Æskan - 01.10.1977, Page 14

ULRIKKA
LOLLESGAARD:
Leyni-
stígurinn
Saaði hana oft
CHARLES DICKENS hafði
miklar mætur á þessari sögu
og sagði hana oft: Ung stúlka
var á ferð yfir Atlantshaf á
farþegaskipi. Á leiðinni komu
fjórir biðlar til hennar og var
hún í ráðaleysi með hverjum
hún aetti að taka. Var henni þá
ráðlagt að fleygja sér fyrir
borð og taka þeim, sem yrði
svo hugdjarfur að stökkva út
á eftir til að bjarga henni. —
Einu sinni sem oftar voru
biðlarnir allir utan um hana.
Þá herti hún upp hugann og
fleygði sér útbyrðis. í sama
bili stukku þrír út í á eftir
henni. Þegar stúlkan var
komin heil á húfi upp í skipið
aftur og biðlarnir höfðu allir
safnast um hana sem fyrr, var
hún í enn meira ráðaleysi en
áður og spurði skipstjórann
hvað hún ætti að gera. Þá
mælti hann: „Takið þér þann
þurra“ — og það gerði hún.
^^veinn og Úlla voru óvenju hljóð við kvöldverðarborðið. Annars þurfti
faðir þeirra, Riis óðalsbóndi, oft að áminna þau fyrir skvaldur þeirra við
borðiö. Frú Riis leit hvað eftir annað spyrjandi á börnin sín, en þau sátu
þarna þegjandi og horfðu á diskana, niðursokkin í hugsanir sínar. B''3
óðalsbóndi hélt uppi samræðum að vanda og hann ræddi um eftirlætisum-
talsefni sitt, herragarðinn gamla og sögu hans.
— Ég skil ekki, að við skulum ekki finna leyniganginn, Ellen, sagði hann-
— Við erum bráðum búin að kanna öll herbergin . . . árangurslaust. £n
leynistígurinn hlýtur að vera til. Ég verð að finna hann til að skrá aettar-
söguna.
Börnin fóru hljóð inn til sín, þegar búið var að þakka fyrir matinn. — ^9
skil ekki, hvað varð um hann, sagði Sveinn. — Hann var í hesthúsinu . ■ • °9
svo í skógarjaðrinum . . . hvert fórum við næst? Úlla hrukkaði ennið.
— Fór hann ekki með okkur í ávaxtageymsluna?
— Ja, hérna, Úlla. . . ég man, aö hann var í músaleit þar, meðan ég var að
stinga á mig eplum úr efstu hillunni. Heldurðu, að hann sé þar enn?
verðum að fara niður strax . . . guð gefi, að pabbi sjái hann ekki!
Börnin hafi dreymt um það árum saman að eignast hund, en Riis óðals-
bóndi hafði lítinn áhuga á hundum, og hann áleit, að börnin myndu nota
meiri tíma til að leika við hundinn en þau hefðu gott af. Fyrir fáeinum dögoa1
höföu þau fundið lítinn rennvotan, svartan hvolp við hliðið. Þau stóðust ekki
freistinguna og földu hvolpinn í samráði við gamla hestasveininn. Þau höfðo
alið hann og þrifið, svo að hann var nær óþekkjanlegur, en í dag fóru ÞaU
loks út með hann . . . og nú var hann týndur.
Sveinn sótti vasaljósið sitt, og börnin læddust út í garðinn, en þaðan vaf
unnt að ganga inn í kjallarana. Þetta var ævagamall herragarður, reistur uf
rauðum múrsteini, en kjallararnir voru þó skemmtilegastir. Þar voru margar
myrkar kompur, herbergi með hvelfingum . . . og þaðan lá leynistígurinn
Hann lá að neðan upp að rjóörinu . . . hann varð að gera það, því að þanm9
hafði eigandi óðalsins sloppið frá óvinum sínum á dögum sænska stríðsins-
Sveinn og Úlla létu Ijósgeislana falla á gömlu steingólfin og lýstu í hvern
ÆSKAN — Börn sem reykja þroskast seint bæði andlega og líkamlega