Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Side 94

r
66
ofvaxið, svo að nokkuð verulegt verði ágengt. Gras-
rækt sýnist einna bezt borga sig, því hey er í háu verði og
mikil eftirspurn eftir því. En það þarf býsna stóran akur,
til þess eftirtekjan verði mikil. Aldinarækt kunna ís-
lendingar lítið að, enda er hún vandasöm mjög, og lítið
upp úr henni að hafa, þvi aldini eru þar í mjög lágu
’verði; að eins einstöku maður í grend við stóran bæ getur
liaft nokkuð upp úr henni með því að aka í kring og hafa
á boðstólum, líkt og garðávexti. Auðvitað má reka ald-
inarækt í stórum stíl með ágóða miklurn, en til þess þarf
mikið fé, vatnsveitingar og heilmikið vinnuafl.
Sannfæring mín er sú, að engum fátækum manni sé
til þess ráðandi að flytja vestur á Kyrrahafsströnd til
þess að komast þar betur áfram en á miðbiki landsins.
í.-.lendingar með tvær hendur tómar standa þar svo illa
að vígi, að efunarmál getur verið, hvort þeir, er þangað
eru komnir, hafast þar við til langframa. Fjöldinn af
þcim finnur til þess, að þeim verður litið úr tímanum, að
efnaleg framför er lítil, að framtiðarhorfurnar gefa eig-
inlega enga von um neina verulega breytingu á þessu til
hatnaðar. I>ó telja megi víst, að hún verði, er luin svo
hægfara, að fátækum einstaklingum er of langt eftir
lienni að bíða. Börnin sin eru líka margir hræddir urn,
að láta þau alast upp með eiginlega enga framtíð í vænd-
um. Enda er hin upprennandi kynslóð næsta metnaðar-
lítil og áhugadauf. Það er eins og hún hafi ekkert land
fram undan sér, er liana langi til að nema. Og þá vilja
árin eyðast í sinnulausu gjálífi, af því lífið vantar mark-
mið og stefnu.
En svo eru margir vestur koinnif heilsu sinnar
vegna. Heilsan er fyrir öllu og er það von, að hver leifi