1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Qupperneq 44

1. MAÍ
40
inu og horfði út um gluggann, en
þaðan sást út eftir firðinum, út á opið
hafið. Fjöllin gnæfðu yfir fjörðinn,
með bröttum hlíðum og sköflum í gilj-
um, en bakkarnir teygðu sig fram að
sjónum, sumsstaðar háir og brattir,
en annarsstaðar lágir og aflíðandi í
sjó fram. Núparnir sýndust lækka í
fjarlægðinni og verða blárri og blárri.
Nú var fjörðurinn lognsléttur, en hóg-
látar lognöldur liðu upp að strönd-
inni.
Þannig lá gesturinn lengi og horfði
út í fjarlægðina.
Þegar móðir mín heyrði, að útlend-
ingurinn var kominn á fætur, fór hún
upp á loftskörina með skóna. Ég fór
á eftir henni, því að ég var forvitinn.
Gesturinn brosti undarlega, kinkaði
kolli og talaði.
Mamma skildi ekkert orð, en hún
rétti honum skóna, og með merkileg-
um bendingum og tilburðum, bauð
hún honum ofan til að matast.
Þá tók hann undir höku mína og
sagði einhver vingjarnleg orð.
S’vo mataðist hann þögull. Stundum
hætti hann skyndilega að tyggja og
hvarflaði augunum að glugganum.
Hann var alls ekki rólegur og öðru
hvoru strauk hann hendinni um ennið.
Eftir máltíðina tók hann innilega í
hönd móður minnar og þakkaði fyrir
matinn, en gekk síðan út.
Hann staðnæmdist á kambbrúninni
og horfði út á sjóinn, en fólk stóð
álengdar og horfði á hann.
— Skyldi hann ekki ætla að fara,
varð mömmu að orði.
En eftir litla stund kom hann aftur
inn og hitti foreldra mína. Hann
lagði hendina á hjartað og dró djúpt
andann. Svo benti hann upp á loftið.
— Hann er veikur, maðurinn,sagði
mamma.
Og þau gerðu honum skiljanlegt, að
hann skyldi fara upp á loftið, og
leggjast í rúmið. En mamma brá sér
til grannkonu sinnar og fékk hjá
henni laukdropa. Það voru inndælis-
dropar við allskonar kveisum og inn-
vortis verkjum. Hún fór með þetta til
gestsins og gaf honum inn í skeið.
Hann tók við þessu og lygndi augun-
um. Hann þurfti að sofa meira.
Jóhannes kippti sér ekki upp við
þáð, þó að gesturinn væri enn í rúmi
hans, þegar hann kom heim.
Þeir fóru að tala saman og reyndu
að skilja hvorn annan. Jóhannes hafði
áður verið með útlendum þjóðum og
kunni ýmis merkileg orð. Um kvöldið
lagðist hann aftur á gólfið, en gest-
urinn svaf í rúminu.
Þannig liðu nokkrir dagar.
Utlendingurinn fór á fætur á dag-
inn, en sýndi ekki á sér ferðasnið. —
Hann át ýmist hjá Jóhannesi eða hjá
foreldrum mínum.
Oft var hann undarlegur. Stundum
lagði hann olnbogana fram á lærin og
studdi höndum undir kinnarnar, og
starði fram á gólfið, eða hann horfði
út um gluggann. Einu sinni greip
hann um báðar hendur mínar og dró
mig að sér. Hendur hans voru stórar
og mjúkar. Hann faldi litlar hendur
mínar í lófum sínum. S'vo sagði hann
einhver óskiljanleg orð og endurtók
þau hvað eftir annað. Hann var fölur,
en broshýr og orð hans voru hlý.
Þetta hlaut að vera góður maður. —
Kannske átti hann börn, einhvers-
staðar úti í stóra heiminum, — lítinn
dreng.
Jóhannes var meira heima en