Æskan - 01.10.1977, Qupperneq 16

Býflugurnar áttu í miklum erfiöleikum með að varna
því, að hin dýrin rændu frá þeim hunanginu. Þær höfðu
engin ráð með að vernda sig fyrir öllum þeim dýrum og
fuglum, sem ásældust sætt hunangiö. Birnirnir voru
samt allra verstir. Þeir urðu aldrei ánægðir og gátu
endalaust étið meira hunang. Býflugurnar reyndu að
gera ræningjunum erfiðara fyrir og földu kúpurnar sínar
með sexstrendu vaxklefunum sínum í holum trjám og í
klettasprungum. En birnirnir höfðu næm nef, og þeir
þefuðu alltaf felustaðina uppi fyrr eöa síðar. Það gerðist
líka oft, að fuglar sem höfðu löng nef sugu ilmandi hun-
angið upp úr holum trjástofnunum. Meira að segja
kornarnir rændu því.
Veslings býflugurnar vissu ekki hvað þær ættu að taka
til bragðs.
Þær leituðu að fleiri blómum, en þau dóu öll á haustin,
og þá var ekki hægt að sjúga meira úr þeim. Þess vegna
var það, að heil býflugnabú sultu á löngum vetrum, Þvl
þær áttu ekki meira hunang. Það var nefnilega eim
vetrarforðinn þeirra. Það var meira að segja svo lítil fæða
handa þeim, að svo virtist, sem þessi fjórvængja, loðnu
skordýr yrðu útdauð. Loks hættu býflugurnar að vinna
saman, og skiptu sér niður í litla hópa. Nú geymdu þ®r
rétt aðeins nægilegt hunang til að halda í sér lífinu Þe
árstíðina, en samt voru kúpurnar þeirra rændar hvað eftin
annað.
Þó að býflugurnar séu iðin dýr, þá lá við að þær gæfust
upp á öllu saman, en þá fréttu þær af því, að Andinn mik11
Wakonda, hefði í hyggju að heimsækja vini sína. Hann
ætlaði að hjálpa öllum þeim, sem áttu við mikla erfiðleika
að stríða.
Wakonda var ekki fyrr kominn, en býflugurnar þyrptust
til hans. Þær fluttu með sér Ijúfasta hungang, sem þ6irT1
hafði tekist að fela fyrir björnunum og ætluðu að f®ra
honum að gjöf. Andinn mikli tók vingjarnlega á móti bý'
flugunum. Þegar hann hafði bragðað á hunanginu,
spurði hann:
„Hvernig get ég hjálpað ykkur?"
Býflugurnar sögðu honum hvað að þeim amaði.
Wakonda varð reiður og stappaði niður fótunum.
þegar hann heyrði hvað dýrin hefðu verið vond við þesSl
iðnu litlu dýr. Síðan þagði hann um stund, eins og hann
væri að hugleiða hvað hann gæti gert til að hjálpa ÞeirT1
sem best. Loks sagði hann:
„Ég þarf nokkurra daga umhugsunarfrest til að ákveða,
hver er besta lausnin á þessu vandamáli. Komið aftur
eftir þrjádaga. Þá skal ég-hafa eitthvað tilbúið, sem getur
hjálpað ykkur."