1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Qupperneq 43

39
1. MAÍ
á flúSirnar eða fug’l kæmi í skotfæri.
Aðra daga lá hann fyrir tófunni. Þá
var það einnig yndi hans að ganga
á reka; gekk hann þá stundum fjörur
alla leið fyrir núpa, til næsta fjarðar.
Það var almannarómur, að flakk-
araeðlið væri honum í blóðið borið,
enda hefðu forfeður hans verið flakk-
arar og veiðimenn, svo langt, sem
sögur fóru af.
Þegar Jóhannes kom inn í þorpið
með veiði sína, var hann fús að láta
þann fyrsta, sem hann hitti, hafa
hlut af veiðinni, sérstaklega, ef þrön'gt
var í búi.
Margir þorpsbúar höfðu því borð-
að æðarkollur eða blika, sem Jóhann-
es hafði skotið, og ekki færri gengu
í selskinnsskóm af selum, sem hann
hafði lagt að velli.
— Það er þakkar vert, ef einhver
vill hirða þetta, var Jóhannes vanur
að segja.
Og í raun og veru var Jóhannes
uppáhald og vinur allra þorpsbúa,
nema yfirvaldsins, Elíasar hrepp-
stjóra.
Elías hreppstjóri hafði alla tíð ver-
ið í vandræðum með Jóhannes fyrir
æðarkolludráp og rjúpnaveiðar á
óleyfilegum tíma, og jafnvel fleiri
lagabrot. Það féll grunur á Jóhannes,
að hann hefði stolið af reká og auð-
vitað bar hreppstjóranum skylda til
að láta þennan sökudólg sæta ábyrgð
og refsingu fyrir gerðir sínar.
En hvernig átti hann að fá högg-
stað á Jóhannesi? Voru ekki allir
þorpsbúar samsekir honum? Höfðu
ekki flestir étið kjöt af æðarkollum,
sem Jóhannes hafði skotið?
Hafði Jóhannes ekki í harðindum
og vetrarhörkum fleygt fugli inn til
fátæklinganna; — hver vildi kæra
hann fyrir það?
Menn sátu gjarnan fyrir Jóhannesi,
þegar hann kom úr veiðiferð, og jafn-
an léttist byrði hans, áður en hann
kom í sín eigin híbýli.
Elías hreppstjóri, vörður laga og
réttar í þessu afskekkta fiskiveri,
vissi, að hér var alvarleg hætta á ferð-
um. Hann, sem eftir landsins og
kóngsins lögum var mesti valds- og
mektarmaður í fiskiverinu, varð í
raun og veru að láta í minni pokann
fyrir Jóhannesi skyttu, — þessum
frekjukarli, sem hvorki virti guðs né
manna lög.
Og hreppstjórinn sá, að réttast væri
að taka upp hlutleysi um sinn. Hann
forðaðist því að verða á vegi Jóhann-
esar, þegar hann kom úr veiðiferðum
og vildi ekki frétta hvaða fugla Jó-
hannes bæri í kippum inn í þorpið, —
því að hreppstjórinn vildi hafa góða
samvizku.
Og þannig liðu tímar.
IV.
Gesturinn hafði verið úttaugaður af
þreytu og svaf óhultur vært og lengi í
rúmi Jóhannesar. Þegar hann opnaði
augun, var Jóhannes allur á bak og
burt. Teppin og gæruskinnin, sem Jó-
hannes hafði vafið utan um sig um
nóttina, lágu nú samanvafin hjá koff-
ortinu, byssan var horfin af þilinu, en
koffortið við höfðagaflinn stóð opið,
til þess að gesturinn gæti séð, að
þarna var matarbiti. En Jóhannes
hafði kallað til móður minnar, þegar
hann fór út: — Þú lætur hann ekki
fara matarlausan á fjallið.
Gesturinn lagðist á olnboga í rúm-