Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 3

Hún gat ekki flúiS meS öllum hinum,
er gerSu þaS. Þegar hún sá flugvélina
lyfta sér, mcS flóttafólkinu, minntist
hún orSanna, er guSsmaSurinn hafSi sagt.
Ung stúlka í Vietnam stendur á bak við hálf-
hruninn vegg. Hálinþakið hafði fokið af í síðustu
loftárás. Þarna stóð nú unga stúlkan og virti fyrir
sér risaflugvélina, sem var að lenda til þess að
sækja aumlega stadda Vietnambúa, er þar höfðu
safnazt saman á litlum bletti eftir eyðilegging-
una. Gnýr hreyflanna, er þeir klufu loftið var
ákaflegur.
Um leið og vélin hafði numið staðar á hinum
nierkta bletti, kyrrðust hreyflarnir og gnýrinn
hljóðnaði. Dyrum flugvélarinnar var samstundis
hrundið upp. Nokkrir menn flýttu sér út gegnum
dyr flugvélarinnar og til fólksins sem stóð í þétt-
um hóp skammt frá vélinni.
„Flýtið ykkur nú!“ hrópuðu mennirnir.
Þeir lyftu börnunum úr vefjarböndum þeim, er
mæðurnar höfðu fest þau í á baki sér. Þeir lyftu
burðarsekkjum af öðrum. Sjúkt fólk var tekið í
sterka arma flugmannanna og borið upp í flug-
vélina. Það var eins og orðin „flýtið ykkur“ væru
skrifuð í hvern einasta drátt á þessum þreyttu og
angistarfullu andlitum.
En unga stúlkan stóð grafkyrr, og hreyfði ekki
legg né lið, þótt allir aðrir væru að flýta sér sem
mest. Hún vildi ekki flýja burt með þessum fráa
3