Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 24

Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Mér slefnu frelsarinn góður gaf
ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrðlegum ljósum löndum,
þar lífsins tré gróa á fögrum ströndum,
við sumaryl og sólardýrð.
Og stundum sigli ég blíðan byr
og bræðra samfylgd j)á hlýt ég.
Og kjölfars liinna er fóru fyr,
án fyrirhafnar þá nýt ég.
í sólarljósi er særinn fríður,
og sérhver dagurinn óðar líður,
er siglt er fyrir fullum byr.
En stundum aftur ég aleinn má
í ofsarokinu berjast.
Þá skellur niðadimm nóttin á,
svo naumast hægt er að verjast.
Ég greini ei vita né landið lengur,
en ljúfur Jesús á öldum gengur
um borð til mín í tæka tíð.
Mitt skip er lítið, en lögur stór
og leynir þúsundum skerja.
En granda skal hvorki sker né sjór
því skipi er Jesús má verja.
Hans vald er sama scm var j)að áður,
|)ví valdi’ er særinn og stormur háður.
llann býður: Verði blíðalogn!
Þá hinzti garðurinn úti er
ég eygi land fyrir stöfnum.
Og eftir sólfáðum sæ mig ber
að sælum blælygnum höfnum.
Og ótal klukkur ég heyri hryngja
og hersing ljósengla Drottins syngja:
Velkominn hingað heim til vor!
Lát akker falla! Ég er í höfn,
ég er með frelsara mínum.
Far vel, þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í ægi falla
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
Það var eins og einhver héldi á opinni bók með
ljóði og lagi fyrir augum mínum eða eins og ég
24
horfði á kvikmynd. Ég varð jæss áskynja, að ég
hafði aldrei sungið betur á ævinni. Röddin kom
úr brjósti mínu, samt var það ekki rödd mín. Ég
mótaði aðeins þessi óþekktu orð með vörunum og
kom þeim áleiðis. Vindinn lægði og öldurnar lækk-
uðu, meðan ég söng. Kólgubakkinn, sem hafði
grúft yfir hafinu dögum saman, gliðnaði sundur
yfir höfðum okkar og himneskt Ijós streymdi bless-
andi niður yfir okkur.
Léttadrengurinn lá kyrr í faðmi mínum. Með ár-
unum hafði J>að komið í minn hlut að sjá marga
menn deyja, en aldrei hef ég séð íegurra andlit
á dauðastundinni. Bros lék um varir hans eins og
liann hefði verið ónáðaður í skemmtilegum leik.
Hann var heldur ekki annað en stórt barn, gleðin
ljómaði bókstaflega út úr hverjum andlilsdrætti.
Umhverfis okkur var hafið, sem bærði ekki á sér
og vindurinn hafði breytzt í Jíægilegan, hvíslandi
andblæ, sem strikaði aðeins undir hina Idjóðu
kyrrð. Ég skynjaði liina miklu nærveru Guðs og
vængjajiyt eilífðarinnar í geymnum.
Þegar söngnum var lokið, vissi ég að léttadreng-
urinn var dáinn. Sjórinn ýfðist á ný, skýjaþykknið
lokaðist og vindurinn tók að gnauða yfir víðáttu
hafsins. Það var dásamleg reynsla, sem mun aldrei
gleymast. Léttadrengurinn fékk Faðirvorið eins og
hinir og hvarf í djúpið.
Aðfangadagskvöldið var dimmt og ömurlegt. En
við og við feykti vindurinn skýjunum frá og lágt
yfir sjóndeildarhring í austri, eygði ég skæra
tindrandi stjörnu. I hinu óljósa og slæpta hugar-
ástandi mínu hélt ég, að það væri Betlehems-
stjarnan, sem vísaði okkur rétta leið eins og forð-
um, þegar hún fór á undan vitringunum frá Aust-
urlöndum og í trausti þess tók ég stefnuna á
stjörnuna.
Nokkrum stundum síðar var okkur bjargað af
litlu ensku herskipi, þá vorum við fjórir á lífi.
Herskipið hafði breytt um stefnu, þar sem varð-
maðurinn taldi sig hafa séð neyðarblys á hafinu.
Skipstjórinn þagði andartak og var þungt hugsi.
Síðan hélt hann áfram:
— En sögunni er ekki lokið. Eftir stvrjöldina
heimsótti ég móður drengsins. Hún var lítil hug-
rökk kona, sem hafði reynt mótlæti og sorgir, en
ekki látið hugfallast. Mann sinn hafði hún misst
í hörmulegu sjóslysi nokkrum árum eftir að dreng-