Pétur læddist út að dyrunum og þar
stóð hestur, svo stór og feitur, að Pétur hafði aldrei neitt
Þvílíkt séð. — Hnakkur og beisli lágu hjá honum og öll
herklæöi handa riddara, var þetta allt úr kopar, svo vel
fæ9t að Ijómaði af. „Jæja, svo það ert þú lagsi sem étur
UPP grasiö af enginu okkar,“ hugsaði Pétur, ,,það skal
e9 banna þér.“ Greip Pétur svo eldfærin sín, sem voru úr
tinni og stáli og kastaði yfir makka hestsins og stóð hann
Þá grafkyrr. Pétur steig svo á bak og fór með hestinn á
leyndan stað, þar tjóðraði hann reiöskjótann fyrir utan
belli einn mikinn, og gat hesturinn leitað sér þar skjóls í
vondum veðrum. Af helli þessum vissi enginn nema
Pétur.
Þegar hann kom aftur heim, hló Páll bróðir hans og
sPurði, hvernig honum hefði gengið. ,,Þú hefur líklega
ekki þorað út úr hlöðunni, ef þú hefur þá komist alla leið
út á engið," sagði hann.
■ ,Eg var í hlöðunni þangaó til sólin kom upp, og ég
vorki sá né heyrði neitt grunsamlegt," sagði Pétur. —
“Þú 9etur trúað því, sem þér sýnist um það.“
■ ■Ja, við verðum að athuga, hvernig þú hefur gætt
engisins,“ sagði faðir þeirra, en þegar þeir komu þangað
stóð grasið eins og áður, grænt og mikið.
Naestu Jónsmessunótt fór allt á sömu leið. — Pétur
vakti náttúrlega yfir enginu, því bróðir hans þoröi það
ekki. Jarðskjálftinn var engu minni en áður, jafnvel meiri,
enda var hesturinn sem Pétur sá er hann gægðist út úr
hlöðunni, miklu stærri en hinn hafði verið. — Herklæði
voru einnig hjá, af skíru silfri og glóðu öll. Pétur kastaði
eldstáli sínu yfir makka hestsins og stóð hann þá kyrr og
varð þægur. Pétur fór síðan með hann til hins hestsins
og tjóðraði hann þar en hertygin geymdi hann inni í
afhelli einum ásamt kopartygjunum, er hann hafði fyrr
fengið.
,,Heldur er nú líklega laglegt um að litast út á enginu,"
sagði Páll, þegar Pétur kom heim.
,,Já, laglegt er það, að minnsta kosti er nóg af bless-
uðu grasinu," svaraði Pétur.
Fóru þeir feðgar nú út á engið og þar bylgjaðist grasið
fyrir blænum, svo grænt og kjarnmikið að unun var á að
horfa. Þetta þótti bónda vænt um, en það blíðkaði ekki
huga Páls til Péturs bróður síns.
Þriðju Jónsmessunóttina þorði Páll heldur ekki að
gæta engisins, hann var nefnilega svo hræddur þá nótt-
ina, sem hann var þar, að hann var hreint ekki búinn að
ná sér enn, en Pétur þorði samt að fara og fór. Og allt fór
á sömu leið og hinar tvær næturnar, nema hvað jarð-
skjálftinn hafði aldrei verið snarpari. Svo harðir voru
ÆSKAN — Hringið eða skrifið um nýja kaupendur strax!
65