Valsblaðið - 24.12.1968, Side 69

V ALSBLAÐIÐ
67
Þeir kepplu sinn i hverjum aldursflokki. Frá vinslri: Garðar. Vilhjálmur, Einar og GuS-
mundur.
Helga Einarsdóttir: Þarf engar á-
hyggjur að hafa af drengjunum, þeir
eru niSri á HliSarenda.
Ég hefi alla tíð haft áhuga fyrir
íþróttum, en lítið tekið þátt í þeim.
Þó var ég eitt sumar í handknattleik
hjá Ármanni, og þótti mjög gaman
að vera með, en svo varð það ekki
meira um æfingar að ræða. Nú upp
á síðkastið hefi ég farið á leiki við
og við, með bónda mínum, og
skemmti mér ágætlega. Ég kom líka
á félagssvæði Vals á Valsdeginum
og skemmti mér alveg konunglega,
og ég er viss um að slíkur dagur
verður vinsæll í framtiðinni.
Ég er ákaflega ánægð með þenn-
an mikla áhuga sem drengirnir hafa
fyrir knattspyrnu og handknattleik.
Ég þarf engar áhyggjur að hafa af
þeim eða velta vöngum yfir því hvar
þeir eru, þegar þeir eru ekki í kring-
um mig, ég veit að þeir eru niðri á
Hlíðarenda í góðum félagsskap.
Ef þeir hefðu ekki þessi áhuga-
mál, veit maður ekki hvar þeir
mundu' halda sig.
Er þjónustan ekki mikil?
Frú Helga brosir svolítið og segir:
Jú, á sumrin getur það komið fyrir,
þegar blautt er um, að það verði
dálítil dyngja sem þarf að þvo og
strjúka. Hér skaut pabbinn inn i:
„Þið megið vera þakklátir mömmu
ykkar, drengir mínir, fyrir alla þá
vinnu sem hún leggur í að halda
búningunum ykkar hreinum". Þeir
litu með þakklátu brosi til mömmu
sinnar, sem greinilega sá ekki eftir
þeim handtökum.
Bæði voru þau áhugasöm um það,
hvernig búningarnir litu út, og að
það væri þeiin uppálagt, að hvernig
sem veðrið eða völlur væri, að fara
aldrei út á völlinn í óburstuðum
skóm og óhreinum búningum til
keppni.
Vilt þú að þeir haldi áfram?
Já, svo sannarlega, meðan áhugi
þeirra er svona mikill mæli ég ein-
dregið með því að þeir lialdi áfram
að æfa sig og leika sér í góðum fé-
lagsskap.
Hvað með námið?
Þeir hafa ekki hingað til slegið
slöku við námið, að vísu hafa þeir
þurft að leggja meira að sér eftir því
sem þeir eru fleiri kvöld á æfingum,
og kemur það harðast niður á þeim
sem iðka bæði handknattleik og
knattspyrnu eins og Garðar gerir.
En sem sagt, ég er ánægð með
þátttöku drengjanna í æfingum og
félagslifinu i Val, og þakklát fyrir
þá aðstöðu sem þeir hafa þar.
Kjartan V. GuÖmundsson: Reyni
aS stappa í þái stálinu, en þeim finnst
ég stundum full hávaðasamur.
Satt að segja ólst ég upp í einu
róttækasta Valshverfi borgarinnar,
eða á Nönnugötunni. Ég lék mér
með knött á auðum svæðum, og þar
var t. d. Halldór Halldórsson, síðar
kunnur knattspymumaður í Val, en
það varð aldrei úr því að ég færi með
honum á æfingar, þótt einkennilegt
megi virðast. Ég fór aldrei í neitt
félag, en hefi fylgzt með knattspyrn-
unni æ siðan, og varð mikill aðdá-
andi Akurnesinga þegar þeir stóðu
upp á sitt bezta.
Nú, svo þegar mínir drengir fóru
að stækka og taka þátt í æfingum og
leikjum, lifnaði þetta á ný, og hefi
ég eftir mætti reynt að fylgjast með
þeim, og þeim leikjum sem þeir
keppa í. Það er raunar dálítið erfitt
þegar tveir eða þrír leikir, sem þeir
leika í, fara fram samtímis á völl-
unum, en ég hefi bíl, svo að þetta
blessast.
Það hefir lika verið okkur mikil
ánægja, að taka hingað heim flokka
fyrir keppni og sitja til borðs með
þeim, og spjalla um það sem fyrir
liggur. Konan bakar kökur handa
þeim, og það leynir sér ekki, að allt
fellur þeim þetta vel í geð, enda
hverfa kökurnar eins og dögg fyrir
sólu. Leiknar eru plötur og ýmislegt
gert sér til gamans, og svo sem loka-
orð ræddu þjálfararnir við þá um
leikinn sem fyrir dyrum stóð.
Ég ek oft með þá á leikina og reyni
að stappa í þá stálinu, og stundum
finnst þeim ég vera of hávaðasamur
við línuna, þegar þeir eru að keppa!
Einn sonanna skaut imi í: „Strák-
arnir í hinum félögunum þekkja
hann orðið!“
Allt þetta leiddi það af sér, hélt
Kjartan áfram, að ég varð að ganga
í Val, með þeim afleiðingum að
verða svo kosinn í stjórn deildarinn-
ar, og sit þar riú.
Ert þú ánægður með dvöl sona
þinna í Val.
Já, svo sannarlega, ég hefi hvatt
þá til að ganga í félagið, og sækja
æfingar og leiki. Þegar við áttum
heima suður í Garðahreppi var það
þó ekki svo auðvelt, en þar bjuggum
við í eitt ár, og ekki við annað kom-
andi en að sækja æfingarnar til Vals.
Þó var þeim boðið að vera með í fé-
lagi sem þar var. Fóru þeir þá ýmist
í strætisvögnum, sem var kostnaðar-